ยืมบัญชีเพื่อนมานะคะ เราอยู่หอ แฟนอยู่บ้านกับพ่อแม่ หอเรากับบ้านของแฟนอยู่ห่างกันประมาณ 300 ม. 
 
เราก็บอกไปว่า ไม่อยากไปอยู่บ้านแฟน มันอึดอัด เกรงใจ และทำอะไรไม่ค่อยสะดวก แทนที่เขาจะเข้าใจ กลับมาโกรธเรา ไม่พอใจ 
บอกว่าเหนื่อยขี้เกียจมารับมาส่ง ทั้งที่ห่างกันแค่300 ม. นะคะทุกคน
บอกว่าถ้าอยู่หอก็ไม่ต้องทักมาคุยบ่อย จะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่น เสียเวลาต้องมานั่งแชท แชทขนาดนี้ไม่โทรมาเลยล่ะ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันก็คุยไปทำไปได้ เราก็เอ้า เราก็บอกว่าก็ทักคุยปกติ ไม่ว่างก็บอกดิ จะไปทำนั่นนี่ก็บอก ตอนแรกก็คุยแชทคุยกันปกตินะคะ พอพูดเรื่องว่าไม่อยากไปอยู่บ้านแฟนก็กลายเป็นแชทตอบแบบนั้นมาทันที

เห้อ ทุกคนคะ แทนที่เขาจะเข้าใจเรา ใครจะอยากอยู่บ้านคนอื่นมากกว่าพื้นที่ของตัวเอง ตัวเขาบ้านเขาเองเขาก็อยู่ได้สิ ขนาดเราชวนสลับมานอนหอกะเราบ้างเขายังไม่มาเลย 

ทุกคนเข้าใจใช่มั้ยคะ มันไม่ใช่บ้านตัวเองอะ มันแทบจะไม่อิสระในการทำอะไรเลย จะทำอะไรก็ต้องคอยถาม ทำนั่นนี่ได้มั้ย ทำแบบนี้ได้มั้ย จะรีดผ้าทียังแบบต้องขอ อากาศร้อนจะเปิดแอร์ตอนกลางวันก็ต้องถาม ขอเปิดได้มั้ยร้อน เราอึดอัด 

ณ ตอนนี้เราไปอยู่บ้านแฟนมาหลายเดือนแล้วเพราะไม่อยากรำคาญ หรือทะเลาะ แต่ก็ไม่เคยชินเลย จนวันนี้ก็เลยพูดเปิดใจ ว่าอยากกลับมาอยู่หอตัวเอง แต่เขาก็ไม่เคยเข้าใจเลย ขนาดที่ผ่านก็มีให้เห็นว่าเราลำบากจริงๆ จะแช่ของก็ต้องมาแช่หอตัวเอง  มาทำกับข้าวหอตัวเอง เพราะบางแย่างจะแช่ จะทำที่บ้านแฟนเราก็เกรงใจ แต่น่าจะไม่เคยเห็นถึงความลำบากของเรา เห็นแต่ใจตัวเอง 

สำหรับตัวเขาต้องการแบบนี้ ทุกคนทำตามสบายใจ
แต่ไม่ได้นึกถึงใจคนทำเลยว่ารู้สึกยังไง