รักที่ผูกพันธ์

ผมรู้สึกเหมือน....ใจหาย ครั้งนึงผมเคยมีเขาเข้ามาในชีวิตเขาเป็นเด็กน้อยคนนึงตอนนั้นเขาอายุ16เเล้วผม21เราสอฃคนเรียนที่เดียวกันรู้จักเพราะเขาเป็นรุ่นน้องที่สาขาผมเเล้วเขาเป็นคนเเรกที่ช่วยผมคุยเเต่ผมกับไม่ได้สนใจไม่ได้คุยเพราะตอนนั้นผมทำงานด้วยเรียนด้วยมันเลยง่วงๆจนไม่อยากจะคุยกะใครเลยจิงๆ เเล้วหลายอาทิตย์ผ่านไปผมฝึกงานจบเเล้วก็กลับไปเรียนเเบบเต็มระบบผมก็ได้เจอน้องเขาทั้งวันน้องเขาพยายามที่จะชวนคุยผมก็ถามคำตอบคำจนผมใจอ่อนเลยคบกะเขาเเปลกมั้ยล่ะครับผม21เเล้วเขา16มันห่างกันมากเเต่ก็ไม่เป็นไรตอนนั้นก็คิดว่าคบกันไม่เกี่ยวกับอายุหรอกอยู่กะมาเกือบปีเเล้วผมก็ทำนิสัยเเย่ๆใจเขาเป็นผู้หญิงที่ทนกะนิสัยผมได้รับผมได้ปล่อยผมไม่จุ้จี้เเต่ผมตั้งหากที่ทำนิสัยไม่ดีใส่มากตลอดหนีไปอยู่ที่อื่นปล่อยให้เขาอยู่กะครอบครัวของผมผมหายไปประมาณ 2ปี เเล้วก็ไปไหนไม่รอดเลยต้องกลับมาตั้งหลักที่บ้านตัวเอง ตกงานเป็นเดือนๆ จนได้กลับมาทำงานเเถวบ้านต่างอำเภอเเล้วเขาก็มาอยู่ด้วยใช้ชีวิตด้วยกันถึง3-4เดือนทำเหมือนจะดีเเต่สุดท้ายผมตั้งห่างที่กับมาทำนิสัยเดิมๆใส่เขาทิ้งเขาไล่เขากลับไปอยู่บ้าน คำว่าใจหายของผมคือได้รู้ว่าเขาได้ย้ายออกจากบ้านผมไปอยู่กะเเม่ของเขาที่อื่นครับจากที่กลับบ้านไปไม่ว่าจะสถานะไหนจะเเฟนจะน้องหรืออะไรเราก็ยังมองกันติดเล่นด้วยกันได้เเต่ตอนนี้ผมกลับบ้านไปก็ไม่เจอเขาอีกเเล้วไม่มีคนให้หยอกให้ล้อเเล้ว มันผูกพักอยู่ด้วยกันมาเป็นปี ภาพจำที่เราเคยเจอเขาเคยมีเขาเคยเล่นกะเขามันก็ยังเปนความทรงจำที่ดีต่อกันเสมอไม่ว่าจะห่างกันไกลเเค่ไหนก็ตาม (ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปส่งถึงตอนขึ้นรถ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดู ขอโทษที่เห็นเเก่ตัว ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมานะ) เดินทางปลอดภัย เริ่มชีวิตใหม่ตั้งใจทำงาน มันใจหายนะที่ต้องมารับรู้เรื่องจากลาเเบบนี้ไปส่งเองเเต่ก็ใจหายเหมือนกัน