ทำไมแม่ไม่รักลูกให้เท่ากัน

คือทำไมแม่ถึงไม่รักลูกเท่ากันครับ เราเป็นพี่คนโต น้องคนเล็กสุดอยู่ม.5 เวลาเราเรียนได้เกรดดีๆแม่ไม่เคยชมเลยสักครั้ง เวลาบอกแม่ก็ทำเหมือนไม่สนใจสิ่งที่เราพูด แต่กับน้องแม่ชมให้คนอื่นฟังตลอด หลายครั้งเวลาเราพยายามพูดด้วยกับแม่แม่ก็เมินเราทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ตอนเด็กๆยายเคยบอกว่าเวลาเราร้องไห้แม่ชอบทำทารุณเรามากเหมือนเราไม่ใช่ลูกซึ่งเราก็พอจำได้ลางๆและมันก็เป็นความทรงจำที่ทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าหรือเราไม่ใช่ลูกเขา
ทุกวันนี้ทะเลาะอะไรเราก็ผิดตลอด เรายอมรับบางเรื่องเราผิดจริง แต่บางเรื่องเราไม่ผิดทำไมแม่เอาแต่พูดเข้าข้างน้อง พอเราอธิบายแม่ก็หาว่าเถียง เวลาแม่บ่นเราต้องอยู่ฟังถ้าเดินหนีคือแม่จะด่าเพิ่มขึ้น แล้วเวลาเราทำอะไรผิดถ้าเราเป็นคนทำผิดแม่จะบ่นว่าเราอย่างนู้นอย่างนี้เก็บทุกเรื่องมาด่าหมดพอเราถามอะไรก็ไม่คุยด้วย แต่พอเป็นน้องทำแม่ไม่บ่นว่าอะไรเลยหรือเวลาแม่บ่นแม่ก็จะเป็นฝ่ายชวนคุยกับน้อง ซึ่งต่างจากเราเราพยายามชวนคุยตลอดบางทีก็โดนเมิน เราเคยคิดน่ะเราเป็นลูกเขาไหม? ทุกวันนี้เรายังต้องอยู่กับความรู้สึกนี้ เหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินของครอบครัวนี้ มีปัญหาก็ไม่รู้จะบอกให้ใครฟังได้แต่ร้องไห้คนเดียวแล้วก็คิดว่าเราไม่ใช่ลูกแม่หรอ น้องเราก็มีนิสัยเหมือนแม่คือชอบว่าเราด้วยคำพูดแรงๆบางทีเราไม่พอใจพอตอบกลับกลายว่าเราผิด 
เราไม่อยากอยู่กับความรู้สึกแบบนี้อีก จนบางทีเคยคิดไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว ทั้งๆที่บ้านควรจะเป็นความสุขของเรา