สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ไม่มีอะไรหรอกค่ะ5555 แค่อยากมาระบายความรู้สึกเฉยๆ เราเป็นผู้หญิงที่มีพี่ชายอายุห่างกัน 6 ปี
ตอนเราเป็นเด็กอายุประมาณ 5-6 ปี พี่เรารักเรามากก ชอบพาเล่นอะไรตามประสาเด็กๆ มีกัดกันบ้างแต่รักกันดีเหมือนพี่น้องทั่วไป พวกเราสนิทกันแบบมากๆ ถึงขั้นอาบน้ำด้วยกัน ตัวติดกันตลอดเวลา ถ้าใครไม่เห็นใครมีร้องไห้บอกเลย55555 ตอนวันเกิดพี่ชาย เราวาดรูปให้ นางเอาไปใส่ใต้กระจกของโต๊ะด้วยแหละ ปลื้มมมมากกกก
พอเราอายุประมาณ 9 ปี พี่เราก็เริ่มโตเป็นหนุ่ม เริ่มห่างกันมากขึ้น (เข้าใจเลยแหละ ช่วงวัยรุ่นอ่ะเนอะ) แต่เวลาเห็นหน้ากันก็ยังมีทักทายกันตามประสาพี่น้องเหมือนเดิม แต่คงจะมาเล่นอะไรเป็นเด็กๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้เพราะพี่แกก็เริ่มต้องอ่านหนังสือเตรียมตัวเผื่ออนาคต เรื่องนี้เราเข้าใจดี แต่พอมีช่วงเวลาว่าง พี่เขาก็จะเอาแต่เล่นเกมกับเพื่อน ซึ่งตอนนั้นเราเป็นเด็กเลยไม่เข้าใจเกมที่พี่เล่น (พี่เราเล่นเกม identity V นะคะ 5555) เราเลยได้แต่นั่งดูพี่เล่นแล้วก็คอลกับเพื่อน มันก็สนุกดีแต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กผู้หญิง อยากเล่นบาร์บี้มากกว่าเลยปีกตัวไปเล่นคนเดียว พอเล่นไปนานๆมันเริ่มเหงา เราจึงงอแงใส่พี่ให้มาเล่นด้วยกันหน่อย แต่พี่เราบอกว่าอย่างมากวน จะไปไหนก็ไป เราเลยยอมไปเล่นคนเดียวแต่โดยดี (พี่เขาน่าจะรำคาญมาก เพราะเราตื้ออยู่หลายนาทีเลย รู้สึกผิดจัง TT) หลังจากนั้นเราและพี่ก็ไม่ค่อยทักทายกัน หรือถ้าทักทายก็แค่ประโยคสั้นๆโดยการเรียกฉายาของอีกคนที่เคยตั้งให้กันตอนเด็ก ยิ่งอายุมากเท่าไหร่ ความสัมพันธ์ก็เริ่มแย่ลงขึ้นทุกๆวัน
หลายปีต่อมาเราก็ขึ้นมัธยมต้น ซึ่งพี่เราก็ขึ้นมหาลัย เวลาก็ยิ่งไม่มี ยิ่งต้องอ่านหนังสือให้หนักขึ้น บ้านช่องก็กลับดึกขึ้นทุกๆวัน ซึ่งตอนนั้นเราไม่ค่อยสนใจพี่ชายตัวเองแล้ว เพราะก็เริ่มมีเพื่อนแล้วเล่นเกมด้วยกันเหมือนตอนที่พี่อายุเท่าเรา แต่ในใจลึกๆก็อยากให้พี่สนใจเราบ้าง แค่ลูบหัวทักทายตอนกลับมาบ้านก็ยังดี แต่ทุกครั้งที่พี่เขากลับบ้านมา พี่เขาจะรีบเข้าห้องตัวเองแล้วเปิดคอมเล่นเกมกับเพื่อนทันที เราทำได้แค่นั่งอ่านการ์ตูนที่ห้องถัดไปพร้อมกับได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ที่เคยหัวเราะกับเรามาก่อน แต่แค่ได้รู้ว่าพี่มีความสุข เราก็มีความสุขแล้ว ยิ่งวันเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เรากับพี่ยิ่งสนิทกันน้อยลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเราขึ้นมัธยมปลาย พี่ชายเราไม่เคยทักทายเราเลย และเราก็รู้สึกไม่สบายใจเวลาอยู่กับพี่ มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัด มีแต่ความเงียบ ไม่มีบทสนทนาใดๆ ตอนเช้าเวลาเรากำลังจะไปกินข้าวที่โต๊ะกินข้าวแต่เห็นพี่นั่งกินอยู่ เราก็ไม่กล้าไปนั่งด้วย เลยได้แต่เอามากินหน้าโต๊ะคอมตัวเอง ซึ่งพี่ก็เป็นแบบเดียวกับเรา ถ้าเราตื่นก่อน พี่เขาก็จะรอให้เรากินเสร็จแล้วลุก ค่อยมานั่งกินต่อ
บอกไว้เลยว่า 8 ปีที่ผ่านมา เรากับพี่ไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกันซักครั้งเลย บทสนทนาก็ไม่มีแม้แต่คำเดียว ไม่มีแบบไม่มีจริงๆ ทั้งๆที่อยู่บ้านเดียวกัน เหมือนเป็นแค่คนรู้จักกัน เรามองว่าเขาเป็นเหมือนญาติห่างๆ แย่กว่านั้นด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันแบบ100%
ทุกครั้งที่เราเห็นคู่พี่น้องคนอื่น เราได้แต่จินตนาการว่าถ้าเรามีพี่แบบนั้นจะเป็นยังไงกันนะ เพื่อนเราก็มีพี่ชายที่อยู่มหาลัยเหมือนกัน แต่ทั้งคู่ดูสนิทกันมากจนเราอิจฉา เราแฮ้ปปี้มากเวลาเจอคลิปพี่น้องเล่นกันตีกันในโซเชียล แบบ น่ารักอ่าา อยากมีบ้างจัง เราอยากมีพี่ชายที่สนิทกันมากๆ.. แต่ยิ่งคิดเราก็ยิ่งเศร้า เรารู้สึกไม่ชอบพี่ชายตัวเองขึ้นทุกๆวัน ทุกครั้งที่เจอหน้าจะอึดอัดสุดๆ เวลาเดินผ่านกันก็เอี้ยวตัวหลบแทบจะล้ม ตอนพี่เราไม่อยู่บ้านเราจะแฮปปี้มาก มันเป็นความรู้สึกที่เป็นอิสระ เหมือนตอนญาติกลับไปแล้วงี้555555 คือมันอึดอัดสุดๆ เราเคยแอบไปร้องไห้คนเดียวแล้วอ้อนวอนขอให้เช้าวันต่อมาพี่เราเดินมาลูบหัวบอกอรุณสวัสดิ (โคตรเพ้อ55555555)
จนกระทั่งตอนนี้ เรากับพี่ก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม ความรู้สึกตอนนี้เหมอนเป็นลูกคนเดียวแล้วแหละ ตอนกรอกข้อมูลบ้านเราเคยเกือบไปติ้กว่าเราไม่มีพี่น้องส่ะแล่ว 55555555
เคยสนิทกับพี่ชายตอนเด็ก แต่พอโตมาแล้วแทบจะไม่มองหน้ากัน