ความทรงจำที่ไม่อาจลืม

เมื่อความมืดมาเยือนและความง่วงมาถึงแต่…มันใช้ไม่ได้กับตัวของข้าพเจ้าเพียงเพราะว่าเมื่อความมืดมาเยือนความทรงจำที่ข้าพเจ้ามีจะกลับมาพร้อมกับความมืดมืดนี้…

        ความทรงจำที่ข้าพเจ้ามีจะกลับมาทำร้ายตัวข้าพเจ้าเสมอมามันทำให้ตัวของข้าพเจ้าเจ็บปวด ถึงการกระทําของข้าพเจ้าจะดูว่าไม่เป็นไรแต่กลับกันในความมืดมิดนั้นได้ถูกทำลายจากภายในจิตใจมากมากมายมันทำให้ตัวของข้าพเจ้านั้นเศร้า,เจ็บปวด,และมันทรมาน…เหลือเกิน หากว่าจะลืมแต่กลับทำไม่ได้เพียงเพราะมันเป็นความคิดที่ซํ้าซาก

        ไม่มีอะไรสามารถที่ข้าพเจ้าจะหยุดความคิดนี้ได้เลยหรือ มันทรมาน เกินกว่าที่ข้าพเจ้าจะรับไหวและความคิดนั้นในเมื่อไม่สามารถที่จะหยุดได้ข้าพเจ้าจึงจะต้องเจอกับความทรงจำอันเลวร้ายนั้นซํ้าไปซํ้ามาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดตลอดความมืดมิดนี้และไม่สามารถที่จะหลับลงได้เลย

        แต่ตัวข้าพเจ้านั้นก็ไม่สามารถที่จะหลับได้เลย ใช่แล้วเพียงแค่หลับตาลงในความมืดมิดพร้อมกับไม่มีเสียงรบกวนความคิดที่ซํ้าซากนั้นก็จะกลับมาเช่นกัน

  ความคิดที่ซํ้าไปซํ้ามา กับความทรงจำในอดีตที่น่ากลัวมันมักจะทำให้ข้าพเจ้า เศร้า,เจ็บและทรมานมาตลอด