เวลามีปัญหาเราจะชอบคิดนู่นนี่นั่นแล้วร้องไห้เป็นพักๆ มีความคิดเปรียบเทียบตัวเองกับคนพิการเขายังสู้ได้แต่ทำไมเราทำอะไรไม่ได้เหมือนเขา ทำไมเราดูด้อยค่าและไร้ประโยชน์ ตอนนี้เวลามีปัญหาเราคิดอิจฉาคนรอบข้างเขามีชีวิตที่ดีมากๆแต่ทำไมเรากับยืนอยู่ที่เดิมเลยคิดว่าเราน่ะเป็นคนที่ไร้ประโยชน์เป็นคนที่ด้อยค่าและคิดว่าเป็นภาระบางครั้งอยากจะทำร้ายตัวเองให้เจ็บจะได้ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเวลาคิดโทษตัวเองเบื่อตัวเองแล้วอยากทำร้ายตัวเองจะมีความคิดแทรกเข้ามาว่าจะตายทำไมตายไปก็ไม่ได้เห็นลูกโตหรอก แล้วไม่กล้าทำร้ายตัวเองแต่ก็อยากทำร้ายตัวเอง จนล่าสุดคิดว่าถ้าเราไม่กล้าทำตัวเองก็จ้างคนอื่นมาทำเราดีไหมนะ ดึกดื่นแค่ไหนต่อให้ง่วงนอนก็ไม่อยากนอนไม่อยากไปไหนบางครั้งก็อยากออกไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านแต่ก็ไม่ได้ไปอยากทำอะไรก็ทำไม่ได้เพราะต้องเลี้ยงลูก ถึงนานๆจะออกไปข้างนอกเราก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขอะไรเลยนอกจากรู้สึกเฉยๆ
แบบนี้เราปกติไหมคะ เราจะเป็นโรคซึมเศร้า โรคบ้าไหมคะ