เรื่องนี้ต้องย้อนกลับไปตอนผมอายุ 18-19 ปี ตอนนั้นผมเป็นวัยรุ่นที่มีคนรู้จักมากเป็นเด็กของคนๆหนึ่งแต่ไม่ขอเอ๋ยชื่อนะครับเป็นช่างภาพของกลุ่ม สายแว๊น เวลาจัดทริปใหญ่ ก็รู้จัก เวลาถ่ายรูป หรือจะเป็นรถเอ็นดูโร่ ผมก็เป็นช่างภาพ ถ่ายในป่าใช่ครับ ไปถ่ายในป่า หรือ เป็นงานเครื่องเสียง ใช่ครับคลายๆเหมือนเกาะ ชื่อเสียงพี่เขาแหละยอมรับ ก็ทำให้คนรู้จักเรามากขึ้น ตอนอายุ
18-19 เป็นวัยที่สนุกมากครับ อะไรที่ได้รองได้รองหมด และช่วง โควิต-19 ช่วงแรกเลยนะครับ งานก็เริ่มเงียบ แล้วก็เริ่มห่างๆกับพี่เขา ถามว่ามีคนถามถึงพี่เขาไหมก็มีบ้างแต่ผมก็เลือกที่จะไม่ตอบครับ แต่ชื่อเสียงที่พี่เขาให้มาทำให้ผมรู้จักคนใหญ่คนโตเป็นบางคนตอนนั้นมีความสุขมาก
แต่พอมาตอนนี้ เรากลับ รู้สึก ชอบการอยู่คนเดียวหรือมีเพื่อน2-3 คน ไม่วุ่นวายเหมือนเมื่อก่อน แล้วคนรอบข้างก็ค่อยๆหาย บางคนเสียชีวิตก็มีครับ เหมือนอะไรที่ผมเคยมีผมปล่อยวางหมดเลย เหนื่อยจากงานมาใส่หูฟัง ฟังเพลงคนเดียว อยู่คนเดียวถามว่าเหงาไหมก็มีบ้างแต่ถ้าผ่านความเหงาไปได้โครตมีความสุข จนตอนนี้ผม อายุ 25ปีแล้วครับ มีเพื่อนอยู่3คน วันหนึ่งผมเปิดเจอใน ตต. เป็นสถานที่เที่ยวของภาพยนตร์เรื่อง “สุขสันต์วันโสด” สักครั้งในชีวิตผมอยากไปที่นั้นมาก เป็นแบบว่าคนไม่รู้จักกันมารวมตัวกัน มาอธิบาย ว่าชีวิตเป็นไงบ้าง ดูรีวิว แล้วอยากไปเชื่อไหมครับ ตอนนี้เวลา 20.00 ปกติผมไม่อยู่บ้านแล้วนะครับไปแว๊น ขี่รถ ตาก ลม แต่ตอนนี้นอนอยู่บ้านฟังเพลงอยู่กับตัวเอง รักตัวเองมากขึ้น แบบนี่เขาเรียกว่าการเติบโตใช่ไหมครับ