ขอพื้นที่ระบายหน่อยค่ะ(ยาวมาก) เพราะเครียดมากไม่รู้จะระบายที่ไหน
เราอายุ35+ แล้ว เป็นพนักงานบริษัท
อาศัยอยู่ที่บ้านกับแม่ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราออกค่าใช้จ่ายรายเดือนทุกอย่าง รวมถึงการต่อเติม ซ่อมแซมทั้งหมดตั้งแต่เรียน
พักหลังมานี้ แม่มีความหวังดีต่ออนาคตเรา เลยผลักดันให้ซื้อสินทรัพย์ชิ้นใหญ่เป็นของตัวเองซึ่งก็คือบ้าน (มีผ่อนรถอยู่แล้ว) เราเห็นด้วยเพราะเราก็เหมือนอยู่บ้านแม่ฟรีมาตลอด ไม่ได้เป็นของตัวเอง เป็นชิ้นเป็นอัน
เราได้ตั้งงบ เงินดาวน์ต่างๆนาๆ แล้วก็เริ่มหาบ้านอย่างpositive ตื่นเต้น มีความสุข ทีแรกมองหาบ้านที่ตจวที่ไม่แพง (บ้าน เกิดแม่) จะได้กลับไปอยู่ได้ตอนเกษียณ ก่อนเกษียณก็กลับไปบ้าง นานๆที แก่แล้วบ้านที่กทมจะได้เป็น passive income พอดูๆไปหลังที่ถูกใจก็ไม่อยู่ในหมู่บ้าน เลยไม่ค่อยสบายใจเพราะนานๆกลับที แอบเปลี่ยวอยู่ตอนกลางคืน บ้านสวยแต่ก็เกินงบไปนิดนึง บ้านในหมู่บ้านที่ถูกใจก็ยิ่งแพงมากสำหรับตจว.
เลยลองหาบ้านเดี่ยวในหมู่บ้านใหม่ แถบกทมไม่ไหวอยู่แล้ว อย่างมากได้ทาวน์เฮาส์มือสอง เลยดูแถบปริมณฑลเนื่องจากงบไม่มาก
ดูๆมาเกือบ20โครงการ รวมที่ดูไว้ตจว.ก็ยังไม่โอ (บางที่เราโอ แม่ไม่โอมากๆ)
เราเครียดมากเพราะแม่พูดถึงเรื่องซื้อบ้านทั้งวันทั้งคืน จนเราไม่อยากกลับบ้าน อยู่ที่ทำงานสบายใจกว่าเยอะ เพราะไม่อยากฟังคำบ่นประชดประชันกับบ้านที่เราหามาและไปชมโครงการ เช่น เรารสนิยมแย่ เล็กมาก อึดอัด แบบไม่สวย สังคมไม่โอ โน่นนี่นั้นไม่ดี แล้วก็มักจะส่งบ้านแพงๆมาให้เราดูแล้วพูดว่า "มันต้องอย่างนี้ ค่อยดูเป็นบ้านหน่อย ดูดีมีสกุล ถ้าจะซื้อบ้านใหม่ก็ต้องหลังใหญ่ๆ มีพื้นที่กว้าง"
พอเราบอกว่ามันเกินงบไปเยอะ แม่ก็ประชดว่าถ้าเงินไม่พอก็ไปซื้อคอนโดโลเคชั่นดีๆละกัน เราก็ดูจริงๆ เจอที่ถูกใจแล้ว แต่แม่ก็มาประชดว่า รูหนู (27ตรม) เธออยู่ไปคนเดียวละกัน ถ้าจะซื้อคอนโดต้อง 4-50ตรม.ขึ้นไปถึงน่าอยู่ เราอึ้งเลย ถ้าขนาดนั้น แพงกว่าบ้านเดี่ยวอีก (จริงๆก็ไม่ได้จะให้แม่ไปอยู่ กะจะอยู่เอง แต่ไม่ได้พูดกลับไป)
ทั้งหมดทั้งมวน ปากแม่ก็บอกว่าสงสาร ไม่อยากให้ผ่อนหนัก (พูดแบบนี้กับเพื่อนๆแก อาจจะสงสารชั่ววูบ) แค่อยากให้มีภาระรับผิดชอบ มีบ้านเป็นของตัวเอง แต่การกระทำตรงข้ามทุกอย่าง กดดัน แดกดันสารพัด ตัดพ้อ พูดหลายอย่างที่บั่นทอนจิตใจมาก จนเรามีความคิดชั่วร้ายว่าจริงๆเป็นความอยากมีอยากได้ของแม่เอง แล้วให้เหตุผลว่าหวังดีต่อเรา
เราเริ่มรู้สึกดูถูกตัวเอง จนอยากบอกแม่ว่าแม่ดวงไม่ดีที่มีเราเป็นลูก ถ้าเป็นลูกคนอื่นคงทำได้ดีกว่านี้มาก
เหนื่อยใจมากค่ะ อยากจะวาปไปอีก10ปีข้างหน้าเลยเผื่อจะดีขึ้น
ถ้าเพื่อนๆพี่ๆเคยผ่านประสบการณ์คล้ายๆกัน มาแบ่งปันว่าสรุปเป็นยังไงจะดีมากค่ะ หรือมีตำแนะนำก็ยินดีค่ะ
จะซื้อบ้าน จากความหวังดีกลายเป็นความเครียดทั้งที่ยังไม่ได้บ้าน
เราอายุ35+ แล้ว เป็นพนักงานบริษัท
อาศัยอยู่ที่บ้านกับแม่ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราออกค่าใช้จ่ายรายเดือนทุกอย่าง รวมถึงการต่อเติม ซ่อมแซมทั้งหมดตั้งแต่เรียน
พักหลังมานี้ แม่มีความหวังดีต่ออนาคตเรา เลยผลักดันให้ซื้อสินทรัพย์ชิ้นใหญ่เป็นของตัวเองซึ่งก็คือบ้าน (มีผ่อนรถอยู่แล้ว) เราเห็นด้วยเพราะเราก็เหมือนอยู่บ้านแม่ฟรีมาตลอด ไม่ได้เป็นของตัวเอง เป็นชิ้นเป็นอัน
เราได้ตั้งงบ เงินดาวน์ต่างๆนาๆ แล้วก็เริ่มหาบ้านอย่างpositive ตื่นเต้น มีความสุข ทีแรกมองหาบ้านที่ตจวที่ไม่แพง (บ้าน เกิดแม่) จะได้กลับไปอยู่ได้ตอนเกษียณ ก่อนเกษียณก็กลับไปบ้าง นานๆที แก่แล้วบ้านที่กทมจะได้เป็น passive income พอดูๆไปหลังที่ถูกใจก็ไม่อยู่ในหมู่บ้าน เลยไม่ค่อยสบายใจเพราะนานๆกลับที แอบเปลี่ยวอยู่ตอนกลางคืน บ้านสวยแต่ก็เกินงบไปนิดนึง บ้านในหมู่บ้านที่ถูกใจก็ยิ่งแพงมากสำหรับตจว.
เลยลองหาบ้านเดี่ยวในหมู่บ้านใหม่ แถบกทมไม่ไหวอยู่แล้ว อย่างมากได้ทาวน์เฮาส์มือสอง เลยดูแถบปริมณฑลเนื่องจากงบไม่มาก
ดูๆมาเกือบ20โครงการ รวมที่ดูไว้ตจว.ก็ยังไม่โอ (บางที่เราโอ แม่ไม่โอมากๆ)
เราเครียดมากเพราะแม่พูดถึงเรื่องซื้อบ้านทั้งวันทั้งคืน จนเราไม่อยากกลับบ้าน อยู่ที่ทำงานสบายใจกว่าเยอะ เพราะไม่อยากฟังคำบ่นประชดประชันกับบ้านที่เราหามาและไปชมโครงการ เช่น เรารสนิยมแย่ เล็กมาก อึดอัด แบบไม่สวย สังคมไม่โอ โน่นนี่นั้นไม่ดี แล้วก็มักจะส่งบ้านแพงๆมาให้เราดูแล้วพูดว่า "มันต้องอย่างนี้ ค่อยดูเป็นบ้านหน่อย ดูดีมีสกุล ถ้าจะซื้อบ้านใหม่ก็ต้องหลังใหญ่ๆ มีพื้นที่กว้าง"
พอเราบอกว่ามันเกินงบไปเยอะ แม่ก็ประชดว่าถ้าเงินไม่พอก็ไปซื้อคอนโดโลเคชั่นดีๆละกัน เราก็ดูจริงๆ เจอที่ถูกใจแล้ว แต่แม่ก็มาประชดว่า รูหนู (27ตรม) เธออยู่ไปคนเดียวละกัน ถ้าจะซื้อคอนโดต้อง 4-50ตรม.ขึ้นไปถึงน่าอยู่ เราอึ้งเลย ถ้าขนาดนั้น แพงกว่าบ้านเดี่ยวอีก (จริงๆก็ไม่ได้จะให้แม่ไปอยู่ กะจะอยู่เอง แต่ไม่ได้พูดกลับไป)
ทั้งหมดทั้งมวน ปากแม่ก็บอกว่าสงสาร ไม่อยากให้ผ่อนหนัก (พูดแบบนี้กับเพื่อนๆแก อาจจะสงสารชั่ววูบ) แค่อยากให้มีภาระรับผิดชอบ มีบ้านเป็นของตัวเอง แต่การกระทำตรงข้ามทุกอย่าง กดดัน แดกดันสารพัด ตัดพ้อ พูดหลายอย่างที่บั่นทอนจิตใจมาก จนเรามีความคิดชั่วร้ายว่าจริงๆเป็นความอยากมีอยากได้ของแม่เอง แล้วให้เหตุผลว่าหวังดีต่อเรา
เราเริ่มรู้สึกดูถูกตัวเอง จนอยากบอกแม่ว่าแม่ดวงไม่ดีที่มีเราเป็นลูก ถ้าเป็นลูกคนอื่นคงทำได้ดีกว่านี้มาก
เหนื่อยใจมากค่ะ อยากจะวาปไปอีก10ปีข้างหน้าเลยเผื่อจะดีขึ้น
ถ้าเพื่อนๆพี่ๆเคยผ่านประสบการณ์คล้ายๆกัน มาแบ่งปันว่าสรุปเป็นยังไงจะดีมากค่ะ หรือมีตำแนะนำก็ยินดีค่ะ