...นักฝึกภาวนามือใหม่ มักจะโดนความฟุ้งซ่านแปลกๆ ที่เกิดจากจิตปรุงแต่งออกมา ซึ่งมีมากมายสารพัดอย่าง เช่น อาการหูแว่ว หรือ นิมิตต่างๆ หรือ ความรู้สึกความเห็นแปลกๆต่างๆ ..ฯลฯ.. แล้วไปหลงสนใจ หรือ สงสัยแปลกใจ ในสิ่งเหล่านั้น  ทำให้การปฏิบัติหยุดลง เสื่อม หรือ อาจจะหลงทางหนักหน่วงถึงขั้นเป็นบ้าวิปลาสได้ แก้ยากมาก
...พยายามละมันออกไป อย่าสงสัย อย่าสนใจอยากรู้ อย่าใส่ใจ ..มันล้วนไม่มีสาระอะไรเลย และเป็นอันตรายต่อจิตอย่างมาก..  พยายามกำหนดที่คำบริกรรมภาวนา หรือ กำหนดมาที่ตัวรู้ ซึ่งมีความรู้สึก นิ่งแน่ว สงบรู้ กลางๆ วางเฉย ไปเรื่อยๆ ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้  ต่อสู้เอาเถิดเอาล่อ ชักคะเย่อกับอาการฟุ้งซ่านแปลกๆ เหล่านั้น ..นานๆไปจะค่อยๆระงับมันได้ เมื่อชำนาญแล้ว จะหมดปัญหา คราวนี้จะภาวนาได้ฉิว สบายไปเลย