ที่ตั้งหัวข้อแบบนี้เพราะคิดไม่ออกว่าจะตั้งยังไงดี ตอนนี้ผมอายุ 18 จะเข้า 19 มีแฟนคนนึง

เขาเป็นคนขี้อายพูดไม่เก่งอยู่ในกรอบของครอบครัว ทุกทีที่แฟนเล่าให้ฟังเรื่อง ครอบครัวจะมีปัญหาตลอดเลย เรื่องที่บ้าน บางทีเขาก็เล่าเรื่องการไปเที่ยว แฟนผมทำงานที่บ้านธุรกิจส่วนตัวของครอบครัว เขาไม่ได้ชอบเท่าไหร่ สัปดาห์หนึ่งหยุดได้ วันเดียว อาเขาเป็นเจ้าของร้าน ซึ่งบางวันหยุดพอขอเขาก็ไม่ให้ไปไหนทั้งที่เป็นวันหยุด ผมไม่รู้เหมือนกันทำไมต้องเป็นอย่างงั้น ส่วนตัวทุกคนควรมี อิสระ คิดว่ามันจะอะไรขนาดนั้นมันยากหนือมีปัญหาตรงไหนที่จะไม่ไป แฟนเคยพูดเรื่องนี้กับอาแต่ก็ทะเลาะกันเหมือนเดิมเขาบอกไม่อยากมีปัญหาเลยไม่ได้ถามจี้เยอะ เรื่องนิสัยบางเรื่องเราเข้ากันได้ดีเลย บางเรื่องก็ไม่มันก็อาจจะปกติแหละเรื่องปัญหาแบบนี้เราควรเข้าใจแล้วปรับ ไม่ก็เหมือนเดิมปัญหาเดิมๆแก้ไม่ได้ เราได้คุยกันพูดกันเขาชอบเงียบส่วนมากจะตอบ (ไม่รู้) ก็จริงที่วันนี้หาความจริงจังในชีวิตไม่ได้หรอก แค่ไม่มั่นใจว่าจะเป็นคนที่เราอยู่ด้วยนานหรือเปล่า ผมเป็นคนติดคนมากติดแบบจนเกินไปอ่ะแต่ก็ชอบมันเพราะผมคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องที่แย่นะ เคยถามเขาว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันมั้ย เขาตอบไม่รู้ไม่แน่ใจ ผมตอนได้ยินแบบมันดาวเลยอ่ะบางคู่ก็เฉยๆแหละ แต่สำหรับผมคือการได้อยู่ด้วยกันคือความสุขแล้ว แต่ได้คำตอบแบบนี้ผมไม่แน่ใจเลย ก็คงเป็นเรื่องที่บ้านเหมือนเคย บางแผนธุรกิจให้มาเป็นคนรับช่วงต่อ แต่กลับไม่ถามเลยสักนิดว่าชอบหรือเปล่าว่าอยากทำมั้ย คนเรามีความคิดมีความฝัน ทำไมไม่คิดจะถามอ่ะ ว่าอยากทำอะไรอยากเรียนอะไร มันมีกรอบที่ห่วยแตก ผมคิดว่ามีกันแค่เราก็พอจบจะได้ทำงานแล้วก็มีชีวิตเหมือนคนทั่วไป แต่ตอนนี้ผมคิดแบบนี้จริงๆเลยอยากรู้ว่าเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ คิดกันยังไงบ้างหรอครับ