เราโตมากับครอบครัวที่พ่อใช้ความรุนเรงตั้งเเต่เราเด็กมากๆ จนเป็นภาพจำเราทุกวันนี้ เขาไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลยสักครั้ง เอาเเต่ทุบตีเเม่ ทำร้ายร่างกายเเม่ ห้ามคนในบ้านคบญาติพี่น้อง  เขาจะชอบทำตัวเป็นเจ้าของชีวิตของทุกคนในบ้าน มันน่าอึดอัดมาเลยนะคะเราจำได้ว่าสมัยเราเด็กเลิกเรียนมาเราต้องมาสังเกตุอารมณ์พ่อว่าเค้าเป็นเเบบไหน  มันน่ากลัวทุกครั้งที่เขาโกรธ พ่อเเม่ทะเลาะกันทุกครั้ง เเม่จะเลือกเป็นฝ่ายเงียบ เเล้วพ่อเค้าจะอารมณ์เสียอยู่ฝ่ายเดียว ทุบตีเเม่เราทุกครั้ง  จนเราไม่รู้สึกเคารพ หรือรู้สึกรักเขาหรืออะไรทั้งสิ้น   จนจุดเเตกหักที่สุดในชีวตเราคือการที่เเม่เราเสียชีวิตลง เเต่พ่อเราเขาไม่มาฃานศพ หรือช่วยงานศพเเม่เราเลย  มีเพียงเเค่คำพูดที่ว่า ดีเเล้วที่มันตาย  ตอนนั้นเรารู้สึกโกรธเเค้นพ่อเรามาก เขาไม่มีสิทธิ์มาใช้คำพูดเเบบนี้เราทะเลาะกับเขารุนเเรงขึ้น จนเขาไม่ส่งเสียค่าเรียนอะไรให้เราทั้งนั้น จนตอนนี้เราเรียนจบเเล้วเเต่เค้ากลับมาขอว่าเขาอยากทำหน้าที่พ่อ