สวัสดีค่ะ หนูพึ่งอายุ 15 ปี แล้วมาเรียนที่นิวซีแลนด์ เป็นคนติดแม่ตั้งแต่เด็ก ๆ ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับญาติแค่ 2-3 วันก็ร้องไห้คิดถึงบ้านแล้ว เคยมีครั้งนึงไปนอนกับยาย บ้านยายกับบ้านหนูก็ไม่ได้ไกลกันนะ แต่นอนร้องไห้โทรให้พ่อมารับตอนกลางดึก แล้วหนูต้องมาเรียนต่างประเทศ วันนี้เป็นวันที่ 3 แล้วค่ะ รู้สึกใจโหวงมาก ใจสั่น จะร้องไห้ตลอดเวลา นั่งอยู่เฉย ๆ ก็จะร้องไห้ ขนาดอยู่กับลูกโฮสต์ เล่นกันสนุกอยู่ดี ๆ น้ำตาก็จะไหลออกมา คล้ายกับเป็นไบโพล่าเลยค่ะ ตอนกลางคืนจะส่งข้อความหาแม่ ด้วยความที่เวลาไม่ตรงกัน ทำให้นอนดึก รอแม่เลิกงาน ถึงมาว่างคุย เล่าทุกอย่างให้แม่ฟังว่ารู้สึกยังไง ทรมาน ร้องไห้ทั้งคืน เกือบไม่ได้นอน แอบสงสารตัวเองที่ต้องร้องไห้แล้วหลับไปแบบนั้น ( ตอนนี้พิมพ์ไปน้ำตาก็จะไหลไป ) ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไงแล้ว ปากสั่น มือสั่น ปวดหัวมาก รู้สึกปวดที่ใจตลอดเวลา ข้าวไม่ได้กินเลยค่ะ อาหารการกินไม่เหมือนบ้านเรา ข้าวเช้าขนมปัง ข้าวกลางวันผลไม้ ตอนเย็นมีมันบด พาย อะไรแบบนี้ หนูกินไม่ได้เลยค่ะ คือเป็นคนที่ชอบอาหารฟ้าสฟู้ดของฝรั่งมาก แต่พอมาเป็นแบบนี้ กินอะไรไม่ลง ต้องของโฮสต์กินมาม่าตอนเย็น บอกโฮสต์ว่าไม่ต้องแพ้คอาหารกลางวันให้ เพราะยังไงก็ไม่ได้กิน หนูจะอาบน้ำช่วง 2 ทุ่ม หลังจากนั้นจะขอตัวเขาไปนอนในน้อง ก็ประมาณ 2 ทุ่มกว่า หนูร้องไห้ตั้งแต่สองทุ่มกว่าจนเกือบตีสาม ทรมานมากมากเลย คุยกับแม่ไปร้องไห้ไป เจ้บปวดใจทุกคำที่แม่พิมพ์มา ว่าให้หนูเข้มแข็ง หนูทำได้ หนูรู้นะคะว่าของแบบนี้อยู่ที่ใจ ถ้าเราสนุก มันก็สนุก แต่หนูคิดเรื่องดีดีไม่ได้เลย คิดแค่ว่าเมื่อไหร่จะได้กล้บ ทำไมแต่ละวันผ่านไปช้าจัง อีกตั้งเกือบปีเลยหรอกว่าจะได้กลับ ทำไมมันนานแบบนี้ หนูคิดได้แต่ด้านลบ ๆ พยายามคิดเรื่องดี ๆ ว่าวันนนี้ทำอะไรมาบ้าง สนุกไหม แต่มันไม่ได้ช่วยเลยค่ะ มีความรู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลา ไม่เคยห่างกับแม่ ไม่รู้จะต้องทำยังไง มา 3 วัน ความรู้สึกสามเดือน กว่าจะผ่านไปแต่ละนาที มันนานมาก คิดถึงแม่มากมาก อยากกลับบ้าน จนแม่เริ่มบอกว่าแม่อยากฟังแต่เรื่องดีดีของหนู ไม่ใช่อยากรับรู้ว่าหนูทรมานแค่ไหน ตอนแรกมีแพลนจะมาเรียน 3 ปี แต่ตอนนี้ถอดใจขอเรียนแค่ปีเดียวแล้วค่ะ โรงเรียนยังไม่เปิด อยู่แต่บ้าน นอนกลางวันด้วยเพราะรู้สึก jet lag มากมาก แต่กลางคืนนอนไม่หลับ กลางวันง่วงมาก ตื่นมาตาบวมทุกวัน เพราะร้องไห้เกือบทั้งคืน อยู่บ้านโฮสต์ไปทำงาน ต้องมาอยู่บ้านแม่โฮสต์ ไม่มีอะไรทำ พยายามหาหนังดูแล้วค่ะ แต่มันก็เบื่อ ไม่ได้ออกไปเที่ยวไหนเลย เล่นกับลูกโฮสต์มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย วันวันหนูก็เล่นโทรศัพท์ทั้งวัน เล่นเกมบ้างนิดหน่อย ตกเย็นก็กลับบ้าน กินข้าวประมาณ 1 ชั่วโมง เพราะโฮสต์จะคุยด้วย ว่ารู้สึกยังไง ชอบถามคำถามเยอะ ๆ แล้วก็ห้ามเล่นโทรศัพท์บนโต๊ะอาหาร โฮสต์ค่อนข้างเคร่งศาสนานะคะ เป็นคนพุทธแต่ต้องขอบคุณพระเจ้าก่อนกินอาหารทุกครั้ง ไม่รู้จะทำกิจกรรมอะไรดีให้มันหายเศร้า เพราะโฮสต์ก็ไม่ค่อยได้พาไปเที่ยว ช่วงกลางคืนเป็นช่วงที่หนักที่สุดเพราะต้องพยายามข่มตานอน คุยกับแม่ ระบายทุกอย่างให้แม่ฟัง แม่พยายามปลอบแล้ว แต่ยิ่งปลอบยิ่งร้อง เวลาหันไปเห็นของไทย หรือคุยกับน้องที่ไทยก็ร้องไห้หนักมาก ไม่ได้โทรกับแม่นะคะ ส่วนมากจะพิมพ์เอาเพราะถ้าเห็นแม่น้ำตาแตกเลยค่ะ กังวลเรื่องโรงเรียนด้วยว่าเข้าไปจะเรียนรู้เรื่องไหม แต่บอกกับตัวเองและครอบครัวแล้วว่าจะตั้งใจเรียนจะได้รีบกลับบ้านเร็ว ๆ แต่พอมาคิดมันก็นานเกินไปไหม มาเป็นปี ตอนนี้รู้สึกแย่และท้อมากเลยค่ะ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาแล้ว ช่วยแก้ปัญหาทีนะคะ ขอบคุณค่ะ 🥹♥️
มาเรียนต่างประเทศ Homesick ขั้นรุนแรง ทำยังไงดีคะ