เหนื่อยกับทุกอย่าง

คือ ผมอายุ 17 แต่ทุกอย่างรอบตัวมันเคว้งไปหมดแล้วครับ ทุกอย่างจริงๆนะ พ่อผมเสียไปตอนวันที่ ประมาณ 5-6เดือนแล้วครับ มันเริ่มมาตั้งแต่พ่อผมเสียไป ความสุขที่เคยมี ตอนนี้ไม่มีอีกแล้วครับ ทุกอย่างรอบตัว คนรอบข้าง เหมือนค่อยๆหายไปทีละคนๆ ตอนนี้แค่คุยกับใครสักคนยังไม่อยากคุยเลยครับ ทุกนี้พูดคุยกับคนในครอบครัว ผมก็ต้องคุยหละแหละครับ มันคือ พลังกายอย่างนึงหละ แต่คนที้ไม่ใช่ในครอบครัวนี่สิ ผมว่ามันเคว้งไปหมด ตอนนี้ผมไม่ค่อยอินกับอะไรเลย ทุกอย่างรอบตัว มันดูแบบว่า เราเคยเห็นเคยเจอ มันก็คือ เอือมไปแล้วอะครับ ทุกวันนี้ ก็อยากทำแค่หาที่นั่งสักที่นึง นั่งคนเดียว ไม่มีใครมารบกวน อยากนั่งนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ที่มันดูแล้วสบาย อยากคุยกับใครแค่สักคนที่ เปิดใจรับฟังปัญหาหรืออะไรบางอย่างที่มันค้างคาใจ ตอนนี้ผมไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับตัวผมจริงๆเลย ก่อนที่ผมจะกลายมาเป็นอารมณ์นี้ ผมทั้งโดนเพื่อนทิ้ง โดนด่าทุกอย่าง ทุกอย่างที่พยายามมันทำไปก็โดนตำหนิ ทั้งที่เราพยามมากๆเลยนะ โดนบูลลี่ โดนกดดัน โดนทุกอย่างจริงๆครับ จนตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่อยากสนทนากับใคร สนทนาไป ก็มีแต่เรื่องเครียด ตอนนี้แค่อยากทำใจให้มันสงบ อยากลองเปลี่ยนความคิดต่างๆ ที่มันแย่ออกไป ทุกๆอย่างที่ผมเคยทำไป มันให้ด้วยใจ แต่เหมือนได้แค่เศษใจกลับมา ตอนนี้ผมเหมือนคนไม่กระจิตกระใจเลยครับ ผมควรจะทำยังไงดี ที่จะทำให้ ผมทนทวนอะไรหลายๆอย่าง  เผื่อบางอย่างที่ผมทำอยู่มันอาจจะไม่ใช่ตัวแก้ปัญหาในจุดๆนี้ ขอบคุณครับ.