เราก็สายสุขภาพนะ  คณะเรามันจะมีคนอยู่สามประเภท

- ลูกคนมีอันจะกิน  ไม่ต้องทำงานระหว่างเรียน  ถ้าจะทำคือเอาประสบการณ์ (เราอยู่ในไทป์นี้)

- ลูกคนชั้นกลาง  ไม่ต้องถึงขั้นทำงาน  ถ้าจะทำก็เหตุผลเดียวกับกลุ่มแรก  แล้วก็ประหยัดๆ ค่าใช้จ่าย  (เพื่อนในคณะเสี้ยวนึงอยู่ในไทป์นี้)

- ค่อนข้างลำบาก  ต้องทำงานช่วยเหลือตัวเอง  บางคนต้องส่งเงินที่บ้านด้วย  น่าจะ 10-20%  ที่อยู่ในไทป์นี้  เขาก็จะขอทุนเรียนด้วย  ทำงานด้วย


และทั้งหมดนี้ไม่มีใครหน้าด้านแบบน้องเค้าเลยค่ะ   จากรุ่นสู่รุ่น  ไม่เคยมีความอัปยศนี้เกิดขี้นที่มหาลัยนี้เลย  ทั้งที่มหาลัยที่เราเรียน  ก็สายสุขภาพ ม.เอกชนเช่นกัน


ม.เอกชนไม่ใช่ไม่มีทุนนะ  ม.เราเด็กรวยๆ น้อยกว่า  ม.น้องเค้าอีก  ทางนี้ได้ทุน(ให้เปล่า) เกี่ยวกับศาสนาที่เอนเกจกับมหาลัยมาส่วนนึง  ที่บ้านซัพพอร์ตส่วนนึง  เราประเมินแล้วก่อนจะเลือก ม.นี้ คณะนี้  ว่าบ้านเราไหว   เราประเมินฐานะตัวเองแล้วว่าเราจะไม่ไปเป็น ขอทาน ถ้าตัดสินใจเลือกเรียนเอกชนนี้โดยไม่หวังทุน (ที่ต้องทำงานชดใช้) ของรัฐ


และเราก็คิดว่า  ถ้าสนับสนุนเงินให้คนแบบนี้ไป  (ซึ่งน่าจะเด็กกว่าเราปีกว่าเองมั้ง)  เดี๋ยวมันก็จะสร้างค่านิยมขอทานโมเดล


ขอโทษนะที่ต้องพูดแรง  แต่ว่า...  มันก็จะสร้างค่านิยมแบบ  ไม่มีปัญญาสอบติด ม.ที่ค่าเทอมถูก  แล้วก็ไม่มีปัญญาประเมินตัวเองว่าจะเรียนจบไหม  ทุนพอไหม  แต่ก็ดันทุรังเรียนไปก่อน  ตังค์หมดค่อยขอทานเอา


จบไปใครจะไปให้รักษา  ถ้าฉันไปคลินิคนี้ฉันต้องบริจาคให้ยันค่าโอริงกับวัสดุทางการแพทย์ให้หมอเลยไหม


ขอแอนตี้นะคะ