สวัสดีครับ ผมเพิ่งรู้จักpantipและเป็นกระทู้แรก
เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับภรรยามาตั้งแต่ก่อนจบมหาลัย และปัจจุบันผมอายุ37 มีลูก2คน อายุ 11 กับ 9 ขวบ
ช่วงปีแรกๆที่คบกัน ก็ดูใจดูนิสัยกันเป็นปีอยู่นะครับ เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้ เป็นคนพูดเพราะ ใจดี กินง่ายอยู่ง่าย อารมณ์ดี
หลังคลอดก็ไม่มีปัญหากัน ลูกก็ไปอยู่กับพ่อแม่ฝั่งเขา ไม่เคยมีปัญหาเรื่องลูก เพราะส่งเงินอย่างเดียว ไม่มีเวลาเลี้ยง
จนเมื่อประมาณ7ปีก่อน ภรรยาผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มดุ เริ่มโมโห เริ่มด่า พูดจาไม่ดี ทั้งๆที่ปกติเป็นคนเรียบร้อยมาก ผมก็พยายามคุย แบบ มีปัญหาอะไร มีคนอื่นหรือป่าว เรื่องงานหรอ เบื่องาน คิดถึงหรืออยากอยู่กับลูกใช่ไหม เหมือนตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมพาไปเที่ยวทั้งครอบครัวก็แล้ว ทั้งในประเทศและต่างประเทศ ซื้อของที่อยากได้ให้ พาไปกินของดีๆ และอีกหลายอย่าง ผมพยายามอยู่2-3ปี เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ จนพาไปหาจิตแพทย์ ก็โรคเครียดทั่วไป ผมก็คุยด้วยตลอด จับเข่าคุย พาไปเปิดหูเปิดตา จนมันทำให้ผมแย่ลงตามไปด้วย
อ่านมาถึงตรงนี้ หลายๆคนคงคิดว่า ถ้ารักกันก็ควรดูแลกันไป ไม่ใช่จะทิ้ง ไม่มีความรับผิดชอบ
อันนี้ความคิดผมนะ ผมรู้อยู่แล้วว่าคนเราไม่ได้เหมือนเดิมตลอด คนเราต้องโตขึ้น ต้องเปลี่ยนไป และผมค่อนข้างจริงจังกับชีวิตคู่ เชื่อว่ามีปัญหาอะไรสามารถคุยกันได้ ไม่ใช่เลิกกันเพื่อตัดปัญหา อีกอย่างผมมีลูกแล้วผมก็รักลูกมากด้วย ผมเองก็โดนพ่อทิ้งมีแต่แม่ ผมไม่อยากให้ลูกกำพร้าใครสักคนเหมือนผม เพราะ ตอนเด็กๆผมไม่ได้อยู่กับแม่ และผมก็อยากมีครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้า แต่ไม่ใช่จะใครก็ได้ ต้องคุยต้องดูใจก่อนเป็นปีๆ ผมตั้งธงไว้ตลอดว่าต้องเป็นคนพูดเพราะและเรียบร้อย เพราะผมอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น และคุยกันดีๆ
จนเมื่อไม่นานมานี้ แม่ผมเพิ่งเสีย ผมเสียใจมาก เพราะผมเป็นคนครอบครัวแตกแยก และทั้งชีวิตผมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน มีสายเลือดเหลือแม่คนเดียว ผมเศร้ามากจนโรคซึมเศร้ากำเริบ แล้วฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาด เพราะภรรยาผมพูดว่า"เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า แค่แม่คนเดียวเศร้าอยู่ได้ จะให้แม่ขึ้นจากหลุมมาโอ๋หรือไง" ผมรู้สึกว่านอกจากจะไม่เห็นใจกันแล้ว ยังไม่ให้เกียรติผมกับแม่อีก แต่ผมก็ไม่พูดอะไรนะครับ ผมยิ้มให้แล้วก็ไปหาอะไรทำ หลังจากนั้นผมก็เริ่มคิดว่า"ถ้าพยายามจะมีครอบครัวแล้วมันยากขนาดนี้ ผมกลับไปอยู่คนเดียวถึงจะเหงาแต่มันก็ไม่แย่นะ" ผมเคยแกล้งๆถามลูกว่า ถ้าพ่อแม่เลิกกัน อยากอยู่กับใคร ลูกก็บอกว่าอยากอยู่กับพ่อบ้างอยากอยู่กับแม่บ้าง แต่บางทีลูกก็กลัวภรรยาผม เพราะนึกจะด่าก็ด่าทั้งบ้านเลย ผมเดิมทีผมรักลูกมาก และไม่อยากให้ลูกต้องมาเจออะไรแบบนี้ ซึ่งตัวผมเองก็ทนไม่ไหว ผมอยากพาลูกไปด้วย แต่ทางพ่อแม่ของภรรยา อยากได้ลูกของผมมาก ผมจนปัญญาแล้ว ผมควรทำอย่างไรดี ผมกินยารักษาจนไม่มีเรี่ยวแรงไปทำงานแล้วครับ(แต่ก็ฝืนแรงฝืนใจไปทุกวัน)
อยากอยู่คนเดียวเพราะภรรยาเปลี่ยนไป
เรื่องมีอยู่ว่า ผมคบกับภรรยามาตั้งแต่ก่อนจบมหาลัย และปัจจุบันผมอายุ37 มีลูก2คน อายุ 11 กับ 9 ขวบ
ช่วงปีแรกๆที่คบกัน ก็ดูใจดูนิสัยกันเป็นปีอยู่นะครับ เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้ เป็นคนพูดเพราะ ใจดี กินง่ายอยู่ง่าย อารมณ์ดี
หลังคลอดก็ไม่มีปัญหากัน ลูกก็ไปอยู่กับพ่อแม่ฝั่งเขา ไม่เคยมีปัญหาเรื่องลูก เพราะส่งเงินอย่างเดียว ไม่มีเวลาเลี้ยง
จนเมื่อประมาณ7ปีก่อน ภรรยาผมก็เริ่มเปลี่ยนไป เริ่มดุ เริ่มโมโห เริ่มด่า พูดจาไม่ดี ทั้งๆที่ปกติเป็นคนเรียบร้อยมาก ผมก็พยายามคุย แบบ มีปัญหาอะไร มีคนอื่นหรือป่าว เรื่องงานหรอ เบื่องาน คิดถึงหรืออยากอยู่กับลูกใช่ไหม เหมือนตัวนางเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ผมพาไปเที่ยวทั้งครอบครัวก็แล้ว ทั้งในประเทศและต่างประเทศ ซื้อของที่อยากได้ให้ พาไปกินของดีๆ และอีกหลายอย่าง ผมพยายามอยู่2-3ปี เหมือนจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ จนพาไปหาจิตแพทย์ ก็โรคเครียดทั่วไป ผมก็คุยด้วยตลอด จับเข่าคุย พาไปเปิดหูเปิดตา จนมันทำให้ผมแย่ลงตามไปด้วย
อ่านมาถึงตรงนี้ หลายๆคนคงคิดว่า ถ้ารักกันก็ควรดูแลกันไป ไม่ใช่จะทิ้ง ไม่มีความรับผิดชอบ
อันนี้ความคิดผมนะ ผมรู้อยู่แล้วว่าคนเราไม่ได้เหมือนเดิมตลอด คนเราต้องโตขึ้น ต้องเปลี่ยนไป และผมค่อนข้างจริงจังกับชีวิตคู่ เชื่อว่ามีปัญหาอะไรสามารถคุยกันได้ ไม่ใช่เลิกกันเพื่อตัดปัญหา อีกอย่างผมมีลูกแล้วผมก็รักลูกมากด้วย ผมเองก็โดนพ่อทิ้งมีแต่แม่ ผมไม่อยากให้ลูกกำพร้าใครสักคนเหมือนผม เพราะ ตอนเด็กๆผมไม่ได้อยู่กับแม่ และผมก็อยากมีครอบครัวที่อยู่พร้อมหน้า แต่ไม่ใช่จะใครก็ได้ ต้องคุยต้องดูใจก่อนเป็นปีๆ ผมตั้งธงไว้ตลอดว่าต้องเป็นคนพูดเพราะและเรียบร้อย เพราะผมอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น และคุยกันดีๆ
จนเมื่อไม่นานมานี้ แม่ผมเพิ่งเสีย ผมเสียใจมาก เพราะผมเป็นคนครอบครัวแตกแยก และทั้งชีวิตผมไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน มีสายเลือดเหลือแม่คนเดียว ผมเศร้ามากจนโรคซึมเศร้ากำเริบ แล้วฟางเส้นสุดท้ายของผมก็ขาด เพราะภรรยาผมพูดว่า"เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า แค่แม่คนเดียวเศร้าอยู่ได้ จะให้แม่ขึ้นจากหลุมมาโอ๋หรือไง" ผมรู้สึกว่านอกจากจะไม่เห็นใจกันแล้ว ยังไม่ให้เกียรติผมกับแม่อีก แต่ผมก็ไม่พูดอะไรนะครับ ผมยิ้มให้แล้วก็ไปหาอะไรทำ หลังจากนั้นผมก็เริ่มคิดว่า"ถ้าพยายามจะมีครอบครัวแล้วมันยากขนาดนี้ ผมกลับไปอยู่คนเดียวถึงจะเหงาแต่มันก็ไม่แย่นะ" ผมเคยแกล้งๆถามลูกว่า ถ้าพ่อแม่เลิกกัน อยากอยู่กับใคร ลูกก็บอกว่าอยากอยู่กับพ่อบ้างอยากอยู่กับแม่บ้าง แต่บางทีลูกก็กลัวภรรยาผม เพราะนึกจะด่าก็ด่าทั้งบ้านเลย ผมเดิมทีผมรักลูกมาก และไม่อยากให้ลูกต้องมาเจออะไรแบบนี้ ซึ่งตัวผมเองก็ทนไม่ไหว ผมอยากพาลูกไปด้วย แต่ทางพ่อแม่ของภรรยา อยากได้ลูกของผมมาก ผมจนปัญญาแล้ว ผมควรทำอย่างไรดี ผมกินยารักษาจนไม่มีเรี่ยวแรงไปทำงานแล้วครับ(แต่ก็ฝืนแรงฝืนใจไปทุกวัน)