ขอเล่ายาวหน่อยนะคะ....
เราอายุ 31 แต่งงานมีลูกวัย 1 ขวบนิดๆ เราและสามีรับราชการทั้งคู่ แต่สามีเป็น ตร อยู่ที่ กทม. เราอยู่ที่ ตจว กับพ่อแม่และลูกค่ะ
พ่อแม่เราวัยเกษียณทั้งคู่ และที่บ้านเราเป็นร้านเครื่องเขียนที่พ่อแม่เราสร้างมา...เราจะได้ดูแลลูกในช่วงเช้าก่อนไปทำงานและหลังเลิกงานเป็นต้นไปค่ะ
นอกนั้นคือตายายเลี้ยงให้ตลอดวันค่ะ รวมทั้งต้องดูแลร้านไปด้วย
เรื่องมีอยู่ว่า...
ตั้งแต่เราคลอดลูกตายายก็อยากให้สามีเรากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ช่วยกันดูแลลูกและรับช่วงต่อธุรกิจของตายาย สามีเราเขียนขอย้ายแล้วแต่ไม่เป็นผลค่ะ ยังย้ายไม่ได้ จนเวลาก็ผ่านไปปีกว่าๆ เราอยู่กับแรงกดดันจากทางบ้านเกือบทุกวันว่า.."ถ้าย้ายไม่ได้ก็ลาออกไปเลย"..
ซึ่งสามีเราก็มีธงในใจแล้วว่ายังไม่อยากลาออก อยากจะขอย้ายมาให้ได้ แต่ก็ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่?
มันเลยเป็นจุดที่ทำให้ปัญหาหลายอย่างบานปลาย บางครั้งเราก็เหนื่อยที่ต้องแบกรับความกดดันนี้แทนสามี เราพยายามเข้าใจทั้งสองฝ่าย เห็นใจทั้งตายายที่เหนื่อยเลี้ยงหลาน..แล้วยังต้องห่วงเรื่องจุกจิกที่เราสองคนอยู่ห่างกันอีก ฝั่งสามีก็เข้าใจว่ามันเป็นอาชีพเขา เขาก็คงรักของเขาและหลายอย่างที่อาจจะตามมาในอนาคต(ก็หวังว่าจะไม่เกิดขึ้น)ถ้าสมมุติต้องเลิกลากันไปเขาก็เสียอาชีพไปเลยโดยปริยาย...
แน่นอนว่าเราก็อยากให้สามีกลับมาอยู่ด้วย และอยากให้มาแบบมีความสุข เราเลยไม่ได้เด็ดขาดว่าคุณต้องเลือก!!!
ก่อนหน้านี้สามีขอโอกาสตายายว่าขอยังเป็น ตร อยู่ แต่จะพยายามย้ายมาให้เร็วที่สุดและจะหาเวลากลับมาบ่อยที่สุด ซึ่งปกติจะมาเดือนละ 1 ครั้งๆละ 3-4 วัน ตายายให้โอกาสไปแล้วค่ะ และเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆนานวันเข้าก็กลับมากดดันที่เราเช่นเคย...
เราควรทำยังไงต่อดี เรารับฟังคำพูดหลายคำมากจากทางบ้านที่ฟังแล้วความรู้สึกเรามันดิ่ง บางครั้งถึงขั้นพูดเรื่องหย่าร้างให้เราตัดสินใจ
เราได้แต่นิ่งเงียบ รับฟัง บางทีก็น้ำตาไหลออกมา เราเสียใจที่ต้องมานั่งร้องไห้ต่อหน้าลูก เราอยากเลี้ยงลูกแบบมีความสุขค่ะ บางครั้งลูกนั่งมองหน้าเราตอนร้องไห้แล้วหยิบผ้าอ้อมมาเช็ดหน้าให้ 😭 เราสงสารลูก.....ถ้าปล่อยปัญหานานไปกว่านี้ตัวเราเองจะไม่ไหว
เรามีครอบครัว พ่อแม่ สามี ลูก แต่ทำไมเราไม่มีความสุข 😢
เราอายุ 31 แต่งงานมีลูกวัย 1 ขวบนิดๆ เราและสามีรับราชการทั้งคู่ แต่สามีเป็น ตร อยู่ที่ กทม. เราอยู่ที่ ตจว กับพ่อแม่และลูกค่ะ
พ่อแม่เราวัยเกษียณทั้งคู่ และที่บ้านเราเป็นร้านเครื่องเขียนที่พ่อแม่เราสร้างมา...เราจะได้ดูแลลูกในช่วงเช้าก่อนไปทำงานและหลังเลิกงานเป็นต้นไปค่ะ
นอกนั้นคือตายายเลี้ยงให้ตลอดวันค่ะ รวมทั้งต้องดูแลร้านไปด้วย
เรื่องมีอยู่ว่า...
ตั้งแต่เราคลอดลูกตายายก็อยากให้สามีเรากลับมาอยู่ที่บ้านด้วยกัน ช่วยกันดูแลลูกและรับช่วงต่อธุรกิจของตายาย สามีเราเขียนขอย้ายแล้วแต่ไม่เป็นผลค่ะ ยังย้ายไม่ได้ จนเวลาก็ผ่านไปปีกว่าๆ เราอยู่กับแรงกดดันจากทางบ้านเกือบทุกวันว่า.."ถ้าย้ายไม่ได้ก็ลาออกไปเลย"..
ซึ่งสามีเราก็มีธงในใจแล้วว่ายังไม่อยากลาออก อยากจะขอย้ายมาให้ได้ แต่ก็ไม่รู้จะได้เมื่อไหร่?
มันเลยเป็นจุดที่ทำให้ปัญหาหลายอย่างบานปลาย บางครั้งเราก็เหนื่อยที่ต้องแบกรับความกดดันนี้แทนสามี เราพยายามเข้าใจทั้งสองฝ่าย เห็นใจทั้งตายายที่เหนื่อยเลี้ยงหลาน..แล้วยังต้องห่วงเรื่องจุกจิกที่เราสองคนอยู่ห่างกันอีก ฝั่งสามีก็เข้าใจว่ามันเป็นอาชีพเขา เขาก็คงรักของเขาและหลายอย่างที่อาจจะตามมาในอนาคต(ก็หวังว่าจะไม่เกิดขึ้น)ถ้าสมมุติต้องเลิกลากันไปเขาก็เสียอาชีพไปเลยโดยปริยาย...
แน่นอนว่าเราก็อยากให้สามีกลับมาอยู่ด้วย และอยากให้มาแบบมีความสุข เราเลยไม่ได้เด็ดขาดว่าคุณต้องเลือก!!!
ก่อนหน้านี้สามีขอโอกาสตายายว่าขอยังเป็น ตร อยู่ แต่จะพยายามย้ายมาให้เร็วที่สุดและจะหาเวลากลับมาบ่อยที่สุด ซึ่งปกติจะมาเดือนละ 1 ครั้งๆละ 3-4 วัน ตายายให้โอกาสไปแล้วค่ะ และเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆนานวันเข้าก็กลับมากดดันที่เราเช่นเคย...
เราควรทำยังไงต่อดี เรารับฟังคำพูดหลายคำมากจากทางบ้านที่ฟังแล้วความรู้สึกเรามันดิ่ง บางครั้งถึงขั้นพูดเรื่องหย่าร้างให้เราตัดสินใจ
เราได้แต่นิ่งเงียบ รับฟัง บางทีก็น้ำตาไหลออกมา เราเสียใจที่ต้องมานั่งร้องไห้ต่อหน้าลูก เราอยากเลี้ยงลูกแบบมีความสุขค่ะ บางครั้งลูกนั่งมองหน้าเราตอนร้องไห้แล้วหยิบผ้าอ้อมมาเช็ดหน้าให้ 😭 เราสงสารลูก.....ถ้าปล่อยปัญหานานไปกว่านี้ตัวเราเองจะไม่ไหว