ผมอยากได้รถเก๋งคันเล็กๆมาไว้ใช้งานแทนรถกระบะที่คันใหญ่และค่อนข้างกินน้ำมัน เดิมทีผมมอง Yaris Ativ ครับ แต่พอพิจารณารูปแบบการใช้งานของตัวเอง จึงต้องหันมามอง City 1.0 หรือ E:Hev แทน
ช่วงแรกผมติดต่อเซลส์ Toyota โชว์รูมแถวบ้าน เซลส์ที่ผมเจอทุกคนน่ารักมากครับ มีความอยากขาย มี Service Mind ดีเยี่ยม แค่เดินเข้าไปก็เข้ามาสวัสดีทักทาย เชิญผมไปนั่ง มีแม่บ้านเอาน้ำมาเสริฟให้ทาน ทั้งน้ำหวานและน้ำเปล่า เข้ามาพูดคุย พาดูรถหลายๆแบบ มีปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าอย่างเป็นกันเองแต่ก็ยังสุภาพพอเหมาะพอดี มีคนนึงได้ขอคอนแทคไลน์ไว้ ผมเผลอกดสติกเกอร์ในไลน์ตอน 5 ทุ่ม เค้าก็มาตอบผมเกือบจะทันทีจนต้องขอโทษขอโพยว่าผมกดผิด คะแนนความน่ารักเต็ม 10 ให้ 10 เลยครับ แถมเงื่อนไขที่ได้มาก็ไม่แย่ ส่วนลดดอกเบี้ยใดๆคือจัดเต็ม ติดที่ตัวรถอย่างเดียวที่ไม่ตรงกับจริตผม
ต่อมาเมื่อผมตัดสินใจได้แล้วว่าเลือกฮอนด้า ด้วยความที่ส่วนนึงผมก็เร่งรีบเข้าไปจะจอง จึงไปที่โชว์รูมแถวบ้านซึ่งมีอยู่ 2 โชว์รูม เชื่อมั้ยครับว่าทั้งสองที่ซึ่งเป็นคนละตัวแทน ผมได้รับกาบริการที่แย่พอๆกัน ผมไม่แน่ใจว่าอาจจะเกี่ยวกับการแต่งตัวหรือไม่ ผมใส่เสื้อยืด/กางเกงขาสั้นและขับมอเตอร์ไซค์ wave110 เก่าๆของผมไป(ตอนไป Toyota ก็ไปสภาพนี้) ตอนจอดหน้าโชว์รูม รปภ.ก็ไม่ได้สนใจ มีมองๆบ้างแต่ยังนั่งอยู่ในป้อม แต่ที่ Toyota รปภ.จะถามเลยครับว่ามาซื้อรถหรือติดต่อเรื่องอะไร อันนี้จบไปครับไม่ใช่สาระสำคัญ
ความเด็ดอยู่ที่โชว์รูมแห่งนึงในเขตอำเภอที่เป็นที่ตั้งของสนามบินสุวรรณภูมิ กล่าวคือผมก็เดินงงๆเข้าไป ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป เซลส์ 3-4 คนจับกลุ่มคุยกันที่เคาท์เตอร์ ไม่มีใครเดินมาต้อนรับหรือแม้แต่จะกล่าวคำทักทายสวัสดีผมเลยแม้แต่คนเดียว ซักพักมีเซลส์คนนึงเหมือนเป็นหน่วยกล้าตาย เดินมาถามผมว่ามาหาใคร ผมงงมากว่าการที่คนๆนึงเดินเข้าโชว์รูมจำเป็นต้องมาหาใครด้วยหรอ ผมแค่จะมาซื้อรถ มาสอบถามข้อมูลรถที่ผมอยากได้ มาหาเซลส์ซึ่งจะเป็นใครก็ได้แค่นั้นเอง ซึ่งทั้งหมดก็คือการคิดในใจน่ะครับ
พอตั้งสติได้ผมเลยบอกเซลส์คนนั่นว่า ผมไม่ได้มาหาใครครับ ผมแค่แวะมาดูรถ เซลส์คนนั้นยิ้มแหยะๆให้ผมเเล้วเดินจากไปเพราะเหมือนเค้าจะติดลูกค้าอีกคนนึงอยู่เหมือนกัน ส่วนเซลส์อีก 3-4 คนที่จับกลุ่มอยู่ตรงเคาท์เตอร์ก็หันมามองผมแปปนึงและกลับไปคุยกันต่อ มีจุดพีคอีกจุดนึงครับ จังหวะที่ผมกำลังจะเดินออกจากโชว์รูม ประตูเลื่อนอัตโนมัติเหมือนมันทำงานช้าๆหน่วงๆผมเดินไปแล้วมันไม่เปิด ผมยึกๆยักๆอยู่นานมันก็ไม่เปิด
แล้วไม่มีใครมาช่วยหรือบอกผมเลยว่าต้องยืนตรงไหนหรือต้องมีจังหวะอย่างไรประตูถึงจะเปิด
จนสุดท้ายผมหาจังหวะได้เองมันถึงเปิดและผมก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์เก่าๆของผมกลับบ้าน น้ำเปล่าขวดเล็กๆซักขวดผมก็ไม่ได้กิน ผิดกับ Toyota ถึงจะแวะไปดูเฉยๆก็ขนขนมมาให้ผมกินจนพุงกาง ไม่ได้ติดใจตรงของกินหรอกครับ ซื้อกินเองก็ได้ แต่รู้สึกผิดหวังกับการบริการลูกค้าของค่ายรถเจ้าตลาด ไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้
ผมเจอขอทานอยู่ข้างถนน ผมให้เงินขอทานผมยังให้เกียรติขอทานนะครับ ไม่โยนให้ ให้จำนวนมากพอที่เค้าจะเอาไปซื้ออาหารได้ แต่เซลส์ฮอนด้าปฏิบัติกับลูกค้าคือทิ้งขว้างมากเลย ตั้งใจมาซื้อแต่ปฏิบัติกับเราเหมือนมาขอทาน มันเสียความรู้สึกนะครับ
วันนี้ผมเชื่อแล้วครับว่าเซลส์ฮอนด้าที่ทุกคนเลื่องลือว่าหยิ่ง ไม่ง้อลูกค้า ดูถูกลูกค้าเป็นยังไง ผมได้เจอกับตัวเองแล้วครับ และผมจะไม่มีวันมองรถยนต์ฮอนด้าอีกตลอดชั่วชีวิตยกเว้นมอเตอร์ไซค์
Ps. กระทู้ระบายเนื้อหายาวและไม่มีสาระอะไร หากเขียนติดกันจนอ่านไม่รู้เรื่องต้องขออภัยด้วยครับ
[กระทู้บ่น] เซลส์ Honda มีทฤษฎีการขายรถอย่างไรครับ ทำไมถึงไม่ค่อยอยากขายหรือไม่สนใจลูกค้าเลย
ช่วงแรกผมติดต่อเซลส์ Toyota โชว์รูมแถวบ้าน เซลส์ที่ผมเจอทุกคนน่ารักมากครับ มีความอยากขาย มี Service Mind ดีเยี่ยม แค่เดินเข้าไปก็เข้ามาสวัสดีทักทาย เชิญผมไปนั่ง มีแม่บ้านเอาน้ำมาเสริฟให้ทาน ทั้งน้ำหวานและน้ำเปล่า เข้ามาพูดคุย พาดูรถหลายๆแบบ มีปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าอย่างเป็นกันเองแต่ก็ยังสุภาพพอเหมาะพอดี มีคนนึงได้ขอคอนแทคไลน์ไว้ ผมเผลอกดสติกเกอร์ในไลน์ตอน 5 ทุ่ม เค้าก็มาตอบผมเกือบจะทันทีจนต้องขอโทษขอโพยว่าผมกดผิด คะแนนความน่ารักเต็ม 10 ให้ 10 เลยครับ แถมเงื่อนไขที่ได้มาก็ไม่แย่ ส่วนลดดอกเบี้ยใดๆคือจัดเต็ม ติดที่ตัวรถอย่างเดียวที่ไม่ตรงกับจริตผม
ต่อมาเมื่อผมตัดสินใจได้แล้วว่าเลือกฮอนด้า ด้วยความที่ส่วนนึงผมก็เร่งรีบเข้าไปจะจอง จึงไปที่โชว์รูมแถวบ้านซึ่งมีอยู่ 2 โชว์รูม เชื่อมั้ยครับว่าทั้งสองที่ซึ่งเป็นคนละตัวแทน ผมได้รับกาบริการที่แย่พอๆกัน ผมไม่แน่ใจว่าอาจจะเกี่ยวกับการแต่งตัวหรือไม่ ผมใส่เสื้อยืด/กางเกงขาสั้นและขับมอเตอร์ไซค์ wave110 เก่าๆของผมไป(ตอนไป Toyota ก็ไปสภาพนี้) ตอนจอดหน้าโชว์รูม รปภ.ก็ไม่ได้สนใจ มีมองๆบ้างแต่ยังนั่งอยู่ในป้อม แต่ที่ Toyota รปภ.จะถามเลยครับว่ามาซื้อรถหรือติดต่อเรื่องอะไร อันนี้จบไปครับไม่ใช่สาระสำคัญ
ความเด็ดอยู่ที่โชว์รูมแห่งนึงในเขตอำเภอที่เป็นที่ตั้งของสนามบินสุวรรณภูมิ กล่าวคือผมก็เดินงงๆเข้าไป ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป เซลส์ 3-4 คนจับกลุ่มคุยกันที่เคาท์เตอร์ ไม่มีใครเดินมาต้อนรับหรือแม้แต่จะกล่าวคำทักทายสวัสดีผมเลยแม้แต่คนเดียว ซักพักมีเซลส์คนนึงเหมือนเป็นหน่วยกล้าตาย เดินมาถามผมว่ามาหาใคร ผมงงมากว่าการที่คนๆนึงเดินเข้าโชว์รูมจำเป็นต้องมาหาใครด้วยหรอ ผมแค่จะมาซื้อรถ มาสอบถามข้อมูลรถที่ผมอยากได้ มาหาเซลส์ซึ่งจะเป็นใครก็ได้แค่นั้นเอง ซึ่งทั้งหมดก็คือการคิดในใจน่ะครับ
พอตั้งสติได้ผมเลยบอกเซลส์คนนั่นว่า ผมไม่ได้มาหาใครครับ ผมแค่แวะมาดูรถ เซลส์คนนั้นยิ้มแหยะๆให้ผมเเล้วเดินจากไปเพราะเหมือนเค้าจะติดลูกค้าอีกคนนึงอยู่เหมือนกัน ส่วนเซลส์อีก 3-4 คนที่จับกลุ่มอยู่ตรงเคาท์เตอร์ก็หันมามองผมแปปนึงและกลับไปคุยกันต่อ มีจุดพีคอีกจุดนึงครับ จังหวะที่ผมกำลังจะเดินออกจากโชว์รูม ประตูเลื่อนอัตโนมัติเหมือนมันทำงานช้าๆหน่วงๆผมเดินไปแล้วมันไม่เปิด ผมยึกๆยักๆอยู่นานมันก็ไม่เปิด
แล้วไม่มีใครมาช่วยหรือบอกผมเลยว่าต้องยืนตรงไหนหรือต้องมีจังหวะอย่างไรประตูถึงจะเปิด
จนสุดท้ายผมหาจังหวะได้เองมันถึงเปิดและผมก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์เก่าๆของผมกลับบ้าน น้ำเปล่าขวดเล็กๆซักขวดผมก็ไม่ได้กิน ผิดกับ Toyota ถึงจะแวะไปดูเฉยๆก็ขนขนมมาให้ผมกินจนพุงกาง ไม่ได้ติดใจตรงของกินหรอกครับ ซื้อกินเองก็ได้ แต่รู้สึกผิดหวังกับการบริการลูกค้าของค่ายรถเจ้าตลาด ไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติแบบนี้
ผมเจอขอทานอยู่ข้างถนน ผมให้เงินขอทานผมยังให้เกียรติขอทานนะครับ ไม่โยนให้ ให้จำนวนมากพอที่เค้าจะเอาไปซื้ออาหารได้ แต่เซลส์ฮอนด้าปฏิบัติกับลูกค้าคือทิ้งขว้างมากเลย ตั้งใจมาซื้อแต่ปฏิบัติกับเราเหมือนมาขอทาน มันเสียความรู้สึกนะครับ