สวัสดีค่ะ เรื่องเริ่มตอนมาจากการที่หนูทำงานพาร์ทไทม์ ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย งานที่ทำเป็นงานพาร์ทไทม์งานที่4 ออกจากงานพาร์ทไทม์ครั้งแรกเกิดจากไปเรียนต่อ เลยลาออก เพื่อนร่วมงานไม่Toxicค่ะ แต่ออกด้วยสาเหตุเรียนต่อแบ่งเวลางานกับเรียนลำบาก พองานที่2ทำช่วงปิดเทอมเป็นการเปิดประตูมิติคำว่าเด็กปากหมาจากหนูได้เลยก็ว่าได้ เริ่มงานที่2ทำช่วงปิดเทอมเป็นร้านอาหารใกล้ๆบ้านพึ่งเปิดเลยรับสมัครพนักงาน หนูเห็นว่าใกล้บ้านเลยไปสมัคร พอหนูได้งาน หนูทำวันแรกอาทิตย์แรกก็ปกติดีค่ะ พอช่วงครบ1เดือนหนูก็เริ่มสนิทกับเพื่อนร่วมงานอายุเท่ากันเลยหยอกกันด้วยคำด่า หนูไม่ได้คิดอะไรค่ะเพราะเพื่อนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันหยอกกันด่ากันปกติ แต่มีรุ่นลุงเห็นว่าหนูโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันด่าแล้วติดตลกไม่โกรธ เพื่อนร่วมงานรุ่นลุงคนนั้นเขาเลยเริ่มด่าหนูบ้างว่าปากใหญ่ มิน่าละกินข้าวถึงไวขนาดนี้ บ้างครั้งก็ด่าหนูว่าตูดใหญ่เท่ากะละมังบ้าง ด่าหนูดำบ้าง จนหนูมาฟ้องแฟน แฟนหนูเขาก็บอกว่าเพราะเห็นว่าหนูยอมเขาเลยว่า เรื่องแบบนี้คนปกติเขาไม่พูดกันยกเว้นคนไร้มารยาทเท่านั้นที่พูดใส่ผญ แฟนหนูเลยสอนให้ด่ากลับค่ะ🥲 เช่น เพื่อนร่วมงานรุ่นลุงคนนั้นด่าหนูว่าปากใหญ่ขนาดนี้มะน่าละถึงกินข้าวไว แถมก้นใหญ่เท่ากะละมัง แฟนหนูให้ตอบกลับแบบเบาๆว่าลุงก็สูบบุหรี่น้อยๆหน่อยปากเขียวเหมือนใบยี่สิบ การทำงานที่ร้านที่2 หนูหนักใจทุกครั้งเวลาทำงานเพราะเพื่อนร่วมงานชอบว่าหนู ไม่ให้เกียรติการเป็นผญของเรา หนูเลยลาออกโดยใช้เหตุผลว่ามหาลัยเปิดเทอม แล้วต่อมาร้านที่3 ที่หนูไปสมัครเพื่อนร่วมงานไม่ได้toxic แต่ลาออกเพราะเขาให้ชมน้อยเดือนหนึ่งได้5,000ไม่พอใช้เลยค่ะ แถมงานก็เหนื่อย หนักก็หนักเดินเสริฟทั้งวัน น้ำหนักหนูลดไป3โลเลยทำได้2เดือน🥲 พอมางานที่4 เริ่มละเริ่มเป็นงานที่toxic เพื่อนร่วมงานกินแรงกันเองบ้าง อู้งานบ้าง ผจรก็เลือกที่รักมักที่ชังมั้ง ตยเหตุการ์ณ คือ วันอาทิตย์เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ร้านอาหารคนจะเยอะเป็นพิเศษมากกว่าวันอื่น แถมเป็นวันที่มีโปรโมชั่น มีคนที่ลางานกระทันหัน1คน ผจกร้านไม่ดุไม่ว่าค่ะเพราะเป็นลูกรัก แต่ถ้าคนอื่นลาผจรจะถามจะจี้ว่าไปไหนมีเหตุผลจำเป็นจริงๆต้องลาหรอ ถ้าลาป่วยก็ต้องมีใบรับรองแพทย์ หรือมีการกินแรงกันเกิดขึ้น หนูเข้างาน8.00ตอนเช้าต้องเลิกงาน17.00 แน่หนูก็เห็นใจเพื่อนร่วมงานคนอื่นเพราะวันนั้นเป็นวันหยุดแถมมีโปรโมชั่น เลยช่วยทำงานแล้วจะกลับ18.00 ผจรก็ไม่พูดว่าจะให้โอทีหรือจะบอกว่ากลับได้ละนะหนู ตอนหนูพิมข้อความลงกระทู้ หนูใจเย็นลงแถมมองตัวเองว่าความคิดบางอย่างมันก็ยังเด็กเกินไป แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆตอนนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงแก้ไขปัญหาอย่างคนฉลาดๆไม่ได้ หนูอยากทราบความคิดเห็นจากคนที่มีวุฒิภาวะ หนูอยากทราบวิธีจัดการไม่ว่าจะอารมณ์ของตัวเองความคิดทัศนคติ เพราะถ้าหนูเรียนจบมีโอกาสเลือกงานที่ดี หนูอยากเป็นคนที่มีวุฒิภาวะ เป็นจคนที่มีประสิทธิภาพค่ะ เพราะบางครั้งเครียดจากที่ทำงานก็หลุดอารมณ์เสียใส่คนรอบข้าง หนูไม่อยากทำคนที่หนูรักเสียใจ หนูไม่อยากทำให้ตัวเองในอนาคตเสียใจ เลยต้องทราบความคิดของผู้ใหญ่คนที่มีประสบการณ์ค่ะ เพราะเรื่องบางเรื่องคนในครอบครัวก็สอนเราไม่ได้