เราชื่อมิ้น นะคะ
ย้อนไปเมื่อ 28 ปีที่แล้ว ตอนมิ้นอายุ 4 ขวบ ต้องบอกก่อนว่า มิ้นเป็นคนที่ เกิด วันอังคาร วันพระใหญ่คือ อาสาฬหบูชาตอน 2ทุ่ม ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับการที่เกิดมาแล้วเห็นสิ่งลี้ลับต่างๆไหม กลับเข้าเรื่องนะคะ ตอนมิ้น4 ขวบ ตอนนั้นยังไม่รู้จักว่าผีเป็นยังไงแต่ตอนเด็กๆรู้สึกว่ากลัวตอนกลางคืนมากๆ มิ้นจะเป้นเด็กไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำกลางคืน เพราะที่บ้านตอนเด็กจะเป็นบ้านไม้ ยกพื้นไม่สูงมาก และห้องน้ำจะอยู่หลังบ้านห่างออกไป ประมาณ 20 ก้าว ติดทุ่งนา มิ้นจะอยู่บ้านกับยายและลูกพี่ลูกน้องอีก1คน พ่กับแม่ทำงานก่อสร้างไปทำงานต่างจังหวัด มีคืนนึงมิ้นปวดฉี่กลางคืน ปลุกยายแล้วยายไม่ตื่นไปห้องน้ำเป็นเพื่อน เลยทำใจกล้าๆลงไปเองโชคดีที่คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงาย มิ้นก็ลงไปฉี่แต่ด้วยความกลัวจึงฉี่แค่หน้าบันได ตอนนั้นกำลังนั่งฉี่แต่ด้วยความเป็นคนกลัวจึงมองรอบๆตัวแต่ตาไปสะดุดกับแสงไฟในทุ่งนา และจะได้ยินเสียงเขียดร้อง คิดว่าเป็นคนมาจับกบ จับเขียนเพราะเห็นไฟ แต่สักพักไฟเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แบบเหมือนคนวิ่งมามันเร็วมากๆ แต่ไฟโยกขึ้นโยกลง พอถึงต้นไผ่หลังบ้านดวงไฟหยุดแล้วก็ได้ยินเสียงเขียดร้องดังมากแล้วมิ้นก็จ้องอยู่แบบนั้นในความรู้สึกมันนานมากแต่จริงๆคือแปปเดียว เห็นเงาเหมือนหัวคนแต่ไม่ชัด พอเสียงเขียดเงียบไปก็เห็นไฟลอยข้ามต้นไผ่ไปสูงมากเลยคิดว่าไม่น่าใช่คนจับกับละเลยรีบวิ่งขึ้นบ้าน เสียงดังจนยายตื่นมาแล้วบ่นๆ วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่เห็นสิ่งแปลกๆที่จำได้ ต่อมาจากวันนั้นก็จะมีเห็นเรื่อยๆจะข้ามไปนะคะ มีอยู่วันนึงตอนมิ้นได้ 7 ขวบ ก็จะต้องยายบ้าน ไปอยู่อีกฟากที่ดินที่ยายซื้อไว้ปลูกบ้าน พอยายปลูกบ้านเสร็จ ย้ายเข้าไปอยู่คืนแรก เราก็ลงมาฉี่เหมือนเดิม ตรงหน้าบันไดเราก็มองรอบๆไปเจอ ผู้ชายแก่ๆใส่ชุดขาวโจงกระเบนสีขาวไม่ใส่เสื้อมีผ้าคาดสีขาวมัดจุกบนหัวขาวๆ ก็มองสักพักนึงคิดว่าตาเค้ามาดูนาแต่เค้ายืนมองเราแล้วยิ้มเราฉี่ร็จก็ขึ้นบ้านนอนไม่มีอะไร พอตอนเช้าก็เล่าให้ยายฟังว่าเห็น แต่เหมือนว่าตอนเด็กๆ ไม่มีใครเชื่อเรา บอกว่าเรากลัวคิดไปเองบ้าง ตาฝาดบ้าง เราเลยไม่ได้พูดอะไรไปอีก เราก็ใช้ชีวิตเด็กๆเห็นสิ่งต่างๆแต่เราไม่พูดไม่บอกใคร ตอนเด็กๆเราเป็นคนชอบทำบุญมากๆแม้กระทั่งหุงข้าวไปวัดเอง พอเราอายุได้ 7-8 ขวบ ปู่กับย่าก็จะมารับไปอยู่ด้วยช่วงเสาร์อาทิตย์ หรือบางปิดเทอมก็จะไปอยู่ ลักษณะบ้านย่าเราก็จะเป็นบ้านไม้ยกสูง มีใต้ถุน บ้านย่าจะอยู่เนินเขา และติดโรงฆ่าสัตว์ วันที่เราต้องไปอยู่บ้านย่าก็มาถึงเรารอปู่มารับแบบรู้สึกดีใจมากๆที่ได้ไป พอปู่มารับกลับบ้านย่าเราก็ตามประสาเด็กคือไปเก็บของแล้วก็เดินไปเล่นสวนหลังบ้านตรงตีนเขา เราได้ยินเสียงคนเรียกตรงเนินเขา ซึ่งเราเองไม่ค่อยชอบขานรับก่อนจะเห็นคนอยู่แล้ว เราก็เลยหันไปก่อนเพื่อหาว่าใครเรียกคิดว่าป้าของเราไปหาหน่อไม้กลับมาละเรียกเรา แต่เรามองไปไม่ไม่ใคร แล้วก็หันกลับมาเล่นต่อ สักพักมีคนเรียกเราอีก เราก็หันอย่างไวเราเห็นหน้าคนดำๆตรงต้นไผ่บนตีนเขาเราก็มองจ้องไปจะดูว่าใคร แต่จู่ๆหน้านั้นก็หายวับไปเราเลยตกใจวิ่งกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้บอกใครนะคะ พอค่ำเราอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็ขึ้นบ้านกางมุ้งย่าเราก็สวดมนกำลังจะเข้ามานอน จู่ๆก็มีเสียงหมาหอนเกรียวตรงทางเข้าบ้านแล้วหอนมาหยุดที่หน้าบ้านย่าของเราสักพัก พอย่าเราฟังแล้วหมายังหอนอยู่ย่าเลยหยิบหนังสติ๊กเดินไปที่หน้าต่าง แล้วก็ยกมือพนมท่องคาถาอะไรไม่รู้แล้วก็หลับตายิงหยังสติ๊กเปล่าๆไปที่หน้าบ้านพอยิ่งออกไปหมาก็หยุดหอน ย่าเลยเก็บหนังสติ๊กแล้วมานั่ง เราก็ถามว่าย่าทำอะไร ย่าบอกยิงหมา เราก็ไม่ได้ถามอะไรต่อก็นอน แล้วจุดที่เราคิดว่าเราเห็นสิ่งที่เรียกว่าผีอย่างชัดเจนคือวันที่ย่าเราไปบวชชีพราหม เราก็ไปด้วยนะคะ แล้ววันนั้นมีพระเทศให้ฟังตอนเย็นเพื่อให้คนที่บวชได้นั่งสมาธิ เราก็ฟังนั่งบ้างหลับบ้าง พอถึงตอนที่ต้องออกไปเดินจงกรม เราเองที่ยังเด็กก็จะติดเล่น เราก็แยกตัวออกมาจากคนอื่นเดินคนเดียวใกล้ๆศาลาที่เราพัก เราก็เดินวนหอระฆังเก่าพอเราวนได้ 3 รอบเรารู้สึกเหมือขาหอระฆังเปลี่ยนไปเป็นสีดำๆเหมือนไฟไหม้ เราก็วนไปอีกได้กลิ่นเหมือนๆ เราเลยคิดที่จะเงยหน้าไปมอง พอเราเงยหน้าไปมองเห็นสิ่งที่เหมือนคนแต่สูงกว่าหลังคาศาลา ตอนนั้นเราฉี่ราดเลยค่ะ ใจเต้นแทบทะลุออกมาจากหน้าอก แต่เราขยับขาไม่ได้ และสิ่งที่เราเห็นเหมือนจะรู้ตัวว่าเรามองค่อยๆขยับหัวก้มหน้าลงมามองตรงเท้าของร่างนั้นตอนนั้นเราคิดว่าจะหัวใจวายแล้ว จู่ๆย่าเราเดินมาตรงประตูศาลาและเรียกเรา เราหันไปมองเวลานั้นเราขยับตัวได้เราวิ่งไปหาย่า ย่าก็ดุเราที่ฉี่ราดก็ให้ไปอาบน้ำใหม่แล้วก็ไปนอน และหลังจากนั้นเราก็มั่นใจว่าสิ่งที่เราเห็นตั้งแต่เด็กนั่นเราไม่ได้คิดไปเองหรือตาฝาด จบนะคะ...
ประสบการณ์ที่เจอคือเรื่องจริงนะคะ ถ้าไม่เชื่อให้อ่านเป็นนิยายหรือเรื่องแต่งเอานะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
จุดเริ่มต้นที่ชัดเจน
ย้อนไปเมื่อ 28 ปีที่แล้ว ตอนมิ้นอายุ 4 ขวบ ต้องบอกก่อนว่า มิ้นเป็นคนที่ เกิด วันอังคาร วันพระใหญ่คือ อาสาฬหบูชาตอน 2ทุ่ม ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวกับการที่เกิดมาแล้วเห็นสิ่งลี้ลับต่างๆไหม กลับเข้าเรื่องนะคะ ตอนมิ้น4 ขวบ ตอนนั้นยังไม่รู้จักว่าผีเป็นยังไงแต่ตอนเด็กๆรู้สึกว่ากลัวตอนกลางคืนมากๆ มิ้นจะเป้นเด็กไม่กล้าไปเข้าห้องน้ำกลางคืน เพราะที่บ้านตอนเด็กจะเป็นบ้านไม้ ยกพื้นไม่สูงมาก และห้องน้ำจะอยู่หลังบ้านห่างออกไป ประมาณ 20 ก้าว ติดทุ่งนา มิ้นจะอยู่บ้านกับยายและลูกพี่ลูกน้องอีก1คน พ่กับแม่ทำงานก่อสร้างไปทำงานต่างจังหวัด มีคืนนึงมิ้นปวดฉี่กลางคืน ปลุกยายแล้วยายไม่ตื่นไปห้องน้ำเป็นเพื่อน เลยทำใจกล้าๆลงไปเองโชคดีที่คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงาย มิ้นก็ลงไปฉี่แต่ด้วยความกลัวจึงฉี่แค่หน้าบันได ตอนนั้นกำลังนั่งฉี่แต่ด้วยความเป็นคนกลัวจึงมองรอบๆตัวแต่ตาไปสะดุดกับแสงไฟในทุ่งนา และจะได้ยินเสียงเขียดร้อง คิดว่าเป็นคนมาจับกบ จับเขียนเพราะเห็นไฟ แต่สักพักไฟเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แบบเหมือนคนวิ่งมามันเร็วมากๆ แต่ไฟโยกขึ้นโยกลง พอถึงต้นไผ่หลังบ้านดวงไฟหยุดแล้วก็ได้ยินเสียงเขียดร้องดังมากแล้วมิ้นก็จ้องอยู่แบบนั้นในความรู้สึกมันนานมากแต่จริงๆคือแปปเดียว เห็นเงาเหมือนหัวคนแต่ไม่ชัด พอเสียงเขียดเงียบไปก็เห็นไฟลอยข้ามต้นไผ่ไปสูงมากเลยคิดว่าไม่น่าใช่คนจับกับละเลยรีบวิ่งขึ้นบ้าน เสียงดังจนยายตื่นมาแล้วบ่นๆ วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่เห็นสิ่งแปลกๆที่จำได้ ต่อมาจากวันนั้นก็จะมีเห็นเรื่อยๆจะข้ามไปนะคะ มีอยู่วันนึงตอนมิ้นได้ 7 ขวบ ก็จะต้องยายบ้าน ไปอยู่อีกฟากที่ดินที่ยายซื้อไว้ปลูกบ้าน พอยายปลูกบ้านเสร็จ ย้ายเข้าไปอยู่คืนแรก เราก็ลงมาฉี่เหมือนเดิม ตรงหน้าบันไดเราก็มองรอบๆไปเจอ ผู้ชายแก่ๆใส่ชุดขาวโจงกระเบนสีขาวไม่ใส่เสื้อมีผ้าคาดสีขาวมัดจุกบนหัวขาวๆ ก็มองสักพักนึงคิดว่าตาเค้ามาดูนาแต่เค้ายืนมองเราแล้วยิ้มเราฉี่ร็จก็ขึ้นบ้านนอนไม่มีอะไร พอตอนเช้าก็เล่าให้ยายฟังว่าเห็น แต่เหมือนว่าตอนเด็กๆ ไม่มีใครเชื่อเรา บอกว่าเรากลัวคิดไปเองบ้าง ตาฝาดบ้าง เราเลยไม่ได้พูดอะไรไปอีก เราก็ใช้ชีวิตเด็กๆเห็นสิ่งต่างๆแต่เราไม่พูดไม่บอกใคร ตอนเด็กๆเราเป็นคนชอบทำบุญมากๆแม้กระทั่งหุงข้าวไปวัดเอง พอเราอายุได้ 7-8 ขวบ ปู่กับย่าก็จะมารับไปอยู่ด้วยช่วงเสาร์อาทิตย์ หรือบางปิดเทอมก็จะไปอยู่ ลักษณะบ้านย่าเราก็จะเป็นบ้านไม้ยกสูง มีใต้ถุน บ้านย่าจะอยู่เนินเขา และติดโรงฆ่าสัตว์ วันที่เราต้องไปอยู่บ้านย่าก็มาถึงเรารอปู่มารับแบบรู้สึกดีใจมากๆที่ได้ไป พอปู่มารับกลับบ้านย่าเราก็ตามประสาเด็กคือไปเก็บของแล้วก็เดินไปเล่นสวนหลังบ้านตรงตีนเขา เราได้ยินเสียงคนเรียกตรงเนินเขา ซึ่งเราเองไม่ค่อยชอบขานรับก่อนจะเห็นคนอยู่แล้ว เราก็เลยหันไปก่อนเพื่อหาว่าใครเรียกคิดว่าป้าของเราไปหาหน่อไม้กลับมาละเรียกเรา แต่เรามองไปไม่ไม่ใคร แล้วก็หันกลับมาเล่นต่อ สักพักมีคนเรียกเราอีก เราก็หันอย่างไวเราเห็นหน้าคนดำๆตรงต้นไผ่บนตีนเขาเราก็มองจ้องไปจะดูว่าใคร แต่จู่ๆหน้านั้นก็หายวับไปเราเลยตกใจวิ่งกลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้บอกใครนะคะ พอค่ำเราอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็ขึ้นบ้านกางมุ้งย่าเราก็สวดมนกำลังจะเข้ามานอน จู่ๆก็มีเสียงหมาหอนเกรียวตรงทางเข้าบ้านแล้วหอนมาหยุดที่หน้าบ้านย่าของเราสักพัก พอย่าเราฟังแล้วหมายังหอนอยู่ย่าเลยหยิบหนังสติ๊กเดินไปที่หน้าต่าง แล้วก็ยกมือพนมท่องคาถาอะไรไม่รู้แล้วก็หลับตายิงหยังสติ๊กเปล่าๆไปที่หน้าบ้านพอยิ่งออกไปหมาก็หยุดหอน ย่าเลยเก็บหนังสติ๊กแล้วมานั่ง เราก็ถามว่าย่าทำอะไร ย่าบอกยิงหมา เราก็ไม่ได้ถามอะไรต่อก็นอน แล้วจุดที่เราคิดว่าเราเห็นสิ่งที่เรียกว่าผีอย่างชัดเจนคือวันที่ย่าเราไปบวชชีพราหม เราก็ไปด้วยนะคะ แล้ววันนั้นมีพระเทศให้ฟังตอนเย็นเพื่อให้คนที่บวชได้นั่งสมาธิ เราก็ฟังนั่งบ้างหลับบ้าง พอถึงตอนที่ต้องออกไปเดินจงกรม เราเองที่ยังเด็กก็จะติดเล่น เราก็แยกตัวออกมาจากคนอื่นเดินคนเดียวใกล้ๆศาลาที่เราพัก เราก็เดินวนหอระฆังเก่าพอเราวนได้ 3 รอบเรารู้สึกเหมือขาหอระฆังเปลี่ยนไปเป็นสีดำๆเหมือนไฟไหม้ เราก็วนไปอีกได้กลิ่นเหมือนๆ เราเลยคิดที่จะเงยหน้าไปมอง พอเราเงยหน้าไปมองเห็นสิ่งที่เหมือนคนแต่สูงกว่าหลังคาศาลา ตอนนั้นเราฉี่ราดเลยค่ะ ใจเต้นแทบทะลุออกมาจากหน้าอก แต่เราขยับขาไม่ได้ และสิ่งที่เราเห็นเหมือนจะรู้ตัวว่าเรามองค่อยๆขยับหัวก้มหน้าลงมามองตรงเท้าของร่างนั้นตอนนั้นเราคิดว่าจะหัวใจวายแล้ว จู่ๆย่าเราเดินมาตรงประตูศาลาและเรียกเรา เราหันไปมองเวลานั้นเราขยับตัวได้เราวิ่งไปหาย่า ย่าก็ดุเราที่ฉี่ราดก็ให้ไปอาบน้ำใหม่แล้วก็ไปนอน และหลังจากนั้นเราก็มั่นใจว่าสิ่งที่เราเห็นตั้งแต่เด็กนั่นเราไม่ได้คิดไปเองหรือตาฝาด จบนะคะ...
ประสบการณ์ที่เจอคือเรื่องจริงนะคะ ถ้าไม่เชื่อให้อ่านเป็นนิยายหรือเรื่องแต่งเอานะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ