คือเราคบกับแฟนอยู่ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราพึ่งจบปี 4 ส่วนแฟนเราเรียนป โท ค่ะ แล้วพอเราเรียนจบเราก็กลับมาอยู่ที่บ้าน ก็คือตอนนี้อยู่สถานะคนว่างงานค่ะ ส่วนแฟนเราเค้าก็ยังทำงานทำโปรเจคอะไรต่างๆไป แล้วเหมือนเค้ายุ่งมาก รวมทั้งเครียดด้วย เลยทำให้เราไม่ค่อยคุยกันเลยค่ะ ก็คือเค้าโฟกัสแต่งานตรงหน้าเลยค่ะ เอาเราไว้ทีหลัง (เรื่องนี้เรายอมรับได้ เพราะถ้าเป็นเราเราก็อาจจะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน) แต่ติดที่ว่าเหมือนนับวันมันแทบติดต่อกันน้อยมากในความคิดเรา เราก็เลยนอยค่ะ ซึ่งน่าจะเป็นจากนิสัยเราด้วยว่าเราน่าจะเป็นคนขี้น้อยใจ ก็พึ่งจะมารู้ตัวตอนที่ตัวเองคบกับพี่เค้านี่แหละ ต้องเล่าก่อนเลยค่ะว่าช่วงแรกๆพี่เค้ามาจีบเราเค้าดูมี passion ในการเอาเราเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตมาก แต่พอคบนานๆไปมันเริ่มลดลงค่ะ จากภาระงานของพี่เค้าที่เพิ่มขึ้น เราไม่ชอบเลยที่สมองเราเข้าใจแจ่มแจ้งเลยค่ะ มันเป็นเรื่องที่ควรจะต้องเป็นแบบนั้น แต่พอเรานึกถึงตัวเค้าแต่ก่อนก็อดทำให้เราเศร้าไม่ได้เลยค่ะ ตัดภาพมาที่ตอนนี้เราทะเลาะกันเกือบทุกวันเลยค่ะ แล้วเราพูดเรื่องเลิกกันบ่อยมาก แต่สุดท้ายก็ยังไปกันต่อค่ะ เพราะทางนั้นเค้าบอกไม่ได้อยากเลิก (เหมือนเค้าบอกเราว่ายังมีความสุขที่มีเราค่ะแต่แค่เหนื่อยที่จะมาเจอเรานอยใส่บ่อยๆ ในชีวิตเค้ามีหลายอย่างที่ต้องทำ จะเอาเราเข้าไปให้เหนื่อยตลอดก็ไม่ได้) โดยต้นเหตุในการทะเลาะก็คือพอเรานอยเค้าแล้วเราชอบประชดค่ะ ซึ่งตรงนี้บอกเลยค่ะว่าเรารู้สึกแย่มากที่เรายังแก้ตรงนี้ไม่ได้สักที เหมือนเจอบ่อยๆก็ทำให้เค้าเหนื่อยค่ะ จริงๆเราเคยคุยเรื่องนี้กันบ่อยมาก แต่มันก็ยังไม่ค่อยมีไรเปลี่ยนแปลงเลยค่ะ เค้าก็ยังติดต่อเราแค่ตอนกลางคืน คุยแชทกันไม่กี่ประโยคแล้วก็หาย มีบ้างบางวันอยู่ๆก็คอลมา ส่วนเราก็ยังนอยอยู่เหมือนเดิมเพราะเหมือนแอบคาดหวังให้เค้าติดต่อหรือนึกถึงตัวเองมากขึ้น (แอบนิสัยเสียเนาะ) จนวันนี้ก็มีอีกแล้วเราก็ประชดเหมือนเดิมค่ะ แล้วก็ถามแบบเดิม ว่าถ้าพี่เค้าเหนื่อยไม่โอเคที่เราเป็นงี้ก็แยกกันดีมั้ย ครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะที่เค้าเริ่มลังเล เค้าบอกถ้าเลิกกับเราทั้งเราทั้งเค้าก็เศร้า แต่ที่อยู่กันแบบนี้ก็มีแต่จะทะเลาะกัน จนสุดท้ายเราสรุปกันว่าให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้ามันยังมีอีกก็คงต้องแยกย้าย สารภาพตรงๆเลยว่าเราแพนิคมากค่ะ แล้วก็รู้สึกไม่สบายใจมากๆ มันอธิบายไม่ถูกเลยค่ะ มันรู้สึกเหมือนเรากับเค้าจะต้องแยกกัน (ทั้งๆที่ยังไม่เกิด) รู้สึกผิดมากที่เราเห็นแก่ตัวไม่ยอมปล่อยเค้าไปสักที แล้วก็เป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์มันมาถึงจุดนี้ ทำให้เราหมดความมั่นใจในตัวเองแล้วค่ะว่าที่เค้ายังให้โอกาสอยู่เป็นเพราะเค้ารักเราหรือกลัวเราเศร้าแล้วจะทำอะไรไม่คิดหรือเปล่า ทุกๆคนมีความเห็นหรือมีอะไรอยากบอกเราได้มั้ยคะ ช่วยบอกเราทีว่าทุกอย่างที่ลงเอยแบบนี้มันเพราะความงี่เง่าของเรารึเปล่าคะ ตอนนี้ในหัวเราคือสับสนไปหมดทั้งเรื่องแฟนทั้งเรื่องอนาคตเราเลยค่ะ (เราเริ่มเครียดเพราะกลัวหางานไม่ได้แล้วยืนด้วยตัวเองไม่ได้ แล้วกลัวโดนคนอื่นที่เคยคาดหวังในตัวเราผิดหวังแล้วก็ดูถูกเรามากๆเลยค่ะ)