เสียงเล็กๆจากลูกคนโต (ยาวหน่อยนะคะ)

เราเป็นลูกสาวคนโต เราเป็นเด็กที่หัวไวเเล้วพึ่งพาตัวเองได้ค่ะ ตั้งเเต่6-7ขวบ ก็พึ่งพาตัวเองมาได้ตลอด อาบน้ำไปโรงเรียนเอง เพราะตอนนั้นเเม่เราก็ทำงานหาเงิน เเต่เราไม่ได้คิดอะไรค่ะ เราขอบคุณด้วยซ้ำ เพราะเค้าก็ทำให้เราพึ่งตัวเองได้จนถึงทุกวันนี้ ตอนเด็กๆเราเรียนเก่ง เราหัวไว ได้รางวัลเยอะเเยะ เเม่เราได้เเม่ดีเด่น (เเม่บอกว่าที่เราหัวไวเพราะตอนเด็กๆเราไม่ได้กินนมเเม่เพราะเหมือนน้ำนมเเม่ไม่ไหล พ่อเเม่เราเลยซื้อนมผงชนิดดีมากๆ อะไรที่ว่าดีหามาบำรุงหมด จนเลยทำให้เราโตมาเป็นเด็กเก่ง ) มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราอยากเป็นเด็กดีกับท่าน เพราะตอนนั้นพ่อเราก็เงินเดือน9,000(17ปีก่อน) เเต่ก็หาของดีๆมีบำรุงเรา มันเลยทำให้เราตั้งใจเรียน เพื่อที่จะตอบเเทนพวกเขา 4ปีถัดมาเรามีน้องคนกลาง เป็นเรื่องปกติค่ะ ที่คนโตจะโดนเขี่ย ไม่มีใครสนใจเรา เเต่ตอนนั้นนั้นเราไม่ได้คิดอะไรด้วยความเป็นเด็ก จำความได้ว่าเราอยู่คนเดียวได้เก่งมาก เล่นคนเดียวได้ พอขึ้นป.2 เราย้ายรร. เพราะพ่อเเม่เราปลูกบ้านใหม่ เราคิดถึงรร.เก่าเรามากๆ ครูดีเพื่อนดี เเต่พอมารร.ใหม่ ช่วงป.2-3ถือว่าดีค่ะ เรายังไม่มีปัญหาอะไร พอมาช่วงขึ้นป.4 เราได้ย้ายห้องไปอยู่ห้องเด็กเก่งเพราะว่าเราสอบได้ที่1ทุกปี รร.เลยย้ายไปอยู่ห้องเด็กเก่ง เราเป็นเด็กฮอร์โมนไวมากค่ะ ช่วงป.4เลยมีสิวมีหน้าอก เราไม่รู้ว่าต้องรักษายังไง เราไม่ทาครีมไม่มีโฟมล้างหน้า เพราะเราไม่รู้ต้องทำยังไง ไม่ยอมถามเเม่ด้วย จนทำให้เราโดนบูลลี่หนักมาก โครตหนัก ทั้งครูทั้งเพื่อน ที่หนักที่สุดคงจะเป็นครูค่ะ จนถึงตอนนี้เเผลมันยังไม่หาย เราเป็นคนเดียวในห้องที่มีสิว (10ขวบ) อุกกาบาต ดวงจันทร์ หน้ารู ทั้งๆที่ตอนนั้น สิวมันเป็นเเค่เม็ดอักเสบเล็กๆ สิวฮอร์โมนอะค่ะ เราโดนยังงั้นมาจนจบป.6 เราไม่เคยบอกพ่อแม่เรา จนการเรียนเราตกจากได้ที่1ตกมาอยู่ที่20 เพราะเราไม่มีสมาธิเรียนโดนบูลลี่ไม่อยากไปเรียน ครูหมั่นไส้เราส่วนตัว เพราะเราเป็นคนไม่ยอมคน พอครูบูลลี่เราก็เถียงกลับ(รร.นี้เราโดนบังคับมา) ต่อมาพอขึ้นม.1 เราเเอบไปสอบเข้ารร.ชื่อดัง กรอกใบสมัครหมดเเล้ว เเต่เเม่เราไม่ให้ไป จับเราไปเรียนอีกที่หนึ่ง ซึ่งเราอคติตั้งเเต่เราเข้าไป เพราะครูทีนี้มีคอนเนคชั่นกับครูรร.เก่าเราตอนประถม เเต่ช่วงนั้น สิวเราหายเเล้วค่ะ เราสรรหาครีมมาทาจนหายเอง เราทนเรียนจนจบม.3 ซึ่งระหว่างนั้นเราก็มีปัญหาค่ะ สามปี ครูรร.นั้น ประสาทเเละบ้ามากๆค่ะ ล้ำเส้นทุกอย่างตัดเกรดเราเพราะไม่ชอบเราเหตุผลส่วนตัว จรรยาบรรณหายไปไหน?  จบม.3เราขอร้องว่าเราอยากย้ายรร.ให้เราเลือกเองเถอะ เราเลยไปสอบเข้ารร.ชื่อดังของประเทศ เเล้วติดค่ะ ขอเพิ่มเติม ตอนเราสอบเข้า เราหาหนังสือเองหมด ติวเองจ่ายเองค่าหนังสือเป็นพันๆ พ่อเเม่ไม่ออกให้ เเต่พอเราสอบติดมาก็เอาเราไปอวด บอกว่าเราเป็นหน้าเป็นตา) ตอนม.3เราหาตังให้เเม่เราได้ 2หมื่นค่ะ เราให้เค้าหมดเลย  มันเลยทำให้เรามีปมว่า ถ้าเราไม่เรียนเก่ง เราไม่มีเงิน พ่อเเม่จะไม่เห็นหัวเราเลย ตอนนั้นเราดีใจมากที่เราหลุดพ้น ซึ่งมารู้ทีหลังว่ามีเพื่อนเราจำนวนไม่น้อยที้อยากมากับเราเเต่พ่อเเม่ไม่ให้มา พ่อเเม่เราเห็นว่า ที่ผ่านมาพ่อเเม่เลือกที่ไหนให้ เราก็มีปัญหาตลอกเลยให้เราเลือกเอง พอมีปัญหาเราจะได้ไม่มีข้ออ้าง วันเปิดเทอมเราไปเรียนที่รร.นั้น ช่วงม.4เทอม2เรามีเพื่อนอยู่เเก๊งนึง เค้าก็ทะเลาะกัน ซึ่งเราไม่เกี่ยวเลย เราไม่รับรู้อะไรเลย เราไม่ได้เป็นคนเริ่มอะไร เพราะเราเป็นเด็กใหม่เเล้วไม่ค่อยมีใครมาบอกอะไรเรา เเต่เเพะรับบาปมันกลายเป็นเรา เราโดนตัดกระโปรงนักเรียน ทำให้เราอายคนทั้งรร. ตรงนั้นมีกล้องวงจรปิด เเต่พอเราขอเช็คมันดันไม่เห็นเพราะที่ที่เราทะเลาะกันมันอยู่ลึก เเต่ครูเชื่อเราเพราะเราร้องไห้หนักมาก เราบอกพ่อเเม่ พ่อเเม่เรา ไม่มาเอาเรื่องมัน เพราะเค้าคิดว่าเราก่อปัญหา เลือกรร.เองก็เเล้วยังจะมีปัญหา เราเสียใจมาก ที่พ่อเเม่ไม่เชื่อเราทั้งๆที่ครูเเละเพื่อนเป็นพยานได้ ตัดภาพไปน้องเรา ช่วงนั้นน้องเราสอบเข้ารร.ที่เราเรียนอยู่ รู้ไหมคะ พ่อเราหาหนังสือให้ ทำให้ทุกอย่าง มันไม่อ่านหนังสือเล่นเกมติดเพื่อน ทำให้สอบไม่ติด ถ้าตรงนั่นมันเป็นเราเราคงโดนด่าไปเเล้วค่ะ เเต่นี่เป็นน้องเราเลยไม่โดนอะไร เเถมตอนนั้นเราต้องวิ่งหารร.ใหม่ให้น้องเราอีกไม่งั้นน้องไม่มีที่เรียน เราทำเอกสารอะไรให้หมด ทำไม่เป็นด้วยนะคะ เเต่อยากให้น้องมีที่เรียนเลยทำให้ พ่อเเม่ปลอบน้องเราไม่ว่าเราสักคำ รร.ที่น้องเรียน คือรรมา น้องก็เรียนตามเราเนี่ยเเหละค่ะ พอมีปัญหาอะไรน้องมาเล่า พ่อเเม่เราเครียดเเล้วจะไม่ยอมจะเอาเรื่อง ตัดภาพไปตอนเป็นเราทำไมเค้าไม่เป็นยังงี้ พอเราบอกว่า เห็นไหม ตอนนั้นที่หนูพูดว่ารร.พวกนี้มันไม่ดีไม่มีใครเชื่อหนู ตอนนั้นพ่อเเม่คิดว่าหนูเป็นพวกชอบมีปัญหา เเล้วเป็นไงละ สิ่งที่หนูพูดมันเป็นจริงหมด รู้ไหมคะ พ่อเราตอบว่า ไปไหนก็มีปัญหาหมด พ่อเราไม่เเม้เเต่จะเข้าใจเราเลย เเม้ว่ามันผ่านมาเกือบสิบปี มีเหตุการณ์ซ้ำกันที่เกิดขึ้นกับน้อง พ่อเรายังคิดว่าเราเป็นตัวปัญหา เเละถ้ามันเกิดขึ้นกับน้อง พ่อกับคิดว่าน้องเราน่าสงสาร55 เราต้องตั้งใจเรียน ตั้งใจหาเงิน เพราะาถ้าไม่มีสองอย่างนี้ เค้าจะไม่สนใจเราเลยค่ะ ตอนนั่นเป็นช่วง เราอยู่ป.4 เเม่เราก็มีน้องอีกคน ห่างกับเราสิบปี น้องคนเล็กเป็นเด็กสดใส พูดเก่ง ใครๆก็เอ็นดู มันมีหลายเหตุการณ์มากค่ะ เเต่หนูเอามาเล่าเเค่นี้ ปัจจุบันตอนนี้ เราอายุ18 น้องคนกลาง 14 คนเล็ก7ขวบ  เราพยายามคิดบวกนะคะว่าเราเป็นคนโต พ่อเเม่ไว้ใจเเล้วทำไรเองเป็นเเล้ว เเต่มันมีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เราหยุดคิดไม่ได้ว่าเค้าไม่ได้รักเรา หรือรักน้อยกว่าน้องสองคน ถ้ามันเป้นคำพูดจากปากเรา เค้าจะไม่เชื่อ เเต่ถ้ามาจากน้องเรา เค้าจะเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย พ่อเราเงินเดือน5-6หมื่น เเต่รายจ่ายในบ้านเยอะทำให้เงินไม่ค่อยพอ เราเลยบอกกับเเม่ว่าไม่ต้องห่วงเรื่องมหาลัยนะ เราจะพยายามทำให้พ่อเเม่เสียเงินน้อยที่สุด เราจะกู้มาเรียน เราจะหางานทำ ไม่ต้องเครียดนะ เราจะหาคอร์สเองอะไรเองหมด เพราะเรารู้ไงคะว่าพ่อเเม่เราสภาพการเงินเป็นแบบไหนเราอยากช่วย เเต่ทำดีเท่าไหร่ทำดีให้ตาย เค้าก็รักเราไม่เท่าน้องเราเลยค่ะ เรื่องเล็กๆเช่น เวลาตักข้าว กินข้าวด้วยกัน พ่อไม่เคยเเกะปลาให้น้องทุกคนยกเว้นเรา เราก็เเกะเองได้ค่ะ เเต่ว่า ทำไมต้องเป็นเราที่ไม่ได้ พอมีของดีๆพ่อจะให้น้องเรา บอกน้องเรา หนูไม่ไหวพิมเเล้ว หนูเหนื่อยมากๆ ถ้าเค้ามีลูกเยอะเเล้วเป็นเเบบนี้เค้าจะมีทำไม ตอนนี้หนูไม่มองการเเก้ปัญหาเเล้วค่ะ เค้ามองหนูเป็นตัวปัญหา เห็นประโยชน์เเค่ตอนหนูมีเงิน หนูเเค่อดทนรอหนูไปมหาลัยเเล้วออกไปจากทีนี้ ให้เค้ามีความสุขกันสี่คน ( ปล.หนูรักพ่อเเม่น้องมากๆเลยนะ ถึงพวกคุณจะไม่สนใจหนูก็ตาม.)