นิยายรักฉบับลุงเค
สมัยเรียนประถมทุกคนเคยมีความรักแบบเด็กๆ กันไหม ผมมีครั้งหนึ่ง พอขึ้น ม.1 ก็มีอีกคนหนึ่ง ก็เป็นเพื่อนในห้องนั่นแหละ แต่เขาคงไม่รู้หรอกว่าผมชอบ ทั้งสองครั้งเป็นความรักแบบเด็กๆ จริงๆ พอโตมาก็เป็นเพื่อนกันปกติ ต่างคนต่างก็มีครอบครัว แต่ตอนผมอยู่ ม.3
(ปี 2536) ผมแอบชอบรุ่นน้องคนหนึ่ง เธอเรียนประถมที่อื่นแล้วมาเข้าเรียนมัธยมโรงเรียนเดียวกับผม ผมไม่กล้าบอกเธอตรงๆ แต่ผมแสดงออกเป็นการกระทำทุกอย่างให้เธอรู้ เช่น พักกลางวันทุกวันผมจะไปหาเธอคุยกับเธอตลอด แต่ตอนนั้นไม่รู้เธออาย หรือไม่ชอบผมก็ไม่รู้ เธอไม่ค่อยจะคุยกับผม ผมชอบวางสมุดวาดเขียนไว้ในห้องเรียน เวลาสลับห้องกันเรียนเขาจะได้มาเปิดดู เพราะในนั้นมันมีสิ่งที่ผมบอกความในใจกับเธอไว้ วันเกิดผมก็ซื้อของขวัญให้เธอและเป็นชิ้นเดียวที่ผมซื้อให้ เรารู้จักกันแค่ปีเดียว เพราะพอเธออยู่ ม.2 ผมก็เรียนจบ ม.3 (ปี 2537) ก่อนจบเธอให้รูปผมไว้ใบนึงผมพกติดตัวตลอด ผมไม่ได้เรียนต่อบ้านยากจน เลยเข้ามาทำงานกรุงเทพ ช่วงแรกๆ ผมคิดถึงเธอตลอด แต่ก็ไม่เคยเขียนจดหมายไปหาเธอเลย ได้แต่หยิบรูปมาดู นานวันเข้าความคิดถึงก็ค่อยๆ หายไปทำงานได้ไม่กี่ปีจนผมอายุ 19 ผมก็มีเมีย ตอนนั้นอยู่ๆ ผมก็คิดถึงเธอ ก่อนผมจะไปแต่งงานผมเขียนจดหมายบอกลาเธอ แต่ผมจำเนื้อความในจดหมายไม่ได้แล้วแต่ใจความสำคัญคือการบอกลา ฝากน้องสาวไปให้เธอ จากนั้นผมก็ไม่ได้ติดต่อเธออีกเลย แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่ผม อยู่คนเดียว หรือทะเลาะกับแฟน หรือช่วงที่เหงาๆ อยู่คนเดียว ผมจะคิดถึงเธอตลอด จนผมเลิกกับเมีย ช่วงนั้นคนไทยกำลังฮิตเล่นเฟสบุ๊ค (2011) แต่เฟสบุ๊คน่าจะมาไทยตอนประมาณ 2007-2008 ไม่แน่ใจ ผมก็สร้างไอดีเฟส แล้วชื่อแรกที่ผมค้นหาคือชื่อเธอ ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเล่นเฟสรึเปล่า ค้นจากชื่อเพื่อนของเพื่อน ทำทุกวิธีจนเจอเธอ จนได้เบอร์เธอ ผมตื่นเต้นมากรีบโทรไปหาเธอ พอเธอรับสายผมดีใจมาก แต่ไม่รู้เธอจะรู้สึกเหมือนกันไม๊ วันนั้นเราคุยกันอยู่นานถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็น ชม.ถามเธอทุกเรื่อง ผมอยากรู้ชีวิตที่ผ่านมาเธอเป็นอย่างไร ใจความสำคัญคือ เธอแต่งงานมีครอบครัวมีลูกสาว เธอเจอมรสุมชีวิตมากมาย รายละเอียดไม่ขอเล่านะ เพราะผมก็จำไม่ค่อยได้ พอผมได้ฟังผมรู้สึกเสียใจมาก ที่ช่วงเวลานั้นผมไม่ได้ไปอยู่ข้างๆ เธอ ไม่ได้คอยปลอบไม่ได้คอยให้กำลังใจเธอ ในวันที่เธอรู้สึกแย่ ผมรู้สึกเสียใจจริงๆ จากนั้นเราก็แชทข้อความหากันตลอด แต่ไม่เคยคุยเรื่องชู้สาว ถามไถ่ความเป็นอยู่สุขสบายหรือเปล่าทำนองนี้ซะมากกว่า น่าจะเป็นปี ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นผมถามเธอ
"รู้ไม๊พี่ชอบน้องมาตั้งแต่สมัยเรียน"
"รู้ น้องไม่ใช่คนโง่"
"แล้วเป็นไปได้ไม๊ที่เราจะอยู่ด้วยกัน"
"ขอบคุณนะที่รักและคิดถึงน้องมาตลอด เป็นพี่น้องกันดีแล้ว น้องจะคิดถึงเป็นห่วงพี่เสมอนะ"
นั่นคือคำตอบตอนนั้น แต่เราก็ยังแชทคุยกันตลอด จนค่อยๆ ห่างขึ้น จนผ่านไปอีกหลายปีผมย้ายมาอยู่ระยองผมเห็นหน้าเฟสเธอเหมือนคบกับคนใหม่อยู่ สงสัยเลิกกับแฟนเก่า ก็เลยไม่ค่อยได้แชทกันบ่อยนัก นานๆ ทักไปที จนผมไม่ได้คุยกับเธอเลย นานเท่าไหร่ไม่รู้ผ่านไปหลายปีผมมีเมียไปหลายคนแต่ก็เลิกหมด ทุกช่วงเวลาที่ผมอยู่คนเดียวผมจะคิดถึงเธอตลอด มีปีหนึ่งผมกลับบ้านต่างจังหวัด ผมเห็นเธอขายของอยู่ตลาดนัด ดีใจมากรีบเดินไปทักเธอ ลืมไปว่าเธอมีแฟนแล้ว แฟนเธออยู่ด้วย เธอแนะนำแฟนให้รู้จัก ผมก็ดีใจนะที่เห็นเธอมีวามสุข แต่ก็เจ็บแปลบนิดๆ ในใจ ทั้งที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเธอเมื่อหลายปีก่อน แล้วผมก็ไม่ได้แชทหาเธออีกเลย จนกระทั่งปีหนึ่งผมกลับบ้านไปงานขาวดำ ผมเลยแวะไปหาเธอที่บ้าน ไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ไม่เจอ เลยกลับบ้านที่ระยอง กลับบ้านระยองไม่กี่วันผมก็แชทหาเธอ นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เราคุยกันอีก คุยกันทุกเรื่อง เรื่องลูกสาวเธอ เรื่องแฟนเธอ แม่เธอ เรื่องหมา เรื่องงานบ้าน กินอะไรทำอะไร น้ำไม่ไหลไฟดับ คุยกันทุกเรื่องจริงๆ แต่ไม่เคยคุยเรื่องชู้สาว มีแต่ผมที่ระบายความรู้สึกในใจที่มีต่อเธอให้เธอฟัง ปัจจุบันเราก็ยังคุยกันอยู่ จนวันหนึ่งเธอแนะนำให้ผมลองคุยกับเพื้อนสนิทสมัยมัธยมของเธอดู เธอบอกว่าตอนนี้เพื่อน โสด ซึ่งผมก็รู้จัก เพราะเพื่อนคนนี้จะอยู่กับเธอตลอด เวลาผมไปจีบเธอตอนสมัยมัธยม แต่เรื่องที่ผมจะไปคุยกับเพื่อนเธอ ไม่ใช่เพราะเธอแนะนำนะ เพราะต่อให้ใครกี่คนมาแนะนำให้เราไปคุยกับใคร ถ้าผมไม่อยากคุยยังไงผมก็ไม่คุย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับที่เธอแนะนำ แต่เป็นเพราะผมรู้ว่าเรื่องของผมกับเธอตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ ผมเลยลองที่จะเปิดใจตัวเองดูซักครั้ง ช่วงแรกก็เหมือนจะไปได้ดี อาทิตย์แรกคุยกันทุกวันจนผมเริ่มรู้สึกดีกับเธอ ผมคุยกับเพื่อนเธอประมาณสองอาทิตย์ ก็เริ่มรู้ตัวว่าน้องเค้าคงไม่ชอบผม เพราะเธอเริ่มเงียบเริ่มหาย จนที่สุดเธอก็แสดงอย่างชัดเจนว่าไม่อยากคุยกันแบบแฟนแล้ว ในที่สุดก็จบ จบเร็วก็ดีจะได้ไม่เจ็บมาก แต่ผมก็ไม่โทษเธอหรอก เธอคงมีคนที่ชอบ ไม่ก็ไม่ได้ชอบแบบผมหรือไม่ก็เธอยังไม่พร้อมมีใคร แต่ก็ต้องขอบคุณเธอ อย่างน้อยช่วงหนึ่งก็มีความรู้สึกดีๆ แต่ถึงยังไง ผมก็ไม่เคยโกรธไม่เคยเกลียดเธอ ผมเกลียดเธอไม่ลงหรอก เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก หลังจากเพื่อนเธอไม่ได้คุยกับผม ผมก็ทักไปหาเธอแล้วก็กลับมาคุยกันเหมือนเมื่อก่อน เธอก็คอยปลอบใจให้กำลังใจผมตลอด เราคุยกันทุกเรื่อง คุยกันแทบจะทั้งวัน ถ้าผมว่างผมก็จะทักไปหาเธอตลอด ปัจจุบันเราก็ยังคุยกันอยู่ วันหนึ่งผมก็บอกความรู้สึกในใจออกไป เหมือนที่ผมเคยบอกเมื่อหลายปีก่อน
"มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งชอบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมา 30 ปี พอโตเป็นผู้ใหญ่ ต่างคนต่างก็แยกย้ายไปมีครอบครัว ไปทำหน้าที่ของตัวเองในการใช้ชีวิต แต่เด็กผู้ชายคนนั้น ที่โตเป็นผู้ใหญ่ในวันนี้ก็ยังชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่ น้องคิดว่ามันเป็นเรื่องฟุ้งซ่านรึเปล่า"
เธอบอก "น้ำเน่า" 555 (เธอหัวเราะ) แล้วเธอก็พูดต่อ
"คนเรารู้สึกดีต่อกัน รักและหวังดีต่อกันมันเป็นเรื่องที่ดี แต่มันต้องยืนอยู่บนความถูกต้อง น้องไม่ใช่คนโสด ถ้าน้องโสดก็ว่าไปอย่าง ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต เพราะอนาคตเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้ ที่น้องยืนอยู่ข้างพี่ในวันที่พี่รู้สึกแย่ เพราะน้องรู้ว่าพี่คือคนหนึ่งในชีวิตที่จะไม่ทำร้ายน้อง"
"ความรู้สึกของพี่ทำไมน้องจะไม่รู้ น้องไม่ใช่คนโง่ มันมีคนบนโลกไม่กี่คนหรอกที่จะรักเราได้ทั้งชีวิต น้องโชคดี แต่น้องมีหน้าที่ที่ต้องทำ หวังว่าพี่คงเข้าใจน้องนะ และอยากให้พี่รู้ว่าน้องคนนี้รักและห่วงใยพี่เสมอมา และในวันที่พี่รู้สึกแย่และไม่มีใคร น้องจะยืนอยู่ข้างพี่ตลอดไป น้องยืนอยู่ตรงนั้นมาตลอด"
วันนั้น เมษายน พ.ศ.2537 ที่ผมจากเธอมา
จนวันนี้ เมษายน พ.ศ.2567 30 ปีที่ผ่านมา...เราไม่เคยเป็นอะไรกัน ไม่เคยมีอะไรกัน แม้แต่จับมือผมยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าเราเคยจับมือกันหรือเปล่า
ผมรู้ดีว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ
แล้วคุณหละรู้ไหม ว่าเธอรู้สึกยังไงกับผม
อยากถามทุกคนว่า เธอเคยรักผมบ้างหรือเปล่า รักแบบไหน อยู่ในสถานะอะไร
ลุงเค
ความรู้สึกนี้คืออะไร