ทำไมโทนเสียงเตือนปิดประตูบนรถไฟฟ้าถึงได้แสบแก้วหูจัง

ออกจาก MRT. ผมพุ่งเข้าศูนย์ประชุมฯ เจอรปภ.ตรวจกระเป๋า ตรวจแบบเอาไฟฉายส่องดูละเอียด ผมหงุดเงี้ยวมากมาย เพราะคอนใกล้เริ่มแล้ว ผมโทษการจราจรที่ติดขัด ไม่โทษตัวเองที่ตื่นบ่าย ข้างหน้าผมสองคน มีกระเป๋าเป่

หน้าจอโน้ตบุ๊กส่องแสงเย็นซีดในห้องที่ไร้แสงไฟอื่นใด ยามินทร์นั่งนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปยังชื่อยูสเซอร์สองชื่อที่ยังคงติดตรึงในใจ “AUSA389” “เราต้องคุยกันถ้านายไม่อยากเป็นรายต่อไป”

  ตั้งแต่ได้รับข้อความจาก “Macha407” และ “AUSA369” มินก็ไม่อาจปล่อยวางได้อีก แม้ในใจไม่อยากเปิดบล็อกตัวเองเลยสักนิด แต่แรงอยากรู้อยากเห็นก็เหมือนเงามืดที่คอยดึงเขากลับไปทุ

ความเงียบงันหนาแน่นราวกับม่านหนาทึบคลุมปกโลกไว้ทั้งใบ ไม่มีแม้เสียงลม ไม่มีแม้เสียงของชีวิต มีเพียงความว่างเปล่าที่บีบอัดเข้าไปในหูและอกของเขา จนยามินทร์ หรือ "มิน" อย่างที่ใคร ๆ เรียกกัน&md