เรารู้สึกโหว่งๆ เคว้งๆ มากเลยค่ะ เป็นความรู้สึกที่เหงานะ แต่ก็ไม่อยากเจอใคร เรามีเพื่อนนะคะ ถึงจะคุยกับเพื่อนบ้าง แต่เราก็ยังรู้สึก โหว่งๆ อยู่ดี ส่วนเรื่องที่บ้านเราเขาก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เอาแน่เอานอนไม่ได้ค่ะ เมื่อ 3-4 ปีก่อน เคยโดนเพื่อบูลลี่ที่โรงเรียน กลับบ้านมาก็ร้องไห้ พ่อแม่ก็เมิน เลยเริ่มทำร้านตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ เช่น เอากรรไกรมาขูดแขนบ้าง ตัดเนื้อตรงนิ้วและเอามากิน พ่อแม่รับรู้ค่ะ เขาก็บอกให้เลิกทำ ไม่อยากให้มีโรค เดี๋ยวจะเป็นประวัติติดตัว แต่เราเลิกไม่ได้ค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ ที่เลิกไปคือขูดแขน แต่ตัดเนื้อตรงนิ้วมือ/เท้าเรายังทำอยู่ค่ะ เคยตัดจนเลือดออก พอเลือดออกก็หยุด และไปตัดตรงอื่นแทน ไม่จบไม่สิ้นสักที
ส่วนตอนนี้เราเศร้า และเสียใจกับอนาคตค่ะ เราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ทำไม ในเมื่อวันๆหนึ่งมีแค่ เรียน ทำงาน ตาย หรือเรามองทุกอย่างมันแคบไป แต่เราก็ไม่มีกำลังใจอยู่ดีค่ะ พอเราคิดจะไปหากำลังเรากลับไปนึกถึงคนที่เขาบอกว่า ไม่ควรขอกำลังใจจากคนอื่นจนเคยตัว เราเลยเก็บตัวอยู่แค่ห้อง วันๆ ก็มีแค่อ่านหนังสือ กินข้าว ออกกำลังกาย อาบน้ำ นอน
พอเราคิดไปคิดมาแบบนี้หลายๆเดือน เราก็ลองฆตต. ตัวเองดูค่ะ เคยทำอยู่ 2 ครั้ง ผูกคอทั้งคู่ เราชอบตอนที่ตัวเองโดนเชือกรัดคอมากค่ะ ตอนแรกจะหายใจลำบาก ต่อมาเราก็ชาตั้งแต่คอไปจนถึงหัว แต่เราก็ยังอยู่ถึงทุกวันนี้ค่ะ ความรู้สึกโหว่งๆ ก็ยังอยู่กับตัวเรา
เราเคยคิดว่าเป็นโรคซึมเศร้าไหม เราเลยลองย้อนไปนึกถึงตอนที่เราเจอคนที่เป็นโรคซึมเศร้า ได้มีประสบการณ์ไปคุยกับพวกเขาโดยบังเอิญค่ะ อาการของพวกเขาหนักกว่าเรามากๆ เราเลยคิดว่าเราไม่สมควรเป็นซึมเศร้าหรอก เราอาการน้อยกว่าพวกเขาตั้งเยอะเลย เราคิดว่าเราคงเป็นแค่คนเรียกร้องความสนใจธรรมดา
ในอีกแง่ เรารู้สึกอยากโดนทำร้ายร่างกายมากเลยค่ะ ตอนที่เราฟังพวกเขาเล่ามาตัวเอง โดนทุบตี โดนปาของใส่ ทำไมเราถึงอยากโดนบ้าง เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เราเห็นใจเขานะคะ คนที่โดนเขาไม่มีความสุขหรอก แต่ทำไมเราถึงอยากโดนบ้าง
เราหมกหมุ่นมากเลยค่ะ ชอบคิดอยู่เสมอเลยว่าถ้าบ้านไฟไหม้ตายหมดยกเว้นเราจะใช้ชีวิตยังไง เราจะทำงานอะไร เราจะมีชีวิตแบบไหน หนือเรานั่งรถอยู่ เราก็จะคิดว่าถ้ารถคว่ำ เรารอดมาได้ เราจะกลับบ้านยังไง มีชีวิตแบบไหน หรือไม่ว่าเราจะมองอะไรเราชอบหลุดไปในความคิดตัวเองค่ะ แต่หลายอย่างจะเกี่ยวกับ ถ้าคนนั้น คนนี้ตาย เราจะอยู่ยังไง เราเหม่อมองถนน ถ้ามีรถพุ่งชนเราเข้าโรงพยาบาลจะมีคนมาหาไหม ค้ารักษาเท่าไร เราจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน หรือเรานอนในห้องเฉยๆ เราก็คิดไปเรื่อยค่ะ
นอนไม่ค่อยหลับเท่าไร เรานอนตี 2-4 เกือบทุกวันเลยค่ะ ตื่นทีก็ 11:00 แต่เราก็เหม่อ ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากลุก ไม่อยากออกจากห้อง แต่ความหิวเอาชนะเราได้ค่ะ ตอน14:00 เกือบทุกวันเราก็ลุกไปกินข้าว กินข้าวเย็นอีกทีก็ 20:00 เพราะพ่อแม่พึ่งกลับบ้าน เขาทำแต่งานค่ะ เราก็ชินแล้ว
เหงามากๆค่ะ อายุของเราก็ยังไม่ถึง 15 ไปหาหมอด้วยตัวเองไม่ได้หรอกค่ะ ต้องมีผู้ปกครองไป แต่ถึงจะไปได้จริงๆ เราก็ไม่กล้าไปหรอกค่ะ ถ้าพ่อแม่รู้เมื่อไร ว่าเราทำอะไรกับตัวเองบ้าง เขาจะยึดโทรศัพท์ เราแน่เลยค่ะ เขาชอบบอกให้เราตัดเพื่อนเพราะเราเสียคนเพราะเพื่อนบ้าง ทั้งที่เพื่อนก็พาเราดี พาเราอ่านหนังสือ แค่เพื่อนเป็นซึมเศร้า เรารักเพื่อน เราเข้าใจเขา เราไม่อยากให้เขาเสียใจ เรากลัวพ่อแม่เรามากค่ะ ถึงบางทีพวกเขาจะใส่ใจเราบ้าง แต่เวลาเขาบอกเรื่องที่จริงจัง เราจะกลัวจนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากให้เขามาสนใจเรื่องของเราเหมือนแบบที่เคยเป็น เรากลัวจริงๆค่ะ
ชื่อกระทู้เราก็คิดไม่ค่อยออกว่าจะตั้งว่าอะไรดี เราเลยตั้งแบบนี้ค่ะ แต่เอาง่ายๆกระทู้นี้ต้องการแค่
1. ระบาย
2. เราเป็นโรคอะไรไหม
3. วิธีแก้ปัญหาเมื่อรู้สึกแบบที่เราเขียนมา
ถ้าแบบนี้เราเป็นโรคอะไรไหมคะ
ส่วนตอนนี้เราเศร้า และเสียใจกับอนาคตค่ะ เราไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ทำไม ในเมื่อวันๆหนึ่งมีแค่ เรียน ทำงาน ตาย หรือเรามองทุกอย่างมันแคบไป แต่เราก็ไม่มีกำลังใจอยู่ดีค่ะ พอเราคิดจะไปหากำลังเรากลับไปนึกถึงคนที่เขาบอกว่า ไม่ควรขอกำลังใจจากคนอื่นจนเคยตัว เราเลยเก็บตัวอยู่แค่ห้อง วันๆ ก็มีแค่อ่านหนังสือ กินข้าว ออกกำลังกาย อาบน้ำ นอน
พอเราคิดไปคิดมาแบบนี้หลายๆเดือน เราก็ลองฆตต. ตัวเองดูค่ะ เคยทำอยู่ 2 ครั้ง ผูกคอทั้งคู่ เราชอบตอนที่ตัวเองโดนเชือกรัดคอมากค่ะ ตอนแรกจะหายใจลำบาก ต่อมาเราก็ชาตั้งแต่คอไปจนถึงหัว แต่เราก็ยังอยู่ถึงทุกวันนี้ค่ะ ความรู้สึกโหว่งๆ ก็ยังอยู่กับตัวเรา
เราเคยคิดว่าเป็นโรคซึมเศร้าไหม เราเลยลองย้อนไปนึกถึงตอนที่เราเจอคนที่เป็นโรคซึมเศร้า ได้มีประสบการณ์ไปคุยกับพวกเขาโดยบังเอิญค่ะ อาการของพวกเขาหนักกว่าเรามากๆ เราเลยคิดว่าเราไม่สมควรเป็นซึมเศร้าหรอก เราอาการน้อยกว่าพวกเขาตั้งเยอะเลย เราคิดว่าเราคงเป็นแค่คนเรียกร้องความสนใจธรรมดา
ในอีกแง่ เรารู้สึกอยากโดนทำร้ายร่างกายมากเลยค่ะ ตอนที่เราฟังพวกเขาเล่ามาตัวเอง โดนทุบตี โดนปาของใส่ ทำไมเราถึงอยากโดนบ้าง เป็นความรู้สึกที่แปลกมาก เราเห็นใจเขานะคะ คนที่โดนเขาไม่มีความสุขหรอก แต่ทำไมเราถึงอยากโดนบ้าง
เราหมกหมุ่นมากเลยค่ะ ชอบคิดอยู่เสมอเลยว่าถ้าบ้านไฟไหม้ตายหมดยกเว้นเราจะใช้ชีวิตยังไง เราจะทำงานอะไร เราจะมีชีวิตแบบไหน หนือเรานั่งรถอยู่ เราก็จะคิดว่าถ้ารถคว่ำ เรารอดมาได้ เราจะกลับบ้านยังไง มีชีวิตแบบไหน หรือไม่ว่าเราจะมองอะไรเราชอบหลุดไปในความคิดตัวเองค่ะ แต่หลายอย่างจะเกี่ยวกับ ถ้าคนนั้น คนนี้ตาย เราจะอยู่ยังไง เราเหม่อมองถนน ถ้ามีรถพุ่งชนเราเข้าโรงพยาบาลจะมีคนมาหาไหม ค้ารักษาเท่าไร เราจะใช้ชีวิตต่อไปแบบไหน หรือเรานอนในห้องเฉยๆ เราก็คิดไปเรื่อยค่ะ
นอนไม่ค่อยหลับเท่าไร เรานอนตี 2-4 เกือบทุกวันเลยค่ะ ตื่นทีก็ 11:00 แต่เราก็เหม่อ ไม่อยากกินอะไร ไม่อยากลุก ไม่อยากออกจากห้อง แต่ความหิวเอาชนะเราได้ค่ะ ตอน14:00 เกือบทุกวันเราก็ลุกไปกินข้าว กินข้าวเย็นอีกทีก็ 20:00 เพราะพ่อแม่พึ่งกลับบ้าน เขาทำแต่งานค่ะ เราก็ชินแล้ว
เหงามากๆค่ะ อายุของเราก็ยังไม่ถึง 15 ไปหาหมอด้วยตัวเองไม่ได้หรอกค่ะ ต้องมีผู้ปกครองไป แต่ถึงจะไปได้จริงๆ เราก็ไม่กล้าไปหรอกค่ะ ถ้าพ่อแม่รู้เมื่อไร ว่าเราทำอะไรกับตัวเองบ้าง เขาจะยึดโทรศัพท์ เราแน่เลยค่ะ เขาชอบบอกให้เราตัดเพื่อนเพราะเราเสียคนเพราะเพื่อนบ้าง ทั้งที่เพื่อนก็พาเราดี พาเราอ่านหนังสือ แค่เพื่อนเป็นซึมเศร้า เรารักเพื่อน เราเข้าใจเขา เราไม่อยากให้เขาเสียใจ เรากลัวพ่อแม่เรามากค่ะ ถึงบางทีพวกเขาจะใส่ใจเราบ้าง แต่เวลาเขาบอกเรื่องที่จริงจัง เราจะกลัวจนไม่อยากมองหน้า ไม่อยากให้เขามาสนใจเรื่องของเราเหมือนแบบที่เคยเป็น เรากลัวจริงๆค่ะ
ชื่อกระทู้เราก็คิดไม่ค่อยออกว่าจะตั้งว่าอะไรดี เราเลยตั้งแบบนี้ค่ะ แต่เอาง่ายๆกระทู้นี้ต้องการแค่
1. ระบาย
2. เราเป็นโรคอะไรไหม
3. วิธีแก้ปัญหาเมื่อรู้สึกแบบที่เราเขียนมา