เราเป็นลูกสาวเดียวค่ะแม่กับพ่อเลิกกันตั้งแต่เรายังเด็ก แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาตลอดค่ะแล้วพึ่งแต่งงานกับพ่อเลี้ยงมาไม่นาน พอเราขึ้นม.ปลายเราเริ่มออกไปนอกบ้านไปเล่นกับเพื่อนแถวบ้านตามประสาวัยรุ่นค่ะไปตั้งแต่หัวค่ำ4ทุ่มก็กลับ แม่โทรตามตั้งแต่3ทุ่มเลยค่ะบอกให้กลับบ้าน บางทีก็2ทุ่มก็มาตามถึงบ้านพื่อนเลยค่ะพูดตามตรงเรารู้สึกอายเพื่อนมากแค่อยากใช้ชีวิตเท่านั้นเอง หลังจากนั้นก็ไม่ให้เราออกจากบ้าน กลับจากโรงเรียนก็กลับค่ำไม่ได้โทรมาด่า ให้เราไปเรียนพิเศษแต่บอกไม่อยากให้กลับค่ำ งงมากค่ะ ก็เรียนไงคะ ไม่ได้ไปเล่น แล้วพอเริ่มขึ้นม.6เรามีแฟนค่ะ แม่รู้แม่บอกให้เราเลิกคบ บอกว่าจะเรียนรึจะออกเอาผัว งั้นก็เก็บเสื้อผ้าไปอยู่กับมัน เกินไปมั้ยคะแค่มีแฟนทำเหมือนเราไปฆ่าใครตาย บางทีเราก็แอบมาร้องไห้คนเดียว เราแค่คิดว่าเรียนไปด้วยมีแฟนไปด้วยจะเป็นไร สอบเข้ารรม.ปลายก็ได้อยู่ห้องคัด เกรดเราไม่เคยตกเลยค่ะ บางทีก็มาด่าเรามาว่าเราทั้งที่เรายังไม่ได้ทำไรผิด เราบอกว่าเราจะเรียนคณะพยาบาลก็พูดให้เราว่า เข้าไม่ได้หรอกโง่ ตัดกำลังใจมากๆเลยค่ะร้องไห้ทุกครั้งที่เก็บมาคิด อึดอัดเกินไปอ่ะค่ะ เราไม่ได้ขอเกิดมาสักหน่อย ทำไมเราต้องมาเจออะไรแบบนี้
แม่บังคับเกินไป อึดอัดมากค่ะ