เราเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว หลังจากที่เจอปัญหาๆหนึ่งมาค่ะ ซึ่งมันค่อนข้างหนักมากเลยสำหรับเรา เราอยู่กับปัญหานี้ในตอนที่มันหนักๆมา 6-7 เดือนเลย (มันเคยเกิดหลายรอบละ แต่รอบล่าสุด นานและหนัก) หลังจากนั้นก็ค่อยๆเบาลง 

พอนานไป เราเริ่มสังเกตตัวเอง เราไม่ชอบการออกจากบ้าน เราเก็บตัว เรามีการใช้จินตนาการตลอดเวลา ตลอดเวลาจริงๆค่ะ จินตนาการนั่นนี่ไปเรื่อย เช่น จินตนาการว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์นี้ เป็นเรื่องเป็นราวเลยค่ะ อย่างกับหนัง ซึ่งแต่ละเรื่องกว่าจะจบก็เดือนสองเดือนเลย เราหลุดเข้าไปในนั้นบ่อยมาก พูดคนเดียวเอย ยิ้มหัวเราะคนเดียวตามสถานการณ์นั้นๆเอย แม้กระทั่งในตอนที่เรากำลังโฟกัสอะไรบางอย่างอยู่ เรายังมีการจินตนาการแทรกขึ้นเลยค่ะ ซึ่งมันไม่ได้สอดคล้องกับเรื่องที่เราทำอยู่ในขณะนั้นเลย เราลองสังเกตดู เราไม่เคยรู้จักกับคำว่าเบื่อเลยค่ะ อาจจะเพราะเวลาเราเบื่อ โลกจินตนาการจะดึงเข้าไปมั้งคะ

(เช่น เราอ่านนิยายอยู่ แต่ในหัวคิดไปอีกเรื่อง ซึ่งไม่สอดคล้องกับนิยายที่อ่านเลย)

เรารู้สึกว่าเราเพ้อฝันเกินไป เราอยู่ในจินตนาการเกินไป ขณะที่พิมอยู่ตอนนี้ยังนึกภาพตัวเองนั่งสนทนากับจิตแพทย์อยู่เลยค่ะ คุยเป็นเรื่องเป็นราวด้วยนะ5555  แล้วอีกเรื่องเราค่อนข้างกังวลมากเลยค่ะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความเชื่อ ซึ่งเราจะมักมีความคิดจินตนาการไม่ดี เมื่อความคิดไม่ดีแทรกขึ้นมา เราก็จะชอบพูดขึ้นว่า อย่านะ หยุด อะไรประมาณนี้ค่ะ ซึ่งมันก็ดูแปลกระดับหนึ่งเลย

ซึ่ง  ใช่ค่ะ เรากลัวเรามีอาการป่วยทางจิต พ่อแม่ไม่เข้าใจเราแน่นอนค่ะ ขนาดแค่ซึมเศร้าเขายังไม่เข้าใจเลย หาว่าเราคิดไปเองตลอด เราเลยอยากปรึกษาด้วยว่า ถ้าไปโรงพยาบาลรัฐ ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้มั้ยคะ ค่าใช้จ่ายสูงมั้ย แล้วเด็กที่อายุ 18 สามารถไปได้โดยไม่มีผู้ปกครองไปด้วยได้มั้ยคะ