เมื่อปลายปี 65 เราเสียแฟนเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถ เขาคือบุคคลแรกในชีวิตของเราที่จากไปด้วยความตาย ช่วง1อาทิตย์แรกเราร้องไห้แทบตาย ช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากๆ แต่พอหลังจากนั้นเราทำใจได้เร็วมาก แต่ยังแอบร้องไห้ และเพ้อถึงเค้าบ่อยๆ เราใช้ชีวิตได้ปกติ กินข้าว ไปเรียน ทำงาน พูดคุยกับคนอื่นได้เหมือนเดิมหมดเลยแต่แค่จะแอบกลับบ้านมาร้องไห้ทุกวัน พอเวลาผ่านไปสักเดือนสองเดือน เราก็กลับมาเป็นปกติมากกว่ามากๆ ร่าเริง อารมณ์ดี จนมีคนทักว่าเราไม่เสียใจ เหรอ ทำไมทำใจได้เร็วจัง เราก็บอกทุกคนว่าเรายังเสียใจอยู่ แต่แค่ไม่ได้จมปลัก เขาจากเราไปแล้วไม่สามารถกลับมาหาเราได้แล้ว มีแค่เราที่อยู่ และต้องเดินหน้าต่อไป ใช้ชีวิตของเราให้คุ้มค่าแทนชีวิตของเขา ซึ่งหลายคนก็มองว่าเราทำใจเร็วเกินไป ไม่ให้เกียรติคนที่จากไป เรางงมาก เราผิดขนาดนั้นเลยว่าที่ยอมรับความจริงแล้วเดินหน้าต่อ เราไม่ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่เศร้าหมอง แต่เรายังคิดถึงเขาเสมอ ยังจดจำเขาไม่เคยลืมเลย