บางทีก็น่าสงสาร...

เอาแค่อยากบวชชี อยากถือศีล 8 ศีล 10 ไปตลอดชีวิต, ไม่อยากฆ่าสัตว์เป็นอาหารด้วยมือตัวเอง, ไม่อยากทำร้ายสัตว์ในขั้นตอนการไถหว่านเพาะปลูกพืชผัก, ไม่อยากค้าขายเอากำไรคนอื่นแบบชาวบ้านร้านตลาด...อยากบวชถือศีล 8 ศีล 10  มือสะอาดๆ ไปตลอดชีวิต--ก็ยาก!

...เพราะนักบวชหญิง (แม่ชี) ในสังคมพุทธเถรวาทไทย บิณฑบาตเลี้ยงชีพไม่ได้, คนไทยนิยมใส่บาตร สร้างวัด/ที่อยู่/กุฏิวิหาร ดูแล อุปถัมภ์ นักบวชชายที่เป็นพระภิกษุ มากกว่า

...ทำให้ผู้หญิงที่อยากบวชถือศีล 8 ศีล 10 ตลอดชีวิต, ต้องอาศัยพึ่งพิง พระภิกษุ หลวงพี่ หลวงปู่ หลวงพ่อ วัดวาอารามของนักบวชชาย ในการหาอาหารดำรงชีพ ประทังชีวิต (เพราะคนไทยไม่นิยมถวายปัจจัยอาหาร ที่อยู่ ยารักษาโรค เครื่องนุ่งห่ม แก่นักบวชหญิง)

************

1. เข้าใจและเห็นใจ ผู้หญิงบางกลุ่ม ที่ดิ้นรน อยากบวชภิกษุณี เพื่อจะได้มีสิทธิ์บิณฑบาตเลี้ยงชีพ หรือประกอบพิธีกรรมสวดมนต์ในงานเกิดแก่เจ็บตายแก่ชาวบ้าน...อันเป็นการยกระดับความน่าเชื่อถือของความเป็นเพศนักบวช

2. เข้าใจ องค์กรของนักบวชผู้ชาย (พระภิกษุ) ในสายเถรวาท ไทย...ที่ไม่ยอมบวช, ที่คัดค้านการบวชภิกษุณี...เพราะปัจจัยในการบวชภิกษุณีมันไม่เอื้อ, ไม่ครบองค์ประกอบตามพระธรรมวินัยที่เขียนไว้ในพระไตรปิฎกแล้วจริง ๆ !?

** คำถาม **

ข้อ 1 แล้วสังคมไทย จะช่วยอุปถัมภ์ค้ำชูผู้หญิงที่อยากจะเป็นนักบวชถือศีล 8 ศีล 10, ไม่อยากแต่งงาน--อยากครองเพศนักบวช จะเรียกชื่อว่าอะไรก็เอา, ไม่อยากประกอบอาชีพที่สุ่มเสี่ยงจะเกลือกกลั้วบาป (เหมือนที่นักบวชชาย พยายามหลีกเลี่ยง ด้วยการบิณฑบาตขอชาวบ้านกิน ฉัน)

ข้อ 2 นักบวชเพศหญิง ในสังคมไทย จะต้องทำอย่างไร? ให้ได้ดำรงชีพในสถานที่, อาหาร, บุคคล, ฯลฯ ที่สัปปายะ เหมาะแก่การปฏิบัติธรรม และบรรลุธรรมขั้นสูง