สวัสดีค่ะชาวพันทิป เกริ่นยาวหน่อยนะคะ เริ่มที่เราเรียนจบชีวิตการทำงานลุ่มๆดอนๆทำงานมาสองที่เงินเดือน 15,000 มีช่วงว่างงานบ้าง สังคมเราเป็นต่างจังหวัด เรียนจบสายกราฟฟิคช่วงที่ทำงานเรายังพักอยู่หอหลังทำได้ปีหนึ่งเราก็ย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน และเริ่มทำงานกับบริษัทหนึ่งมาได้ปีกว่า ตอนเริ่มต้นเฟลมากนอยกับชีวิตสุดๆเงินเดือนไม่ถึงพัน(*ชี้แจงว่าที่เราเรียกบริษัทนี้เป็นเว็บไซต์หนึ่งนะคะ เป็นบริษัทตปท. ทำงานผ่านเว็บคล้ายที่เค้าขายภาพกันค่ะ แต่จะมีผู้ดูแลเป็นคนไทยในการสั่งงาน การประชุม พูดคุยต่างๆที่รับเรื่องมาจากสำนักงานใหญ่อีกที) เป็นการทำงานแบบwfh100% ประชุมzoom มีมีตติ้งบ้างแต่จะไม่ไปก็ได้ เงินเดือนไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับการขายงานได้ จนตอนนี้เงินเดือนเราเหลื่อมๆกันไปมาแต่จากปลายปี66-ปัจจุบันไม่เคยน้อยกว่า40K
       ที่มาตั้งกระทู้เนื่องจากเวลาเราไปเยี่ยมบ้านปู่ย่าทุกปีใหม่กับสงกรานต์เป็นปกติ คุณพ่อเราเสียตั้งแต่ประถมมีคุณแม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวไม่มีพ่อเลี้ยงและมีน้องคนหนึ่งยังเรียนไม่จบ พี่น้องฝั่งคุณพ่อมีประมาณ7คนที่ยังไม่รวมคู่สมรสกับลูกหลานต่างๆนะคะ พอรวมญาติเค้าก็จะมีถามไถ่กันเป็นปกติ ก็มีถามเราทำงานอะไร? เราก็ตอบตามตรงว่ากราฟิกค่ะทำที่บ้านส่งทางคอม เงินดีไหมเป็นยังไงบ้าง? เราก็จะตอบพอได้อยู่ค่ะป้าขำๆไป(เราไม่เคยบอกจำนวนเงินเดือนจริงๆเลยนะคะ ตอบทีเล่นทีจริงไปอาจจะเพราะเราไม่อยากบอกด้วยกับไม่มีใครถามเรื่องจำนวนเราเลยไปบอก) จริงๆเราก็ไม่ได้อะไรนะคะแกคงแบบจากถามความเป็นไปของหลานๆ แต่!!!มีครอบครัวหนึ่งคะลุงป้า1.เท่ารู้คือทำสวนทำนาเราไปแน่ในแต่แกมีที่เยอะ มีลูกสาวสองคน ลส1.(อายุ40ต้นๆ) ลส2.(30ปลายๆ) ไม่รู้ว่าเรานอยไปเองเปล่าแต่เหมือนเค้าจะไม่ค่อยเอ็นจอยกับเรา ชอบพูดแซะๆเราบ้างเจอกันทักอ้วนบ้างผอมบ้าง ขาวจังอยู่แน่ในห้องไม่ออกไปไหนกลัวดำหรอ เคยออกมาทำงานไหมแสงจะได้ส่องถึงตัว ทำไมกินข้าวเยอะจังมันจะอ้วนนะ พอกินน้อยก็บอกทำไมกินน้อยละรักษาหุ่นหรอ(เอ้า!) อะไรประมาณนี้แล้วก็เล่าชีวิตตัวเองผ่านมานู้นนี้
        เหตุเกิดจากสงกรานต์ที่ผ่านมาตอนนั่งคุยกันของแม่กับป้าอีก3คน จู่ๆคุยมาถึงเรื่องเราซึ่งเราก็นั่งเล่นอยู่แถวนั้น "ชื่อเรา)มันทำงานสบายเนาะ555" เราก็ตอบไม่มีงานไหนสบายหรอกป้า แม่เราก็บอกพอได้จ่ายค่าน้ำค่าไฟช่วยนี่แหละ ป้า2.บอก"ก็ต้องจ่ายสิอยู่แต่บ้าน555" เรายิ้มๆขำแห้งๆไปเค้าก็ไป ปกติเราไม่ค่อยพูดไม่อะไรกับใครอยู่แล้วเราเป็นพวกไม่สู้คน มันจะมีประโยคประมาณนี้แหละอยู่บ้านให้แม่เลี้ยง อยู่บ้านทำอะไรบ้างคงจะนอนทั้งวันเนาะวนกลับมาที่ไม่ได้ออกไม่ไหนนี้นู้น ที่เราตกใจคือปกติป้า1.แกจะไม่ค่อยพูดนะ ถามแต่อยู่ดีสบายไหม แต่เหมือนปัจจุบันลูกแกกลับมาอยู่บ้าน ปัจจุบันลส1.เป็นครูเงินประมาณเรานี้แหละถามแม่มานะคะไม่แน่ใจว่าขึ้นหรือยัง ลส2.นางย้ายที่ทำงานบ่อยปัจจุบันน่าจะขายอาหารแถวบ้าน คือครอบครัวเค้าก็ปลูกพริกปลูกอะไรขายต่างๆเกี่ยวค้าขาย ป้า2.มีลูกสาวที่อายุมากกว่าเราปีหนึ่งเป็นครูเมื่อปีที่แล้วลูกอีกคนไม่เรียนต่อแต่เอาการเอางานทำนาทำสวน ซึ่งถ้าใครทำงานwfhหรือเรียนแบบfhก็จะรู้ว่าไม่ได้เรียนหรือทำงานอย่างเดียวหรอก ต้องมีคนใช้ไปนู้นมานี้บ้างซึ้งเราก็ช่วยงานที่บ้านเป็นปกติ 
       เราคิดว่าเราจะจัดการความคิดตัวเองได้เหมือนที่ผ่านมา แต่พอจะนอนหรือกำลังคิดฟุ้งซ่าน มันก็จะแว๊ปมาว่า เอ๊ะงานเราสบายหรอ นั่งจนหลังจะงออยู่แล้วปวดก็ปวด ประชุมก็วุ่นงานก็ต้องส่งให้ทันเวลา บ้านก็ไม่ได้เปิดแอร์ก็อยู่ร้อนๆเหมือนกัน ต้องเอาคอมไปนั่งทำกลางแจ้งหรอถึงยาก หรือต้องไลฟ์สตรีมตอนทำงานให้ดูไหม เงินนี้เราทำงานมานะไม่ได้ขอมา คิดแล้วมันนอยๆค่ะรู้สึกเหมือนโดนดูถูกสายอาชีพนิดๆต้องเป็นครูหรอถึงจะยาก ถ้ามันสบายทำไมไม่พากันมาทำไปทำอันยากทำไม (เราไม่ได้มีปัญหากับอาชีพครูนะคะแม่ก็เป็นครู) เราอดคิดทำนองนี้ไม่ได้จริงๆอาจจะด้วยพึ่งผ่านมาด้วยค่ะ

ชาวพันทิปทำยังไงบ้างคะเวลามีคนมาบอกว่า งานที่เราทำมันสบาย? หรือมันเป็นคำปกติแต่เราเพ้อไปเอง
เวลามีคนมาบอกเราว่าคนนั้นทำยังงี้ คนนี้ทำยังงั้น ทำบ้างสิจะได้เหมือนเค้า มีวิธีหยุดเค้าไหมคะคือตอนแรกเราก็เฉยๆคงเป็นห่วงเลยแนะนำนู้นนี้ให้ แต่พอเราฟังไปฟังมาบ่อยๆเข้าแล้วเสียสุขภาพจิตเหมือนกันนะคะ รู้สึกแย่จริงๆ
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ