จนวันนึงเรามีงานที่มั่นคงแล้ว เราคิดถึงลูกมาก เราไปรับลูกมา แต่มาฝาก เนอสเซอรี่ช่วงกลางวัน เพราะงานเรา เข้าออฟฟิศวันละ 3-4 ชม. และมีออกไปเจอลูกค้าบ้าง  เอาโปรดักส์ไปให้ลูกค้าเลือกบ้างแค่แป๊บเดียว  เราเลยคิดว่าจะเอาลูกมาเลี้ยงอย่างถาวร แต่เราเอาลูกมาได้ไม่ถึงเดือนป้ารู้ว่าเราเอาลูกไปฝากเนอสเซอรี่เลี้ยง เขาก็โกรธบอกลูกตัวเองไม่มีปัญญาเลี้ยงเอาไปให้คนอื่นเลี้ยงญาติก็ไม่ใช่ บลาๆ แล้วจะมารับลูกกลับไป แต่เราไม่ยอมด้วยงานที่ทำตอนนั้นเป็นโรงงานของป้าเราอีกคน เขาก็วางแผนกันให้วันนั้นเราอยู่ทำงานจนดึก แล้วป้าอีกคนที่เคยเลี้ยงลูกเราก็เข้ามาเก็บของแล้วรับลูกเรากลับไปที่ต่างจังหวัด  วันนั้นเราใจสลายมาก เครียดจนทำอะไรไม่ได้ กินข้าวไม่ลง เราได้แต่โทรไปร้องไห้กับแม่เพื่อให้แม่ช่วยคุยให้ แต่เเม่กลับเข้าข้างพี่สาวตัวเองบอกว่าเขาเลี้ยงมาแต่เด็กเขาก็รักเหมือนลูก เขาคงรับไม่ได้ที่เราไปฝากเนอสเซอรี่เลี้ยง แม่บอกให้เราตั้งใจทำงานแล้วไปหาลูกบ่อยๆเอา ดีแล้วที่มีคนเลี้ยงลูกให้ เราจะทำอะไรก็จะได้คล่องตัว เราก็ตั้งใจทำงานแบบบ้างานมากเก็บเงิน กะว่าจะต้องมีกิจการอะไรสักอย่างเราจะได้เอาลูกคืนมาได้  ระหว่างนั้นเราไปหาลูกเขาก็มีท่าทีหวงลูกเรา ไม่ค่อยปล่อยให้อยู่สองต่อสอง กลัวว่าลูกจะติดเรา แล้วเราจะเอาลูกคืน ตอนนั้นเราก็เลยตามเลย เพราะเป้าหมายตอนนี้คือหาเงินเปิดกิจการตัวเองแล้วเอาลูกมาให้ได้ และเราก็ทำได้ แต่ลูกกลับโดนสอนให้กลัวเรา ไม่อยากมาอยู่กับเรา เรียกเราว่านางยักษ์ เสียใจมาก จนเริ่มเป็นซึมเศร้า และเราก็ตัดขาดจากครอบครัว ไม่ได้ติดต่อลูกตัดขาดจากทุกอย่าง เริ่มปล่อยตัวเองเข้าสู่โรคซึมเศร้าอย่างเป็นทางการ เราไม่ได้ติดต่อลูกเลยตั้งแต่ 3 ขวบ จนตอนนี้ลูก 8 ขวบ ไม่ได้ไปหาเลยสักครั้งได้แค่ส่งเงินและโทรถามข่าวเพราะเราซึมเศร้าหนักมากเข้าออกรพ.แทบทุกวันเพราะทำร้ายตัวเอง ล้างท้องเกือบอาทิตย์ละครั้งได้ จนโดนจับไปอยู่รพ.บ้าก็เคย ตอนนี้เราเริ่มรักษาตัวเองดีขึ้น เราขอลูกเราจากป้า เราอยากสอนลูกเองเพราะมีหลายอย่างที่ป้าสอนผิดๆ และตามใจหลานจนเกินไป ไม่สนใจการเรียนเล่นแต่โทรศัพท์ เอาแต่ใจ หลายๆอย่างที่เรามองว่าไม่โอเค เราดีใจที่มีคนรักลูกเรา แต่เราอยากทำหน้าที่แม่สักครั้ง แต่คำตอบที่ได้คือ เขาว่าเราเป็นบ้าจะฆ่าลูกตอนไหนก็ไม่รู้ พูดกรอกหูลูกเราตลอดว่าเราเป็นยักษ์เราชอบทำร้ายตัวเอง ทำให้ลูกมองเราไม่ดี เรารู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก เราพึ่งพาใครไม่ได้เลย 8 ปีที่เราอยู่ตัวคนเดียวเราสู้เพื่อลูกมา8 ปีกอดลูกสักครั้งยังไม่ได้เลย อยากพาลูกมาเที่ยว ก็ต้องให้ป้า ให้พี่เลี้ยง ให้หลานมาด้วย คือมาทั้งบ้าน อยากได้ลูกคืนค่ะ แต่ถ้าเราแจ้งความ หรือใช้สิทธิทางกฏหมายเราก็ต้องแรกกับครอบครัว เพราะทุกคนเข้าข้างป้ากันหมดเลย ทุกคนชอบมองว่าเราบ้ากลัวเราทำร้ายลูกตัวเอง เราแค่เป็นซึมเศร้า เราไม่ได้บ้า พอจะแนะนำคำพูดดีๆ หรือเหตุผลดีๆให้เราพูดกับป้าให้แกใจอ่อนบ้างมั้ยคะ