คืองี้ครับพี่เเจ็ค ผมเป็นคนพิการมือซ้ายครับตั้งเเต่เกิดเลยผมเป็นเด็กไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไหร่เพราะทุกคนมองว่าผมเเตกต่าง เข้าเรื่องเลยน่ะครับ คือผมไปเรียนตามปกติตั้งเเต่ อ.1 ผมดีใจที่จะได้ไปรร. เเต่พ่อกับเเม่ก็กังวลเรื่อง จะมีใครคบผมมั้ย เนื่องจากตอนนั้นผมเด็กเลยไม่สนใจ ผมมาถึงรร.ครูเขาจะให้เด็กเเนะนำตัวพอผมออกไปเพื่อนร่วมชั้นก็หัวเราะผมครูทุกคนก็พยายามปกป้องผม เเต่ตอนนั้นผมร้องให้ไปเเล้ว พอมาถึงป.1ผมย้ายรร. ก็เหมือนเดิมผมพยายามไม่สนใจเเต่ก็ไม่ได้ ผมเเอบไปร้องให้ใน ห้องน้ำเป็นประจำ ตั้งเเต่วันนั้นจนถึงป.5 ผมก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิมชอบเดินเล่นคนเดียวเเละมโนว่ามีเพื่อน ชอบคุยคนเดียว เเถมตอนนั้นมันหนักขึ้นกว่าเดิม
จนผมชอบเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตลอดที่ออกจากบ้าน พอขึ้นป.6มีครูท่านหนึ่งบอกกับผมว่า ไม่ต้องสนใจคำพูดคนอื่น อยู่เเบบที่เราควรเป็น หลังจากวันนั้นผมก็เปิดใจเอามือออกจากกระเป๋าเเต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม ผมร้องไห้หนักบางทีก็เก็บไปฝันร้ายนอนไม่หลับอยู่เเบบนี้จนผม ขึ้น ม.1