ปล ผมอยากทราบว่าที่ทำเเบบนี้ผมผิดมากเลยใช่ไหมครับเเละผมขอบอกว่าผมอยากระบายเรื่องครอบครัวของผมครับ ผมรู้สึกว่าครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของผม
เรื่องของผมเริ่มมาจากหลายปีที่เเล้วครับ ผมกับพี่ของผมเป็นเหมือนสนามอารมณ์ของครอบครัวครับ
ผมรู้สึกว่าครอบครัวของผมไม่อยากจะรับฟังปัญหาของผมเเล้วพี่เลย พอพูดด้วยเเล้วไม่ถูกใจครอบครัวของผมก็มักจะว่าผทกับพี่อยู่ตลอด
(ครอบครัวที่ผมเล่าตอนนี้ผมอยู่ฝั่งทางพ่อนะครับ ส่วนทางเเม่ได้หย่าไปเเล้ว) ผมรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอด เวลาผมอยู่ที่บ้านรู้สึกกลัวเวลาเสียงรถของครอบครัวขับเข้ามาจอดกลัวว่าจะโดนว่าโดนด่า ผมกับพี่ผมเหนื่อยมากในเเต่ละวันเรียนมากก็เหนื่อยเเล้วยังต้องเรียนพิเศษทำงานบ้านผมเข้าใจว่าเค้าเองก็เหนื่อยเหมือนกัน ผมเข้าใจว่าเค้าหวังดีเเต่ผมก็เหนื่อยเหมือนกันเด็กกับผู้ใหญ่ความเหนื่อยมันเเตกต่างกันผมเข้าใจดีผมกับพี่เลยยอมทำงานบ้านยอมที่จะโดนด่าเเบบไม่มีเหตผลเเต่วันนึงที่ผมกับพี่จะไปเรียนพิเศษ ผมกับพี่อยากเข้าสายบ้างจึงนัดกันว่าจะเข้าเลทสักครึ่งช.ม สักพักอาจารย์ที่สอนพิเศษก็ได้โทรไปหาทางย่าของผมกับพี่ เเล้วย่าก็โทรมาด่าผมกับพี่ผมเข้าใจว่าผมกับพี่ผิดจริงๆผมกับพี่เลยเลือกที่จะโทรไปเล่าให้คุณเเม่ฟังเเม่ฟังเเล้วโกรธมากเลยบอกจะมารับตอนนี้(เเม่ผมอยู่ขอนเเก่น พี่กับผมอยู่อุดร)เเล้วเเม่ก็ทารับผมกับพี่หลังจากเรียนเสร็จจริงๆ หลังจากนั้นผมก็โดนฝั่นครอบครัวทางพ่อด่ายับๆเลยครับบอกว่าจะตัดพ่อตัดลูกจะๆปตายไหนก็ไปด่าผมกับพี่ ผมกับพี่ร้องไห้อยู่หลายวันเเต่เค้าก็ยังส่งเงินมาให้เรื่อยมากผมว่ามันลงตัวสุดๆครับตอนนั้น จนปัจจุบันนี้ผมสอบไม่ติดครับเเล้วทางเเม่ไม่มีเงินพอที่จะยัดผมเข้าโรงเรียนที่ผมอยากเข้าได้เเล้วโรงเรียนที่เหลือก็มีเเต่โรงเรียนไม่ค่อยดีผมเลยจำใจกลับไปอยู่อุดรอีกครั้งครับ ผมรู้สึกตัดสินใจผิดครั้งใหญ่เเค่มา2วันเเรกผก็โดนด่าโดนตะโคกใส่เเล้ว เรื่องเกิดผมมีเรียนสำเมอร์หลังจากเข้าเรียนโรงเรียนใหม่ซึ่งหลังจากเรียนเสร็จพ่อก็โทรมาหาผมเเบเวไม่ได้รับสายเพราะว่าย่าโทรมาเเทรกพอดีพ่อหงุดหงิดใส่ผมหรักมากบอกถ้าไม่อยากเรียนก็เอาเงินมาคืนเเล้วจะไปไหนก็ไปผมเสียใจนะครับ ผมร้องไห้หนักเลยทีเดียว เรื่องที่ผมอยากถามคือผมจะทำยังไงให้ใช้ชีวิตต่อไปได้ดีครับผมควรทำยังไงต่อผมอยากได้คำเเนะนำว่าควรทำยังไงต่อไป ซึ่งผมเรียนอุดรผมกับพี่ก็จะเเยกจากกันซึ่ฃพี่กับผมไม่เคยเเยกจากกัยเลยตลอด13ปีมานี้ผมเสียใจที่ตัดสินใจเเบบนี้ผมร้องไห้เกือบทุกช่วงที่อยู่ที่อุดรเลยผมควรทำยัฃไงต่อไปดีครับ
ผมคิดผิดรึป่าวครับที่เลือกเเบบนี้
เรื่องของผมเริ่มมาจากหลายปีที่เเล้วครับ ผมกับพี่ของผมเป็นเหมือนสนามอารมณ์ของครอบครัวครับ
ผมรู้สึกว่าครอบครัวของผมไม่อยากจะรับฟังปัญหาของผมเเล้วพี่เลย พอพูดด้วยเเล้วไม่ถูกใจครอบครัวของผมก็มักจะว่าผทกับพี่อยู่ตลอด
(ครอบครัวที่ผมเล่าตอนนี้ผมอยู่ฝั่งทางพ่อนะครับ ส่วนทางเเม่ได้หย่าไปเเล้ว) ผมรู้สึกอึดอัดอยู่ตลอด เวลาผมอยู่ที่บ้านรู้สึกกลัวเวลาเสียงรถของครอบครัวขับเข้ามาจอดกลัวว่าจะโดนว่าโดนด่า ผมกับพี่ผมเหนื่อยมากในเเต่ละวันเรียนมากก็เหนื่อยเเล้วยังต้องเรียนพิเศษทำงานบ้านผมเข้าใจว่าเค้าเองก็เหนื่อยเหมือนกัน ผมเข้าใจว่าเค้าหวังดีเเต่ผมก็เหนื่อยเหมือนกันเด็กกับผู้ใหญ่ความเหนื่อยมันเเตกต่างกันผมเข้าใจดีผมกับพี่เลยยอมทำงานบ้านยอมที่จะโดนด่าเเบบไม่มีเหตผลเเต่วันนึงที่ผมกับพี่จะไปเรียนพิเศษ ผมกับพี่อยากเข้าสายบ้างจึงนัดกันว่าจะเข้าเลทสักครึ่งช.ม สักพักอาจารย์ที่สอนพิเศษก็ได้โทรไปหาทางย่าของผมกับพี่ เเล้วย่าก็โทรมาด่าผมกับพี่ผมเข้าใจว่าผมกับพี่ผิดจริงๆผมกับพี่เลยเลือกที่จะโทรไปเล่าให้คุณเเม่ฟังเเม่ฟังเเล้วโกรธมากเลยบอกจะมารับตอนนี้(เเม่ผมอยู่ขอนเเก่น พี่กับผมอยู่อุดร)เเล้วเเม่ก็ทารับผมกับพี่หลังจากเรียนเสร็จจริงๆ หลังจากนั้นผมก็โดนฝั่นครอบครัวทางพ่อด่ายับๆเลยครับบอกว่าจะตัดพ่อตัดลูกจะๆปตายไหนก็ไปด่าผมกับพี่ ผมกับพี่ร้องไห้อยู่หลายวันเเต่เค้าก็ยังส่งเงินมาให้เรื่อยมากผมว่ามันลงตัวสุดๆครับตอนนั้น จนปัจจุบันนี้ผมสอบไม่ติดครับเเล้วทางเเม่ไม่มีเงินพอที่จะยัดผมเข้าโรงเรียนที่ผมอยากเข้าได้เเล้วโรงเรียนที่เหลือก็มีเเต่โรงเรียนไม่ค่อยดีผมเลยจำใจกลับไปอยู่อุดรอีกครั้งครับ ผมรู้สึกตัดสินใจผิดครั้งใหญ่เเค่มา2วันเเรกผก็โดนด่าโดนตะโคกใส่เเล้ว เรื่องเกิดผมมีเรียนสำเมอร์หลังจากเข้าเรียนโรงเรียนใหม่ซึ่งหลังจากเรียนเสร็จพ่อก็โทรมาหาผมเเบเวไม่ได้รับสายเพราะว่าย่าโทรมาเเทรกพอดีพ่อหงุดหงิดใส่ผมหรักมากบอกถ้าไม่อยากเรียนก็เอาเงินมาคืนเเล้วจะไปไหนก็ไปผมเสียใจนะครับ ผมร้องไห้หนักเลยทีเดียว เรื่องที่ผมอยากถามคือผมจะทำยังไงให้ใช้ชีวิตต่อไปได้ดีครับผมควรทำยังไงต่อผมอยากได้คำเเนะนำว่าควรทำยังไงต่อไป ซึ่งผมเรียนอุดรผมกับพี่ก็จะเเยกจากกันซึ่ฃพี่กับผมไม่เคยเเยกจากกัยเลยตลอด13ปีมานี้ผมเสียใจที่ตัดสินใจเเบบนี้ผมร้องไห้เกือบทุกช่วงที่อยู่ที่อุดรเลยผมควรทำยัฃไงต่อไปดีครับ