เราคบกับแฟนมาสามปีกว่า พอเริ่มเข้าปีที่3ทุกอย่างเริ่มเห็นชัดขึ้น คนที่เรามองว่าน่ารักบางครั้งก็มำตัวน่ากลัวใส่เรา เวลาทะเลาะกันถ้าเขาขับรถอยู่คือจะขับไวมากบางทีไปจี้ตูดรถพ่วงก็มี ทั้งเสียใจทั้งกลัวทั้งโกรธในเวลาเดียวกัน คนที่เคยดูแลเราในเมื่อก่อนตอนนี้กลับทำได้ไม่ดีเท่าเดิมกลายเป็นว่าเราต้องดูแลเขาทุกอย่าง อะไรที่ว่าใช่ก็จะกลายเป็นไม่ ชวนไปไหนก็ไม่ไปอ้างแต่ว่าง่วงบ้างไม่มีแรงบ้าง ครั้งนึงเราชวนเขาไปทำความรู้จักกับครอบครัวฝั่งแม่ของเราโดยที่แม่ของเราเป็นคนชวนเอง ตอนแรกก็โอเคตกลงว่าเดี๋ยวจะไปกัน แต่พอมาวันนึงเขามาเปลี่ยนใจและบอกมาว่าไม่ไป อยากนอน นอนไม่พอพักผ่อนไม่เต็มที่ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้ทำงานนะคะ อยู่บ้านเฉยๆ แต่เรากับแฟนอยู่คนละจังหวัดกัน แฟนเป็นนักศึกษาปิดเทอมก็กลับบ้าน นอนตี1ตี2ทุกวัน บางวันก็นอนอีกทีตอนเช้า แต่พอตัวเองไม่มีแรงกลับมาโทษว่าเราพาเขานอนดึก ทั้งที่เราเข้าใจมาตลอดว่า นานๆทีจพกลับบ้านก็ปล่อยเขาเถอะไรแบบนี้ หลังๆมาก็ไม่ใช่ละ โทรหากันทีไรเขาจะพูดกวนประสาทตลอดบางทีเราถามก็อยากได้คำตอบแต่เขากลับพูดลอยไปลอยมา เราพยายามเอ็นจอยกับทางบ้านเขามากๆ ช่วงเทศกาลเราจะทักไปหาฝั่งพ่อแม่เขาตลอด แต่พ่อแม่เขาไม่ได้คิดว่าเราเป็นแฟนเขาเลย คิดแค่ว่าเราเป็นเพื่อนเขา อันนี้เราเข้าใจค่ะ เราพยายามมาตลอด พยายามเข้าหาตลอด จนมีครั้งนึงเราโดนฝั่งแม่เขาด่าเราว่า "ไม่มีพ่อมีแม่หรอ" ทั้งที่ตอนนั้นเราพึ่งคบกับแฟนเเล้วแฟนก็เปย์พวกขนมของกินเล่นนี่แหละค่ะ แล้วพี่สาวแฟนรู้ก็เลยมีปัญหากัน แต่เราไม่ได้ตอบโต้อะไรนะคะ เราเสียใจมาก เลยขอโทษไปให้จบๆเพราะเราก็ไม่รู้ว่าเราผิดอะไร แต่แฟนไม่ตอบโต้อะไรแม่เลยสักคำปล่อยให้เขาว่าเราอยู่แบบนั้น เรื่องมันนานแล้วก็ไม่อยากคิดมากแต่ก็อดไม่ได้เลยถามแฟนว่า "ทำไมวันนั้นแกเลือกที่จะเงียบแทนที่จะปกป้องเราล่ะ" เราได้คำตอบมาว่า "แม่เค้าเป็นคนตรงๆอยากพูดอะไรก็พูด เขาก็แค่ถามเฉยๆจะอะไรนักหนา"  ส่วนตัวเราไม่ได้มองว่าเป็นการตั้งคำถามเลย แต่ถามว่าเรายังโกรธมั้ยถึงตอนนี้ก็ไม่แล้วค่ะ ทำงานหาเงินเปย์ตัวเองสบายใจกว่า