ธรรมขณะหนึ่งไม่อาจเอามาใช้กับธรรมที่สูงกว่าได้ รู้จิตขณะใดๆได้ ก็จะรู้รู้ว่าขณะนั้นสติ สมาธิ ปัญญาพอหรือไม่  มีธัมมวิจยะจะรู้ได้ จึงต้องปรับอินทรีย์ สติ สมาธิ ปัญญาให้เสมอกันในขณะจิตใดๆให้ตัวรู้ตัวพิจารณาตั้งมั่นมีกำลัง เช่นน้อมเข้าแล้วรู้ น้อมออกแล้วรู้  อันเป็นเครื่องมือในการภาวนาต่อไป