คือเราเป็นคนที่ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ถ้าวันหยุดจากการเรียนก็จะคลุกตัวอยู่ในห้องตัวเองเพื่ออ่านหนังสือหรือไม่ก็ไปห้องสมุด ชีวิตเรามีแค่ไม่กี่ที่ค่ะ จะไปเที่ยวทีก็ไปกับครอบครัวเลย ไม่เคยไปกับเพื่อนโดยที่ไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วย ด้วยความเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่เลยหวงมากพอสมควร เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวกันก็โดนห้ามไม่ให้ไปค่ะและส่วนตัวก็ไม่ใช่สายเที่ยวขนาดนั้นด้วย เราเข้ากับกลุ่มเพื่อนได้เป็นปกติเลยค่ะเรียกว่าสนิทกับรุ่นพี่รุ่นน้องแทบจะทั้งรร. แต่พอเป็นเรื่องอย่างการไปเที่ยวสังสรรค์กันใดๆ เรากลับเข้ากับเพื่อนไม่ได้ค่ะ มันเหมือนไม่มีช่องให้เราเข้าไปแทรกได้เลย บางครั้งเวลาเราพูดเพื่อนก็เมินไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่าแต่เวลาเราไม่ไปเรียนแล้วเราถามว่ามีงานอะไรไหมเขาจะอ่านแต่ไม่ตอบ บางครั้งก็ตอบช้ามากแบบข้ามวัน แต่ถ้าวันไหนที่พวกเขาไม่มาเราจะจดโน้ตไว้ให้แล้วเเจ้งให้เรียบร้อยเลย วันที่พวกเขาไม่สบายเราก็ไปซื้อข้าวซื้อยาให้เพราะเขาอยู่หอแล้วถ้าเขาตัวร้อนเกินไปเราก็เช็ดตัวให้ เพราะเราเป็นห่วงพวกเขามากๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนพวกเขาคอยตีตัวออกห่างเราค่ะ ถ้าจะมีบทสนทนามากหน่อยก็ตอนมาขอให้สอนการบ้านหรือช่วยติวสอบค่ะ อยากทราบว่าเป็นตัวเราเองที่ปรับตัวเข้ากับพวกเขาไม่ได้หรือเปล่าคะเลยโดนตีตัวออกห่าง