สวัสดีครับตอนนี้ผมอายุ26 แล้วเริ่มจะมีหน้าที่การงานที่ดีครับ โตมาด้วยการสู้มากๆครับ ครอบครัวแตกกระจาย ที่บ้านค่อนข้างมีเงินไม่มากไม่น้อยครับ(ก็คงเรียกว่าเป็นคนฐานะปานกลางครับ) ชีวิตผมเหมือนจะดีแต่มันรู้สึกว่าเหนื่อยมากเลยครับคิดอยากจะตายทุกวัน มันรู้สึกว่าการที่จะได้ใช้ชีวิตจริงๆแล้วลำบากมาก ในประเทศไทยมันยากจริงๆครับที่จะสามารถทำตามความฝันได้ ผมเหมือนรู้ดีว่าถ้าเราไปทำตามความฝันอาจจะทำให้เกิดความไม่มั่นคงได้ บางทีต้องยอมรับจริงๆครับว่าสังคมเรามันไม่ได้เอื้อให้ได้ทำตามความฝันขนาดนั้น
มันน่าเศร้าครับที่ผมพยายามอย่างสุดความสามารถแต่กลับไปได้ไม่เป็นอย่างฝัน ถึงแม้ผลลัพธ์มันจะไม่แย่แต่กลับไม่พอใจเลยซักนิด ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนรุ่นต่อไปเลย ผมเคยคิดว่าผมจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ตอนเป็นเด็กเคยคิดว่าถ้าซักวันนึงเราโตขึ้นคงจะได้หาเงินได้เยอะ คงจะสามารถ เก่งมากๆได้แต่กลับพบความจริงว่าทั้งหมดไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น มันจึงทำให้ผมต้องแข่งขันกับคนอีกมากมาย
และแล้วก็เลยเข้าใจว่าเราไม่ได้เก่งขนาดนั้นมันเจ็บปวดนะครับ ที่ต้องเจอความจริงอันโหดร้าย แฟนที่เคยมีก็เลิกกันไปเพราะผมคิดว่าถ้าไม่มีเค้าแล้วชีวิตของผมคงไปได้ไกลกว่า แต่กลับมาพบว่าจะมีเค้าหรือไม่มีผมก็ไปได้ไม่ไกลกว่ากันเลย
งานที่ทำก็พอจะสามารถทำได้เรื่อยๆครับแต่มันก็ทำได้แค่พอที่จะอยู่รอดในกรุงเทพได้ มีเงินเก็บนิดหน่อย เห้อ มันน้าอึดอัดใจครับ ยิ่งทำงานยิ่งรู้สึกว่าสูญเสียตัวเองไปเรื่อยๆ แต่กลับไม่สามารถที่จะเปลี่ยนงานได้เลย เพราะจุดที่อยู่ก็ค่อนข้างจะกลายเป็น comfort zone แล้วส่วนนึง
ขอบคุณจริงๆครับที่อ่านจนจบ
รู้สึกเหนื่อยและเครียดกับการได้เป็นผู้ใหญ่
มันน่าเศร้าครับที่ผมพยายามอย่างสุดความสามารถแต่กลับไปได้ไม่เป็นอย่างฝัน ถึงแม้ผลลัพธ์มันจะไม่แย่แต่กลับไม่พอใจเลยซักนิด ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับคนรุ่นต่อไปเลย ผมเคยคิดว่าผมจะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ตอนเป็นเด็กเคยคิดว่าถ้าซักวันนึงเราโตขึ้นคงจะได้หาเงินได้เยอะ คงจะสามารถ เก่งมากๆได้แต่กลับพบความจริงว่าทั้งหมดไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น มันจึงทำให้ผมต้องแข่งขันกับคนอีกมากมาย
และแล้วก็เลยเข้าใจว่าเราไม่ได้เก่งขนาดนั้นมันเจ็บปวดนะครับ ที่ต้องเจอความจริงอันโหดร้าย แฟนที่เคยมีก็เลิกกันไปเพราะผมคิดว่าถ้าไม่มีเค้าแล้วชีวิตของผมคงไปได้ไกลกว่า แต่กลับมาพบว่าจะมีเค้าหรือไม่มีผมก็ไปได้ไม่ไกลกว่ากันเลย
งานที่ทำก็พอจะสามารถทำได้เรื่อยๆครับแต่มันก็ทำได้แค่พอที่จะอยู่รอดในกรุงเทพได้ มีเงินเก็บนิดหน่อย เห้อ มันน้าอึดอัดใจครับ ยิ่งทำงานยิ่งรู้สึกว่าสูญเสียตัวเองไปเรื่อยๆ แต่กลับไม่สามารถที่จะเปลี่ยนงานได้เลย เพราะจุดที่อยู่ก็ค่อนข้างจะกลายเป็น comfort zone แล้วส่วนนึง
ขอบคุณจริงๆครับที่อ่านจนจบ