ภาวนาไปแล้วภาวนาอีก มันคาใจคือกูเลี้ยงเดี่ยว ก็คือเรื่องนี้ มันจะคาใจว่า แกล้งทำความดีบ้างอะไรอย่างนู้นอย่างนี้ แต่ทั้งที่จริงแล้ว ไม่ได้แกล้ง ทำดีอย่างเต็มใจจริง พูดซ้ำแล้วซ้ำอีก ว่าทำดีอย่างเต็มใจ มันก็ผุดขึ้นมาอีก จนผมกังวล จะจัดการยังไงกับมันดีครับ หรือว่าต้องปล่อยมันไป หรือว่าต้องชั่งหัวมัน ทรมานมาก
ภาวนายังไงก็แล้ว จิตมันคาใจ อยู่กับความคิดที่ผุดขึ้นมา ยังไม่ได้ตั้งใจ ต้องทำยังไงดี