เถรวาท...อยู่ที่ใจ

วลีที่ว่า "สัทธาในพระตถาคตของผู้ใด, ตั้งมั่นอย่างดี ไม่หวั่นไหว." เป็นประโยคที่สะท้อนถึงแก่นของพระพุทธศาสนา นั่นคือ สัทธา (ศรัทธา) ซึ่งเป็นคุณธรรมแรกเริ่มและเป็นรากฐานแห่งการปฏิบัติธรรม โดยเ

เนื่องด้วยปัจจุบันมีความแตกแยกในความคิดเกี่ยวกับการเคารพพระพุทธรูปว่าเป็นมิจฉาทิฐิหรือไม่ บทความนี้เขียนขึ้นเพื่อที่จะเป็นประโยชน์แก่พุทธศาสนิกชนในการใช้ประกอบในการพิจารณาว่าควรคิดเห็นเช่นไร หมายเหตุ

-ผมสังเกตุชาวพุทธหลายๆ สำนัก ที่ยึดมั่นในคำสอนของครู บาอาจารย์ของตนเอง -พอเราเอาคำสอนพระพุทธเจ้า หรืออ้างถึงพระพุทธเจ้า รู้สึกว่า "พวกเขาจะทำหน้าเสียๆ" ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเราต่อ -บางสำนัก ก

ช่วงนี้ผมมีโอกาสได้กลับมาอ่านคำสอนของพระพุทธเจ้าหลายตอน ทั้งในพระสูตรและคำอธิบายจากครูบาอาจารย์ต่าง ๆ สิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดก็คือ การที่ได้ศึกษาพระธรรมคำสั่งสอน รู้หลักคำสอน เข้าใจเหตุผลตามหลักไตรสิกขา

"ดวงตา" คือ ปัญญาจักษุ (ไม่ใช่ ตาเนื้อหนังฯ) "เห็น" คือ รู้ สึกแก่ มโน อันเป็น อายตนะภายใน (ที่ต่างไปจาก ลัทธิอื่นๆ) เช่น ที่ อุปติสสะ ออกจาก สำนัก อาจารย์เดิม ขอวตน ฯ ธรรม คือ &

อธิบายว่าพระภิกษุเหล่านี้เป็นสมณในลัทธิเดิมมาก่อนเช่นชฏิลดาบสซึ่งมีธรรมเนียมทั่วไปทุกลัทธิต้องกลับไปหาอาจารย์ของตนในวันเพ็ญเดือนนี้จึงทำตามธรรมเนียมเดิมในปีแรกที่เป็นภิกษุสงฆ์ การมาหาอาจารย์เจ้าลัทธิ

ขยายความจากทู้แล้วเพิ่ม ------------------------------------------------------------------------------------- ข้อนี้ควรระวังให้ดี  การไปสอนกรรมฐานคนอื่นทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีอภิญญา ไม่สามารถชี้สภาว

มีบันทึกในพระไตรปิฎกไหมว่า  ในสมัยพุทธกาล  นอกจากพระพุทธเจ้าแล้ว  ใครเป็นผู้ตัดสินว่า   พระภิกษุรูปใด  บรรลุเป็น พระโสดาบัน พระสกทาคามี พระอนาคามี  หรือ พระอรหันต์  

พาหิรกา แปลว่า บุคคลภายนอก สาวกภาสิตา แปลว่า คำสอนของสาวก พระภิกษุในพระพุทธศาสนา แบบปฏิบัติเถรวาท ถือว่ารักษาคงเดิมพระธรรมวินัยตั้งแต่สมัยพุทธกาล จนถึงปัจจุบัน และนักบวชที่ต่างออกไปจาก เถรวาท จัดเป

"ธรรม" ในที่นี้หมายถึงการพูด สำนวน ที่พระพุทธองค์แสดง ซึ่งผมคิดว่าพระองค์จะตั้งใจให้เกิดประโยชน์สูงสุดในสมัย 2000 ก่อน เพราะการแสดงธรรมครั้งหนึ่ง ก็มีผู้สำเร็จเป็น แสนคน แน่นอนว่าปัจจุบัน