รู้สึกเสียใจ ที่อุทิศทั้งชีวิตให้พ่อแม่ จนไม่มีทางเดินของตนเอง      
ขอเล่าก่อน เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ 
ชีวิตอยู่ในกรอบมาตลอด  ที่บ้านเข้มงวดมาก
ไม่เที่ยว ไม่มีเรื่องผู้ชาย ชีวิตราบเรียบมากๆ
ตั้งใจเรียน เรียนจบ ทำงานก็ทำงานแถวๆบ้าน
ไม่ห่างพ่อแม่  
       จนอายุเริ่มมากขึ้น พ่อแม่ก็ยังเคย ขอร้องเรา
ถ้าจะมีสามี ให้หาแถวๆบ้านจะได้ไม่ต้องไปไหนไกล
ให้สามีย้ายมาอยู่บ้านเราด้วย
เราเลยไม่มีแฟน เพราะรู้สึกเงื่อนไขมันเยอะเหลือเกิน
ถึงขนาดเคยคิด อาจจะไม่แต่งงาน
        เคยมีคนคุย มีคนเข้ามาบ้าง แต่ทุกคนไม่เคยผ่านพ่อแม่เลย โดยเฉพาะแม่  แม่จะเจ้ากี้เจ้าการกับเรามาก 
ห่วงทุกเรื่อง ห่วงจนเราเครียดและรำคาญ
       ต่อมา เราเจอแฟน คนที่ใช่และเป็นคนดี เราเริ่มอยากสร้างครอบครัวกับคนที่เรารักสะที  เราอยากไปอยู่ด้วยกัน
       แฟนเราอยู่ที่จังหวัดนึง  เราวางแผนจะย้ายงานไปอยู่ที่นั่นและแยกบ้านจากพ่อแม่เรา   นานๆไปหาทีนึง หรือ ไปหาท่านทุกเดือน
        เราจะดู อกตัญญูมั้ย ญาติๆเราจะว่าเรามั้ย
พ่อแม่เราจะโกรธมั้ย
         และ ควรคุยกับพ่อแม่อย่างไร เพราะเราจะแต่งงานแบบเรียบง่าย งานเล็กๆ โดยเราจะไม่เอาสินสอดจากแฟน
หรือเราควรเอาเงินตัวเองให้พ่อแม่ และบอกว่า แฟนเราให้เป็นสินสอดดีคะ
        เราวางแผนจะแต่งราวๆปีหน้าค่ะ 
ท่านใดมีไอเดียหรือ รูปแบบงานน่ารักๆ และวิธีคุยกับพ่อแม่ใฟ้ราบรื่น แนะนำเราได้เลยนะคะ
ขอบคุณค่ะ