...เรื่องนี้ในตำรา ไม่ได้บอกตรงๆ / ..ในตำราบอกไว้แค่ว่า ผลวิบากกรรมของการทำวจีอกุศล ที่เรียกว่า ปิสุณวาจา (พูดยุแยงให้คนแตกสามัคคี) ผลหรือวิบากของกรรมนี้ คือ ในอนาคตหรือในชาติต่อๆไป คนนั้นจะมีบริวารหรือครอบครัวที่แตกแยก...ในปากมีปัญหา เช่น ปากเห็น ฟันเก มีโรคในปาก ..ฯฯ
...แต่อยากจะบอกในสิ่งที่ตำราไม่ได้บอกไว้ ถึงผลข้างเคียงของปิสุณวาจา คือ ในอนาคต หรือในชาติต่อๆๆไป.. คนนั้นจะมีอวัยะเพศที่เสื่อมสภาพหรือมีโรค หรือ เป็นอาการกามตายด้าน ไม่มีความสุข ไม่ได้รับรสชาติในการเสพย์กามคุณ  หรือ พูดง่ายๆคือ อาการเซ๊กซ์เสื่อม นั่นเอง
...แต่ ในทางตรงข้าม ใครที่งดเว้นจากอกุศลวจีนี้ แต่ทำตรงข้าม คือ หาทางพูดหรือกระทำในวิถีทางของการประสานความสามัคคีของคนที่เคยรักกัน แตกกัน ให้พวกเขากลับมารักใคร่สามัคคีกันเหมือนเดิม ..ผลกรรมในอนาคต คือ คนนั้นจะเกิดมามีอวัยเพศที่ดีมาก ไม่มีโรค ได้รับรสชาติจากการเสพย์สุขทางกามคุณเต็มที่...มีครอบครัว หรือ บริวารมิตรสหายที่ไม่แตกแยก รักใคร่สามัคคีกัน
...เรื่องนี้ มีบอกไว้อ้อมๆในลักขณสูตร ที่กล่าวถึง ลักษณะมหาบุรุษ ๓๒ ประการของพระพุทธเจ้า ..ลักษณะที่ ๑๐ ระบุว่า คุยหฐาน(องคชาติ) ของพระพุทธเจ้า ซ่อนอยู่ในฝักคล้ายๆแบบของวัว ...ตำราระบุแค่นี้ ไม่ได้กล่าวลึกลงไปว่า รสชาติที่เกิดจากการเสพย์สุขในเรื่องนี้เป็นแบบไหน  แต่ก็พอจะเดาได้ว่า น่าจะมีรสชาติเป็นทิพย์เหมือนของพวกเทวดา
....((จะไม่บอกว่า ได้ความรู้นี้มาจากไหนจากใคร..ขอปิดบังแหล่งความรู้..แต่เป็นความรู้พิเศษอย่างหนึ่งจากการภาวนา))