ที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็แค่อยากจะพิมพ์สิ่งที่คิดเอาไว้ให้คนอื่นได้ลองอ่านถึงจะไม่มีคนอ่านก็ไม่เป็นไรครับผมแค่อยากจะเขียนเอาไว้เตือนตัวเอง 
หลังจากที่ผมได้ดูหนังหลานม่าตามหัวข้อเลยผมก็เลยอยากจะบอกว่าหนังเรื่องนี้ค่อนข้างจะเฉพาะกลุ่มอยู่เหมือนกันแต่ผมก็ไม่รู้มากหรอก ตอนที่ผมดูก็ไม่ได้คิดอะไรมากช่วงต้นแต่พอมาช่วงหลังๆมันทำให้น้ำตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ตอนหลังๆมันทำให้ผมเห็นภาพซ้อนทับกับคนในครอบครัวที่ผมรักมากคอยดูแลผมมาตั้งแต่เด็กตามใจตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วเพราะว่ากำลังนอนติดเตียงพูดลำบากเพราะสายที่แหย่เข้าจมูกและผ่ากระโหลกออกครึ่งหนึ่ง ตอนที่ดูผมเห็นเป็นภาพซ้อนทับผมหดหู่และพอหลังดูจบก็ทำให้ได้คิดว่า ความตายเป็นสิ่งใกล้ตัวกว่าที่คิดไว้เยอะเหมือนกับที่นักปรัชญา(มงแตญ)กล่าวไว้ ความตายอยู่กับเราทุกลมหายใจเราไม่รู้เลยด้วยซ้ำไปว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้าย ผมก็เลยคิดว่ามนุษย์เรามันบอบบางกว่าที่คิดมากเลยเหมือนกับแก้วที่ดูแข็งแรงดีแต่แตกหักง่าย ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะอยู่ได้ถึงวันไหนจะอยู่ถึงวันที่ผมประสบความสำเร็จมั้ยแต่การที่ผมขอแบบนั้นก็ไม่ต่างจากเห็นแก่ตัว การที่ต้องนอนติดเตียงกินข้าวลำบากเดินไม่ได้แถมยังต้องมีสายอะไรไม่รู้แหย่เข้าไปในตัวเองอีก มันคงทรมาณน่าดูแต่ผมก็ยังขอให้เขาอยู่ไปนาน ๆ อยู่ดูความสำเร็จของผมในอนาคต ใจหนึ่งผมก็มีความสุขที่เขามีชีวิตอยู่ต่ออยู่กับผมไปนาน ๆ แต่อีกใจก็แอบเกลียดความเห็นแก่ตัวแบบนี้ที่ต้องมาเห็นเขาทรมาณ ผมว่ามนุษย์เรามันน่าเวทนารู้อยู่เต็มอกแต่ก็เห็นแก่ตัวใา่ใจความรู้สึกตัวเองก่อนจนลืมรอบข้างไปด้วยซ้ำในบางที่ เอาแต่หาความสนุกให้ลืมเรื่องความตายทั้งที่รู้แต่ก็บ่ายเบี่ยงมันออกไปจากใจ ทำให้พอใกล้ถึงเวลากลับมานั่งเสียใจที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องเล็กน้อยบางอย่างไป คนเราเหมือนกับแก้วที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อถ้าคนที่เข็มแข็งหน่อยก็ทนได้นานแต่คนที่อ่อนไหวก็ไม่ต่างจากแก้วที่มีแต่รอยร้าวด้วยซ้ำไป แตะเพียงนิดหน่อยก็พังลงหลังดูเรื่องนี้จบผมพยายามใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตมากขึ้น ผมอยากจะรู้ทุกคนคิดยังไงบ้างครับ