สวัสดีค่ะ  ถ้าใครผ่านมาอ่านไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนสามารถมาแสดงความเห็นหรือแนะนำเพิ่งเติมได้นะคะ
     
    เราอยู่กับแม่ 2 คน จนเมื่อ 2 ปีที่แล้วเราเรียนจบแล้วได้งานทำ แม่ก็จากไปด้วยโรคหัวใจตอนอยู่โรงพยาบาล เราไปไม่ทันลาท่าน เรารู้สึกเหมือนเราไม่เหลือใคร มีหลายอย่างที่เราอยากทำ อยากพาแม่ไปเที่ยว พาไปหาพี่น้องที่อยู่ต่างจังหวัด แต่เรายังไม่ได้ทำเลย
      ปัจจุบันพ่อเราป่วยค่ะ ต้องคอยทานยาตลอด เราให้เขามาอยู่กับเราแต่เขาไม่มา ปัญหาคือทุกครั้งที่เราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ เขาจะชอบพูดว่าจะไม่กินยาแล้วจะได้ตายๆไป แล้วก็ทำประชดประชันต่างๆนานา เราทั้งเครียดและทุกข์ใจ
       ล่าสุดพ่อเราไปสร้างเรื่องไว้แล้วไม่บอกเราจนมีคนมาเล่าให้ฟังเราถึงได้รู้ เราทั้งเสียใจทั้งผิดหวังแต่เราทิ้งเขาไม่ได้ เราช่วยเขาจนเราเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ความทุกข์มันหนักอึ้งอยู่ในใจ เราขอให้พ่อมาอยู่บ้านนอนเป็นเพื่อนเราหน่อยแต่พ่อมาแค่แปปเดียวก็ไป  เพื่อนเราก็พยามคุยไม่ให้เราเครียด แม้จะมีคนคอยให้กำลังใจ แต่เรากลับรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องมืดๆที่ทั้งแคบทั้งอึดอัดคนเดียว  ทุกครั้งที่นอนเราจะคิดเสมอว่าขอให้พรุ่งนี้ตัวเองไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก แต่เราก็ยังตื่นขึ้นมาทุกครั้ง มองไปที่รูปแม่ก็ขอว่าให้แม่มาพาไปอยู่ด้วยทีมีโรคร้ายอะไรที่ทำให้จากไปได้เร็วที่สุดเราก็พร้อมจะเป็น ช่วงนี้เรามีความคิดอยากจากไปอยู่ในหัวตลอด เรากลัวค่ะ แต่เราไม่รู้ว่าจะต้องไปทางไหน ถ้าพี่ๆคนไหนมีวิธีจัดการจิตใจ จัดการความทุกข์ ช่วยแนะนำทีนะคะ