คือทำไมพ่อแม่ระกลูกไม่เท่ากันครับคือผมไม่ได้คิดไม่ดีน่ะครับแต่คือบางที่มันน่าน้อยใจน่ะครับ โดยเฉพาะพ่อของผมเลยครับ พ่อผมรักผมกับน้องไม่เท่ากันน้องกับผมห่างกันเเค่5ปี ตอนนี้ผมทำงานช่วยพ่อแม่ครับในทุกๆเช้าผมต้องตื่นมาทำงาน6:50กว่าๆถ้าไม่ตื่นคือโดนด่าเเน่ๆเเต่กลับกันน้องผมนอนดึงนอนตอนไหนก็ได้ตื่นตอนไหนก็ได้แบบบนี่แหละะครับลูกหัวแก้ววหัวเเหวนบางครั้งผมทำงานมันอาจจะมีวัยหยุดบ้างแต่บางวัยหยุดคือจะไม่ได้หยุดครับคือผมต้องลุกมาทำงานอีกแต่เวลาผมมองไปที่น้องทำไมผมไม่ได้โอกาสนั้นเลยล่ะครับเวลาผมบอกคนในครอบครัวพ่อและะเเม่จะให้เสียงเดียวกันเลยว่า น้องยังเด็ก คืออ.. ผมช่วยพ่อแม่ทำงานตั้งแต่จำความได้ตั้งเเต่ป.3 จนถึงปัจจุบันบางที่ทำงานต้องผมด้วยความที่เหนื่อยก็อยากพักผ่อนพ่อผมก็จะใช้ทำนู้นทำนี่ บางที่กลับมาต้อง ล้างจาน หรือยกน้ำ ไม่ก็กรอกน้ำ แต่น้องผมบางที่ผมขอช่วยน้องน้องผมก็จะไม่ทำ ขี้เกียจ หรือบางครั้งไม่ตื่นด้วยซ้ำ บางที่ผมก็ไปบอกพ่อ พ่อผมก็จะขึ้นเสียงกลับมาเลย (ทำไมแค่นี้ทำไม่ได้ ต้องใช้น้องอีก) คือทุกครั้งที่โดนคำเเบบนี้คือผมจะเก็บความรู้สึกทั้งหมดเลยมันจุก มันอธิบายไม่ถูกเลยครับ ผมก็ต้องทำด้วยความที่เหนื่อยจากงานบ้านทุกที่ผมก็ต้องทำเเบบเหนื่อยๆ เวลาผมทำอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจดันไม่มีใครมายินดีกับผมสักคน เเต่พอที่น้องผม ทำอะไรนิดๆหน่อยๆ อวยกันทั้งบ้านอ่ะ ตอนผมอายุเท่าน้อง ผมทำอะไรได้มากกว่าน้อง ทั้งชีวิตนี้ผมไม่เคยได้ความภาคภูมิใจจากครอบครัวเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่พอคิดเรื่องแบบบนี้ผมก็ไม่อยากอยู่บนโลกนี้เลยครับ