สวัสดีค่ะเราอยากระบายเราเป็นคนที่ทีปัญหากับคนอื่นมากไม่ใช่เพราะเราทำอะไรไม่ดีแต่เพราะคนอื่นชอบหาเรื่องหรือกลั่นแกล้งเราแม้แต่เรื่องที่เราไม่ผิดหรือความผิดพลาดนิดเดียวก็เอามาต่อว่าเราเราไปทำงานก็เจอแต่คนToxicประมาณว่าคอยหาเรื่องเราตลอดเราไม่รู้หรอกค่ะว่าจะเจอคนแบบไหนบ้างทำอะไรให้เขาไมาพอใจขนาดไหนถึงได้ตามกลั่นแกล้งเราทุกวิธีเราเป็นคนที่ไม่เคยทำใครก่อนหรือหาเรื่องใครส่วนมากถ้ามีปัญหาอะไรจะเคลียหรือพูดคุยดีๆก่อนแต่ก็ไม่ได้มีแต่คนtoxicหรอกค่ะคนที่ดีมีน้ำใจกับเราคอยช่วยเหลือเราก็มีเราเลยรู้สึกว่าไม่ใช่ความผิดเราทุกอย่างอยู่กับครอบครัวก็ไม่ค่อยถูกกันค่ะเพราะครอบครัวจะมีความเอาแต่เหตุผลของตัวเองจะไม่มีใครยอมใครเราจะกลายเป็นคนที่โดนต่อว่ามากที่สุดเลยกลายเป็นคนที่มีปัญหาอะไรก็จะไม่ค่อยได้พูดคุยกับใครเพราะเราเป็นคนที่ไม่ค่อยอยากมีปัญหาอะไรกับใครแต่ก็ไม่ใช่คนที่ยอมคนอื่นบางเรื่องที่เราไม่ผิดเราก็คิดว่าไม่จำเป็นต้องปรับปรุงอะไรเพื่อให้คนอื่นมาเข้าใจเราแค่เราไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครก็พอ
ชีวิตเรามีเพื่อนสนิทคนเดียวที่เคยคบกันตั้งแต่ตอนเรียนม.ต้นตอนนี้แยกย้ายกันมีชีวิตเป็นของตัวเองแต่การมีเพื่อนก็ไม่ใช่ว่าจะดีเสมอไปค่ะแต่บางครั้งมีก็ดีเหมือนกันเพราะอย่างน้อยเวลาที่มีปัญหาการมีเพื่อนอาจช่วยรับฟังหรือมีไว้พูดคุยเรื่องไร้สาระชวนกันไปเที่ยวบ้างแต่เพื่อนก็มีข้อเสียชอบพูดให้เราแย่หรือบางทีก็ชอบซ้ำเติมเราเวลาที่มีปัญหาเราก็ไม่ได้เลิกคบเพราะพยายามนึกถึงข้อดีของเพื่อนมากกว่าแต่เรามีความจริงใจกับเพื่อนกับคนอื่นอาจจะเป็นข้อดีและข้อเสียเพราะเวลาที่โดนอารมณ์toxicจากคนอื่นทำให้เรากลายเป็นคนอ่อนแอแล้วเราก็เคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้า
เลยไม่อยากกลับไปเป็นโรคซึมเศร้าอีกครั้งเราพยายามหาวิธีดูแลและนึกถึงคุณค่าและความรักให้ตัวเองมากๆเราเลยอยากอยู่คนเดียวในเซฟโซนที่เราคิดว่าดีและปลอดภัยกับเราบางทีเราก็มีมุมtoxicแต่ไม่เคยแสดงกับคนอื่นการด่าหรือทำให้คนอื่นเสียหายเราไม่เคยทำค่ะเรารู้สึกสงสารตัวเองมากๆต่อให้จะไม่มีใครเข้าใจเราแต่เราก็เข้าใจตัวเองและรักตัวเองมากค่ะเพราะถ้าเราเคยทำไม่ดีจริงๆหรือทำให้คนอื่นเดือดร้อนเสียหายเราจะไม่เถียงหรือรู้สึกว่ามันสมควรที่จะมีคนtoxicกับเราแต่เราเหมือนโดนแกล้งโดนหาเรื่องมากกว่าค่ะชีวิตเรามีคุณค่าเท่ากันทำไมต้องยอมให้คนอื่นทำเราอยู่แค่ฝ่ายเดียวแต่เราก็พยายามมองโลกแง่บวกครอบครัวถึงจะtoxicบางครั้งแต่ก็ยังให้ความรักและซัพพอร์ตทุกเรื่องค่ะบางทีก็เจอคนที่ดีกับเราคอยช่วยเหลือเราบางครั้งคนที่เข้าใจเราจริงๆก็มีค่ะทำให้เรารู้สึกยังมีกำลังใจแต่ก็ไม่อยากพูดคุยกับใครเพราะกลัวจะมีปัญหากับคนอื่นเราคิดว่าเราเป็นโรคกังวลต่อต้านการเข้าสังคมกลัวว่าคนอื่นจะทำร้ายเราเราเช่าหออยู่คนเดียวไม่ได้อยู่กับครอบครัวครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนสำหรับทุกคนเราเชื่อน่ะค่ะมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เราจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวไปตลอดเพราะยังไงก็ต้องพูดคุยกับคนอื่นบ้างแต่แค่รู้สึกเบื่อหน่ายและสงสารตัวเองที่ต้องเจอแต่อะไรแย่ๆค่ะ