สวัสดีค่า เราเป็นนักเรียนคนนึงที่มีโอกาสได้ไปฝึกงานด้านจิตอาสามาค่ะ เราได้ทำที่รพ.รัฐแห่งนึงค่ะ (ใบ้ว่ารพ.ใหญ่ในแถบนั้น มีประมาณ1000เตียงนิดๆ) วันแรกที่ไปคือไปปฐมนิเทศก่อน(เริ่มประมาณ8.30น.) มีการอธิบายประวัติรพ.คร่าวๆ และการรักษาผู้ป่วยต่างๆ เลยรู้ว่าระบบค่อนข้างจะเยิ่นกว่าที่คิด (ปล.เราไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดีนะ แต่เรารู้สึกว่ามันทำร้ายบุคลากรทางการแพทย์มากๆเลย ผู้ป่วยเฉลี่ยเข้าวันละ3000คนอ่ะ อ่วมมากๆ😫) พอปฐมนิเทศเสร็จ เราก็ได้รู้แผนกที่เราจะได้ไป มีเปเปอร์ที่บอกกฎไว้อยู่ หลักๆ คือห้ามเล่นมือถือ แต่งกายให้ถูกระเบียบรร. เราได้อยู่ คลินิกตรวจโรคทั่วไป วันแรกที่ไปถึงที่แผนกเรากับเพื่อนคนนึงได้ทำหน้าที่เรียกชื่อคนไข้ เพื่อนเราได้เรียกชื่อมาซักประวัติ ส่วนเราได้เรียกชื่อคนไข้มานั่งรอตรวจ แล้วคอยแสกนคนที่มาใหม่ เผื่อเพื่อนเราที่เป็นคนรับคิวไม่ทันมอง แล้วคอยสังเกตคนไข้เพราะบางคนต้องกลับมาอีกรอบ แต่มาไม่ทันเรียกชื่อประมาณนั้น  คนไข้เฉพาะแผนกเราอย่างต่ำคือวันละ60คน บางวันแค่ช่วงเช้าก็50นิดๆแล้วอ่า บางวันพุ่งถึง80ก็มี พี่พยาบาลใจดีมากๆ คอยสอน ทำให้ดูเป็นตัวอย่าง เวลาเราทำพลาดไม่เคยว่าเลย แต่บอกให้ลอองปรับเป็นแบบนี้ หรือลองทำใหม่อีกรอบ(เด็กอินโทรเวิร์ดอย่างชั้นปลื้มมาก🥺) พี่พยาบาลคือใจเย็นมากๆ เลยอ่ะ เวลาพูดอะไรอย่างงี้บางทีพูดซ้ำหลายรอบมากๆ ว่าให้อ่านที่อ่าน(บางคนไม่อ่านเลยนะ เป็นส่วนใหญ่เลย ป้ายอันเบ่อเร่อตั้งอยู่อย่างเด่น ส่วนมากไม่อ่านซักคน) เรากับเพื่อนเลยต้องคอยเข้าชาร์จ(พี่ในแผนกบอกมาฮะ ว่าคนไทยไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือกัน บางคนอ่านออกด้วยหนา แต่ไม่อ่าน ถามอย่างเดียว😅) พี่พบ.ให้เราสองคนเรียกว่าคุณป้าด้วย ครั้งแรกเราอ้ำอึ้งมาก แต่คุณป้าเฟรนลี่มาก เวลาไม่มีคนไข้ชวนเม้าฉ่ำ มีครั้งนึงที่เราวิ่งตามคนไข้เพราะปกติหลังพบคุณหมอเสร็จจะต้องเอาในรักษา แบบใบที่หมอเขียนอ่ะ ออกมาให้พยาบาลเผื่อช่วยออกใบให้ว่าต้องไปไหนต่อ หรือกลับบ้านได้เลย แล้วตอนนั้นคนไข้เดินออกจากห้องอีกฝั่ง(ฝั่งเพื่อนเรา แค่เพื่อนไม่อยู่) คนไข้เดินไปเลย เราเลยรีบเดินไปตาม บอกว่า รบกวนเอาเอสารใส่ตะกร้าก่อนนะคะ แล้วญาติคนไข้ก็ขึ้นเสียงใส่😓ว่า ก็หมอให้ไปเจาะเลือด เราเลยย้ำไปอีกรอบว่า ต้องเอาเอกสารให้พยาบาลก่อนนะคะ แล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีก ก็หมอเป็นคนบอกมาว่าให้ไปเจาะเลือด แล้วป้าพบ.ก็ตะโกนมาจากโต๊ะเลยว่าต้องเอาเอกสารมาให้พบ.ก่อนค่ะ ไปก็ไม่ด้เจาะหรออกยังไงก็ต้องขึ้นมา คนไข้คือรีบเดินไปหา แล้วขอโทษพบ.เรย ญาติ คือพูดไม่ออกไปเลย😅 พี่พบ.ก็อธิบายว่าต้องไปยังพอจะลุกออกไปคนไข้เหล่ๆ มองเรานิดนึงเพราะที่นั่งเราอยู่ใกล้ๆ พบ. บอกก่อนว่าที่เราไปบอกรอบแรกอ่ะคนไข้คือจะเดินกลับมาหาพบ.แล้วนะ แต่ญาติรั้งแล้วขึ้นเสียงใส่เรา😅 งงมาก😂 พอคนไข้เดินไปพยาบาลไถเก้าออี้มาหาแล้วถามเราว่าโอเคใช่มั้ย😭 ในใจคือไม่แหละ แต่หน้ายังไหวเราเลยตอบไปว่ามปร.ค่ะ ปสก.มากเจอคนไม่รู้จักมาขึ้นเสียงใส่ตอนที่เรากำลังพูดดีๆ แล้วบอกว่าที่ทำอยู่มันผิด เถียงอีกต่างหาก😢
และอีกปสก.เลยคือเจอผู้ป่วยจิตเวชครั้งแรกในชีวิต ตอนแรกเรานึกว่าเขาเป็นเสียงดังเฉยๆ พอเราเรียกเขานั่งรอตรวจ ที่นั่งมันใกล็ๆ กับเรพอดี เขามองป้ายชื่อที่เสื้อเราแล้วถามว่าอยู่รร.อะไร เราเลยตอบไป แล้วถามว่ามาทำงานหรอ เราตอบไปว่าเป็นจิตอาสาค่ะ แล้วเขาก็ถามอีกได้เงินเยอะมั้ย เราก็ตอบว่าไม่ได้เงินค่ะ แต่ได้เกียรติบัตรไว้ยื่นเข้ามหาลัย เสร็จแล้วเขาก็เข้าไปตรวจออกมา พอจบเคสแล้วเขาก็เดินออกไป พอคนไข้เดินพ้นเสาไปปุ๊บพี่พบ.ไถเก้าอี้มาหา แล้วถามว่า ผู้ชายคนนั้นเขาถามอะไรหนูลูก เราก็บอกไปหมดว่าเขาถามอะไร พบ.เลยบอกเขาเป็นผู้ป่วยที่ใช้ยาระงับอาการทางจิต ณ ตอนนั้นเราสตั้นไป 3 วิ
อีกอันที่เจอทุกวันเลยคือ คนติดโควิดบางคนมาเพราะป่วย พอแหย่ปุ้บสองขีดแบบเด่นๆฮะ แล้วมีมาทุกวันเรฝึกแค่5วันนะ เจอทุกวัน อย่างต่ำนี่วันละ 2 คนอ่ะ 
บางคนไอฉ่ำมาก แมสก็ไม่ใส่ บางคใส่แต่ดันเอาลงตอนไอ แล้วจะใส่ทำไมก่อนงั้นอ่ะ ชั้นละงึด 

โดยรวมแล้วคืองานไม่หนักเลยนะ แค่เรียกชื่อคนไข้ แต่เราเจ็บคอมาก😅 เพราะพูดเยอะและต้องเสียงดังด้วย เพราะครึ่งนึงคือผู้สูงอายุ มันเหนื่อยนะ แต่ก็สนุกอ่ะ (แต่มันจะไม่ค่อยสนุกถ้าได้ของแถมกลับบ้าน😂)

จบแย้วทุกคนนนนนนน อันนี้มาเล่าปสก.ไว้เฉยๆ นะ🙏🏻