สูญเสียคนที่คิดว่าไม่สำคัญแต่กับพอเขาใกล้จากไปกลับพึ่งเห็นว่าเป็นคนสำคัญ แต่มันกลับสายไป

เรามีเพื่อนคน1 ตอนป.4 เราที่โดนทำร้ายจิดใจจากคนที่เรียกว่าเพื่อน กลับได้ คนๆนั้นช่วยไว้ แต่เราก็กลัวว่าจะเป็นแบบเก่าก็เลยตีตัวออกห่าง แต่คนๆนั้นกลับมาใกล้กว่าเดิม เราก็เริ่มเปิดใจแต่ตอนที่เราเปิดใจรับเขาเป็นเพื่อน เขาก็เหลือเวลาแค่1เดื่อน เราที่ไม่รู้อะไร กับเขาที่เป็น เพื่อนเพื่อคนเดียว  ก็ได้ตายไปจากเรา
แต่เราก็ไม่สามารถไปงานศพเขาได้
และครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน กลับทะเลาะ
กันอย่างหนัก  เราในตอนนั้นที่ยังเด็กใน
หัวไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย พอโตมากลับกลายเป็นปมของเราเอง  นานวันก็ร้องให้กับตัวเอง  โหยหา คิดถึง เศร้า โกรธ ที่ตัวเองมากขึ้นทุกวัน
(ทุกคนช่วยกันบอกที่ว่าจะจัดการ อารมณ์นี้ได้ยังไง)