ควรเดินหน้าแบบไหนดีกับชีวิตที่หมดกำลังใจ

ณตอนนี้เวลาตีสอง 7 นาทีเป็นวันที่นอนไม่หลับอีกครั้ง เริ่มด้วยเราแต่งงานและได้ไปย้ายไปอยู่ที่บ้านสามี ซึ่งเดิมทีหมั้นกันกับสามีอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ แต่พอแต่งงานต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านเกิดซึ่งบ้านสามีใกล้กับบ้านเราตกลงกันว่าให้ย้ายไปอยู่ที่บ้านสามีเพราะมีพื้นที่สะดวก สามีอยู่อพาร์ทเม้นท์ไม่สะดวกถ้าจะมีเด็กทารกมาอยู่ด้วยเพราะว่าเราตั้งครรภ์แต่สามีนั้นต้องทำงาน  สามีให้อยู่กับแม่สามีสองคน ในใจเราก็คิดว่าเราจะอยู่ได้หรือเปล่า แต่ก็คิดว่าจะลองดูเพราะว่าทางบ้านเรานั้นเป็นครอบครัวใหญ่ก็คงไม่สะดวก บวกกับแม่สามีอยากเลี้ยงหลาน และเห็นว่าเค้าเป็นครูเกษียณก็คิดว่าจะเลี้ยงหลานได้ดี พออยู่กันไปสักพักด้วยความที่มันห่างกันความเป็นสามีภรรยาก็ห่างไปด้วย แม่สามีเราค่อนข้างหัวโบราณ จุกจิกเราปรับตัวค่อนข้างเยอะ และเราต้องเปลี่ยนการเป็นอยู่ใหม่ด้วยความที่เลี้ยงลูกแรกแรกก็เครียดมากพออยู่แล้วอดหลับอดนอนโทรไปเล่าให้สามีฟังสามีก็ไม่เข้าใจกลายเป็นว่าเราเรื่องมากซึ่งทำให้ทะเลาะกันอยู่บ่อยบ่อยด้วยความที่เราไม่รู้จะทำยังไง เราเลยกลับมานอนบ้านบ้างเอาลูกลูกมานอนด้วยเพราะเราอึดอัดเวลาไม่สบายใจ ได้กลับมานอนบ้านตัวเองได้คุยกับพ่อแม่ของเราเราก็รู้สึกได้ผ่อนคลายบ้าง ทางบ้านสามีเค้าก็ไม่พอใจ เวลาสามีจะลางานก็ต้องขอแม่สามีไม่ได้ขอเมีย มีอะไรก็ฟังแม่ไม่เคยฟังเรา ทำให้เราเป็นทุกข์มาก แต่ด้วยความที่คิดว่าอยู่เพื่อลูกก็ต้องอยู่เพื่อลูก อยู่มาวันหนึ่งทะเลาะกันหนักเหมือนว่าเค้าเปลี่ยนไป แล้วเขาได้ลงไม้ลงมือกับเราแม่สามีได้อุ้มลูกเราออกมาดู เราบอกว่าอย่าทะเลาะกันให้ลูกเห็นเราไม่ชอบก็เลยกลายเป็นทะเลาะกันเถียงกันใหญ่โต แม่สามีก็มาต่อว่าเราซ้ำเติมจากที่ลูกเค้าทำร้ายร่างกายเรา ว่าเราว่า "อีนี่ก็ไม่รู้จักป้องกันตัวเอง"เราเสียใจมากแต่เราก็ยังเป็นคนที่ยอมง้อยอมเสียศักดิ์ศรีไปง้อสามี แต่สามีก็ไม่ยอมกลับมาคืนดีอ้างว่าเหนื่อยซึ่งเราคิดว่าที่ผ่านมาเรายังทำให้เค้าได้ไม่เคยนอกทาง ตอนนี้ช้ำทั้งลูกดวงใจและครอบครัวต้องพังทลาย เราออกมาทั้งทั้งที่เราตกงานจากการเป็นแม่ฟูลไทม์ เราอยากเอาลูกมาด้วยแม่สามีก็บีบน้ำตาใส่สามีเราว่าจะเอาไปไหมละ เอาไปสิ แม่จะได้กลับไปอยู่อีสานพูดแบบอารมณ์น้อยใจซึ่งเราก็รู้สึกว่าขนาดคุณเป็นย่าคุณยังรู้สึกแบบนี้ แล้วเราที่เป็นแม่เราจะรู้สึกยังไง  แต่เราก็ยอมออกมาเพราะว่าเราไม่มีงานทำ  เราต้องสร้างตัวก่อน แล้วเค้าก็ไม่ให้ลูกเรามาอ้างว่ากลัวหลานลำบาก แต่เราก็ยอมออกมาเพราะว่าเราไม่มีงานทำตอนนี้เรานอนไม่เคยหลับเลย เป็นเวลาเจ็ดเดือนแล้วเรารู้สึกทรมาน ไม่มีวันไหนที่เราหลับได้อย่างสบายใจ เพราะคิดถึงลูกด้วยความที่ตั้งใจว่าอยากจะเลี้ยงลูกเอง ซึ่งวันนี้รู้สึกว่าเราเป็นแม่ที่ไม่ดี คิดว่าถ้าเรายอมทนอยู่เอาหูเอานาเอาตาไป แล่ะยอมเป็นหมาจนตรอกเราก็คงได้มีเวลาอยู่กับลูก ตอนนี้ไปหาลูกอาทิตย์ละครั้ง ด้วยความที่ต้องทำงาน คิดถึงลูกบางทีก็ไม่อยากไปหาลูกเพราะเวลาขับรถออกมารู้สึกเหมือนเจ็บเจียนตาย เราไม่รู้ว่าเราจะจะทำยังไงต่อไป ตอนนี้นอนไม่ค่อยหลับ  ไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน