ต่อจากกระทู้ที่แล้วค่ะก่อนหน้านี้พ่อเราดูท่าอาการดีขึ้นค่ะเราก็คิดว่าทุกอย่างน่าจะคงที่แล้ว แต่เอาจริงพ่อเราก็ยังดื่มเหล้าอยู่ค่ะ สังคมก็ยังเป็นสังคมวงเหล้าเหมือนเดิม แต่มาวันนี้พ่อเรากลับไปป่วยอีกแล้วค่ะวันจันทร์เราไปหาพ่อก็ปกติค่ะปกติแบบปกติจริงๆ แล้ววันอังคารเราไม่ได้ไปหาเพราะเราจะไปแบบวันเว้นวัน และวันนี้ที่เราไปเพราะแม่เราบอกว่าไปดูพ่อหน่อยวันอังคารพ่อก็ไม่ได้ไปทำงาน(แม่กับพ่อเราหย่ากัน) พอไปหาอยู่บ้านภาพที่เห็นคือพ่อไม่มีแรง นอนแบบไม่เป็นที่(แต่นอนอยู่บนเตียง)กลับไปป่วยติดเตียงเหมือนเดิมค่ะ ตอนนั้นเราน้ำตานองหน้าเลยค่ะ ทั้งความรู้สึกเหนื่อย ทั้งโมโหทั้งโกรธ อาเราก็มาดูแลด้วยซึ่งรอบก่อนหน้าที่พ่อป่วยก็มีอามาดูแลให้ตอนเราไปเรียน วันนี้พออารู้ว่าพ่อป่วยอีกเราร้องไห้ให้อาเห็นเลยค่ะ เพราะความเหนื่อยถึงเราจะไม่ได้ดูแลพ่อเราเท่าอาเราแต่เราเหนื่อยค่ะ มันไม่ได้เหนื่อยกายมันเหนื่อยใจ ซึ่งปีนี้เราจะต้องไปเรียนไกลบ้านค่ะ อาเราก็ต้องดูแลปู่ที่ป่วยเป็นอัมพาตครึ่งซีก สรุปคือไม่มีใครที่จะดูแลพ่อ ทุกคนเหนื่อยถึงขั้นที่คิดว่าให้เค้าไปเถอะ ให้เค้าไปดีกว่า ดูแลไปก็เหมือนพ่อเอาไปเททิ้งหมดเหมือนทุกๆครั้ง ในทุกๆครั้งที่พ่อหายป่วยหรือดีขึ้นพ่อก็จะกลับมาดื่มเหล้าอีก แล้วมันก็จะวนลูปเดิม ใจจริงก็สงสารเค้าค่ะแต่เค้าไม่พยายามเพื่อตัวเค้าสักนิดเลย พ่อเราไม่กินข้าว คนที่ทำงานก็บอกว่าทำงานเสร็จก็ไปดื่มเหล้ากับคนงาน กินแต่ผลไม้ข้าวไม่กิน เราเหนื่อยค่ะ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรร้องไห้ทุกที เราจะจัดการกับความรู้สึกเรายังไงดีค่ะให้เราดูแลพ่อได้แบบไม่มีความคิดแย่ๆ ให้เราเลิกร้องไห้เพราะเรื่องๆเดิม

ปล.เราไม่ค่อยได้อยู่กับพ่อตั้งแต่เด็กค่ะ(เพราะพ่อติดเหล้าตั้งแต่เราจำความได้ พ่อเราชอบหาเรื่องทะเลาะกับแม่จนบางครั้งต้องได้เรียกตำรวจมา) ตอนเด็กเราค่อนข้างเกลียดพ่อตัวเอง พอพ่อได้หย่ากับแม่ถึงเลิกเกลียดได้แต่ก็ไม่ได้รักเค้าค่ะ เราไม่รู้ว่าเพราะเรื่องนี้ด้วยรึปล่าวที่เป็นสาเหตุทำให้เราไม่อยากดูแลพ่อ