สวัสดีค่ะทุกคน กระทู้นี้เราอยากมาปรึกษา แลกเปลี่ยนความคิดในหลายๆมุมมองกับทุกคนค่ะ

     ครอบครัวเรามีกัน4คนค่ะ พ่อแม่ลูกลูก เราเป็นพี่คนโตค่ะ เมื่อช่วง3-4ปีที่ผ่านมา บ้านเรามีปัญหาค่ะ สภาพการเงินในบ้านพัง ล้มหมด ติดลบเลยค่ะ 
เรา4คนก็พยายามกระกระสนใช้ชีวิตแบบวันต่อวันไปค่ะ แต่ไม่ถึงขั้นลำบาก เพราะยังมีบ้านค่ะ แต่ก่อนพ่อเราเป็นเจ้าของธุรกิจ(ทำงานคนเดียวของบ้าน เพราะไม่อยากให้แม่ต้องเหนื่อย อยากให้อยู่ดูแลลูกๆค่ะ) มีเงินใช้ไม่เคยขาดมือ เราไม่เคยรู้จักกับคำว่าลำบากเลยค่ะจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์วิกฤติการเงินครั้งนี้ขึ้น แม่เราพยายามขอไปทำงานมาช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่าย กว่าพ่อจะยอมได้ก็นานค่ะ เพราะเขาคิดแต่ว่าแม่จะไปมีชู้ ไปทำได้ไม่กี่เดือนก็ลาออกมาอยู่บ้านเหมือนเดิมค่ะ
.
.
.
     เมื่อปีที่ผ่านมา บ้านเราก็มีปัญหาตลอด ทะเลาะกันเสียงดัง ข้าวของในบ้านแตก ไม่เคยไม่ทะเลาะเกินอาทิตย์ ตลอดปีที่ผ่านมาเลยค่ะ จนพ่อกับแม่ไม่ลงรอย จนแม่ขอไปทำงานอีกครั้ง

     จนกระทั่งพ่อเขาเริ่มใจอ่อนลง เขาก็ให้แม่ทำงานค่ะ ซึ่งเราบอกกับแม่อยู่แล้วว่า เราเป็นห่วงมาก แม่เราอายุเยอะแล้ว การศึกษาก็ไม่มี ทำงานที่คืองานใช้แรงงานล้วนเลยค่ะ แล้วเรารู้ว่าสภาพสังคมการทำงานแบบที่แม่จะไปเจอมันเป็นแบบไหน ไม่มีทางเลยที่เขาจะไม่โดนหล่อหลอมไปเป็นแบบนี้ด้วย ซึ่งแม่ก็บอกว่า เขารู้ เขารู้ตัวตลอด คิดว่าเขาจะทำตัวไม่ดีหรอ เขาดูแลตัวเองได้ เราเห็นเขาพูดแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ

     จนกระทั่ง เขาไปทำงาน เชื่อไหมคะ ไม่ถึงครึ่งปี เขาถวายตัว ถวายเวลา ให้เพื่อนใหม่ที่พึ่งรู้จัก งานก็ลงOTทำทุกวัน แต่ไม่มีเงินเลยค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้ที่กินเงินพ่อที่ขัดสนแล้ว ยังมีเงินใช้จ่ายมากกว่าการที่เขาออกไปทำงานทุกวันตลอดเดือนแบบนี้เลยค่ะ 

     ล่าสุด น้องเรามีโอกาสจะมาหาแม่ค่ะ (เรามาเรียน แม่มาทำงานพักอยู่กับเรา น้องอยู่บ้านกับพ่อค่ะ) ซึ่งน้องไม่ได้ใช้เวลากับแม่ 3เดือนแล้วค่ะ แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะใช้เวลากับน้อง แล้วมันแค่เย็นวันเดียวค่ะทุกคน เขาให้เหตุผลว่า เขานัดกินข้าวกับเพื่อนไว้ค่ะ (เราถามแล้วว่านัดคุยงานคุยธุระสำคัญหรอแต่คำตอบคือแค่กินข้าวเฉยๆเลยค่ะ) เราสงสารน้องมาก แม่ไม่พยายามที่จะให้เวลากับน้องเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกเพื่อนแทนลูก เลือกคนที่พึ่งรู้จักไม่ถึงปีเลยค่ะ คือมันผิดหวังจริงๆนะคะ ว่าก่อนออกจากบ้านมาทำงาน เขาให้เหตุผลว่า แม่อยากทำงานแบ่งเงินให้พวกหนูใช้จะได้ไม่ลำบาก แต่เขาไปทำตัวเสียคน แถมไม่มีเงินเลยค่ะ

     และแล้วสิ่งที่เรากลัวก็เป็นจริง จนกระทั่ง เขากลับดึกมากๆทุกวัน นอนวันละ4ชม.เพื่อตื่นไปทำงาน กินเหล้าหนัก ติดเหล้า เมาไม่รู้เรื่อง คุมตัวเองไม่ได้หลายๆวันใน1อาทิตย์ (ซึ่งปกติคุณแม่เป็นคนที่รู้ลิมิตมากๆ ไม่เคยเมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้เลยค่ะ) ติดเหล้าไม่พอ หันมาดูดบุหรี่ค่ะ ติดบุหรี่ จากคนที่ไม่เคยสูบเลยตั้งแต่มีเรา ซึ่งก็20ปีได้แล้วค่ะ 

     แล้วเขาขี่มอเตอร์ไซค์ค่ะ ไปกลับที่ทำงานทุกวัน ถนนเส้นที่ขี่ก็มีอุบัติเหตุแถบทุกวัน กลับทีก็กลับดึกมากๆ กินเหล้าเมา ตาแดง แรกๆเราเครียดค่ะ ร้องไห้ทุกวัน เครียดที่ตัวเองพยายามแล้วแต่เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ เครียดที่เราปล่อยให้แม่ทำลายชีวิตตัวเองได้ยังไง เราทำร้ายตัวเองสารพัดเพราะเรารักเขามาก เราแคร์ดขาจนเราไม่รักตัวเองเลย

     อยากถามว่า เป็นทุกคนจะทำอย่างไรดีคะ มันก็เป็นหน้าที่ของลูกที่เป็นห่วงแม่ปกติอยู่แล้ว เราแก้ไข เราพูดอะไรได้ เราก็จะทำ เพราะเราไม่อยากเสียใจวันที่อะไรๆมันเอากลับมาไม่ได้แล้ว วันที่อะไรมันสายเกินไปแล้วเรามานั่งโทษตัวเองเพราะเราไม่พยายามมากพอ รบกวนเพื่อนๆช่วยแชร์ความคิดหรือวิธีการรับมือให้หน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับความคิดเห็นทุกคนค่ะ