ทุกครั้งที่เห็นเด็กแรกเกิด เห็นครอบครัว พ่อ แม่ ลูก พ่อที่อบอุ่น น้ำตาไหลทุกครั้ง ทุกๆคำพูด มันยังวนเวียนให้เจ็บปวดทุกครั้ง สำหรับผู้หญิง ที่ท้อง แล้ว ได้ยินคำว่าเอาออก คำว่าไม่พร้อม จิงๆแล้วมันไม่พร้อมจิงๆ หรือไม่ต้องการเลยต่างหาก ฉันเคยผิดพลาดมาผู้ชายไม่รับผิดชอบ ฉันเรียกจะเก็บลูกไว้และเลี้ยงเค้ามาเองคนเดียว ไปคลอด คนเดียวไม่มีใครสักคน และ เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาจนเค้าอายุได้ 6 ขวบ ฉันมีความรักอีกครั้ง และ ฉันดูเค้าดีไม่หมด อบอุ่น เป็นผู้ใหญ่ เค้าเข้ามาทำให้เรารู้สึกกับหัวใจอีกครั้ง จนเราได้มีความสัมพันธ์ ฉันเลือกจะมาใช่ชวิตด้วยกัน ช่วงแรกๆ มันอบอุ่น แต่ไม่มีใครรู้ฉันอยู่กับความรู้สึกที่ฉันคิดว่าฉันมาทำไมตรงนี้ เค้ายังติดต่อกับเมียเก่า แต่เหตุผลที่ว่าเรื่องลูกไม่มีอะไร เราก็ทะเลาะกันหลายครั้ง เรื่องคุยกับคนเก่าน้อยใจ เสียใจ เราก็อดทนมา ทั้งที่คิดต่างๆนาๆ เพราะคิดว่าเค้าจะมองเห็นความรุ้สึกเราสักวัน และใช่ชวิตด้วยกันมาเรื่อยๆ จนเปลื่ยนตัวเองไปมาก เพื่อคนที่ฉันรักและอยากมีเค้าอยู่ ถึงการเปลื่ยนตัวเองของฉันมันไม่มีความหมายกับเค้า ถึงเค้ามองไม่เห็น แต่คนที่รุ้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเป็นยังไง เค้าว่าฉันเปลี่ยนตัวเองได้ชัดเจน ฉันทำกับข้าว หุงข้าว ทำงานบ้านรอเค้ากลับจากทำงานทุกวัน อยากทำหน้าที่เมียให้เค้า และ ทะเลาะกันฉันไม่เคยมีดี ไม่ว่าเค้าจะไปตากแดด ทำงาน หรือ ทำอะไรฉันไปกับเค้า ไม่เคยกลัวลำบากขอแค่อยุ่ด้วยกัน แต่ สุดท้ายมันไม่มีความหมายและเค้ามีแต่คำว่า เราทำไมเต็มที่ เราทำได้แค่นี้หรอ เธอจะอยุ่แค่นี้หรอ เค้าต้องการคู่ชวิตที่เก่ง ซัพพอตเค้าได้ เราท้อทุกคำพูดของเค้า เราเริ่มดึ่งและกลับมาซึมเศร้าอีกครั้ง เราอ่อนแอ เราอ่อนไหวทุกคำพูดและการกระทำของเค้าทุกอย่าง ฉันหนีทุกความรุ้สึกและกลับบ้านหลายครั้ง แต่ก็กลับมาทุกครั้ง เพราะความอ่อนแอของตัวเอง ฉันไม่รักตัวเองเลย ฉันยอมรับฉันอ่อนแอเอง ที่วนกลับมา และ ก็ทะเลาะกัน ดีกัน มาเรื่อยๆ จนฉันมีอาการแปลกๆ กินไม่ได้ หน้ามืด อาเจียน และเข้าโรงบาล หมอบอกว่าตั้งครรภ์ เราบอกเค้า แต่สีหน้าเค้าดูไม่โอเค และ หมอเดินมาพอดีบอกเค้าว่า ตั้งครรภ์นะคะ แล้วเดินไป เค้าถามเราว่า จะเอาไงต่อ เอาออกไหม 😢วินาทีนั้น หัวใจมันแตกสลายมาก มันจุก รุ้สึกไร้ค่ามากๆ เค้าไม่ใช่แค่ไม่ต้องการเรา แค่เลือดเค้า สิ่งมีชวิตที่เกิดจากเราและเค้า เค้าคือลูก ทำไมเค้าพูดเหมือนเด็กไม่ใช่คน เค้าให้เหตุผลว่าเค้าไม่พร้อม พี่ลำบาก เธอยังไม่มั่นคง ถ้าเค้าเกิดมาต้องลำบาก เราเกิดทะเลาะกันอีกครั้ง ฉันกลับมาบ้านตัวเอง ทันไดที่ฉันเปิดประตูเข้าไป มีผู้หญิงคนนึง ผมขาว มือที่อ่อนโยน ยกมือมาจับมือฉันและลูบท้องฉัน พร้อมกับถามเราว่าเหนื่อยไหมลูก น้ำตาที่ไหล คือน้ำตาของแม่ ที่เห็นลูกเจ็บปวด 😢😢 ฉันใช่เวลาทบทวนทุกอย่างสักพักนึงแล้ว มองหน้าลูกสาว 6 ขวบและบอกตัวเองว่า ฉันรักลูก และ ฉันไม่อยากให้ลูกไม่มีพ่ออีกแล้ว (เราเป็นแม่ที่แย่เอง เราเลวที่คิดแบบนี้ขึ้นมา) #แม่ขอโทษและโทษตัวเองเสมอในทุกวันนี้ เราตัดสินใจติดต่อหาเขาแล้วบอกให้เขาช่วยกันรับผิดชอบเรื่องเอาเด็กออก (ยุติการตั้งครรภ์) เพราะก่อนหน้านี้ก่อนจะกลับบ้าน เค้าตกลงมาว่าจะให้เงินเพื่อ ยุติการตั้งครรภ์ และ เรายังไม่ได้ทำการยุติการตั้งครรภ์ทันที เราทบทวนมาอีกสักพัก และ ระหว่างนั้น ก็ยังมีกันส่งข้อความหาเราเราไม่รู้ว่าเขาต้องการที่จะรู้สึกผิดหรือแค่ต้องการแค่พูดให้ตัวเองดูดี เขาบอกกับเราว่าเขารักเราแค่ยังไม่พร้อมจริงๆ เราจะช่วยกันสร้างแล้วหลังจากนี้เขาจะก็พร้อมจะมีลูกกับเรา ตอนนั้นเรายอมรับว่าความเจ็บปวด โกรธแค้นมันเกิดขึ้นเราคิดว่าการที่เขาให้เราเอาลูกออกเขาให้เราทำแบบที่เราไม่ได้เต็มใจ เราต้องเป็นคนทำทั้งๆที่เราไม่ได้เต็มใจ เราเลยบอกกับเขาว่าเราขอให้เขาอยู่กับเราในวันที่เราทำการยุติการตั้งครรภ์ขอแค่ดูแลเราในช่วงการยุติการตั้งครรภ์ ตอนนั้นความคิดเราคิดแบบนั้นเพราะเราอยากให้เขารู้ว่าการที่บอกให้ผู้หญิงคนนึงทำการยุติการตั้งครรภ์ผู้ชายพูดได้โดยที่ไม่เห็นไม่รู้สึกอะไรเลยว่าผู้หญิงเจ็บปวดมากแค่ไหนทางกายทั้งใจฉันจึงให้เขาเป็นคนทำทุกอย่างเองด้วยตัวเอง แล้วเราก็ได้กลับมาแล้วรอวันที่ยุติการตั้งครรภ์ตอนอายุครรภ์ 6 สัปดาห์ แล้วคนที่ทำการยุติการตั้งครรภ์ให้ก็คือตัวเขาเอง และทุกๆการอยู่ด้วยกันฉันมีแต่ความรู้สึกความเจ็บปวดแค่อยากบอกว่าฉันก็คือคนเลวคนนึงที่เลือกการยุติการตั้งครรภ์และที่ฉันเลือกให้คนๆนั้นเป็นคนทำด้วยมือของตัวเอง เพราะฉันต้องการให้เขาเป็นคนทำจากตัวเขาเองทำจากใจที่ดำซึ่งฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำให้ทุกวินาทีตอนนั้นฉันมีแต่น้ำตา และฉันก็ได้รู้สึกว่าการยุติการตั้งครรภ์ที่ฉันคิดผิดฉันคิดว่าฉันคิดถูกขึ้นมาทันทีฉันคิดว่าโชคดีแค่ไหนที่ลูกไม่ต้องเกิดมามีพ่อที่ใจดำมีครอบครัวที่ไม่อบอุ่น หลักการตัดสินใจของฉันฉันได้ให้เขาได้เห็นได้รู้สึกว่าการที่ให้ผู้หญิงยุติการตั้งครรภ์มันเจ็บปวดแค่ไหนทุกข์ทรมานแค่ไหนให้เขาได้เห็นสิ่งที่เขาไม่ต้องการต่อหน้าต่อตาตัวเอง ทุกวันนี้เวลาที่เห็นหน้าฉันรู้สึกสับสนว่าฉันควรจะรักเขาไปทำไม ทุกครั้งที่เห็นเด็กแรกเกิดเด็กทารกฉันอดร้องไห้ไม่ได้ มันเป็นเวรกรรมที่ตามติดเขาจริงๆนั่นคือเวรกรรมคือความทุกข์ที่เห็นได้ชัดมาก เสียใจกับสิ่งที่เลือกทำลงไปถ้าเราไม่ตัดสินใจแบบนั้นเราคงเห็นอีกคนนึงได้เกิดมาหน้าตาน่ารัก เห็นรอยยิ้มของเด็กที่บริสุทธิ์ ความทุกข์ที่อยู่ในใจฉันตอนนี้มันคงเป็นเวรกรรมที่ตามติดตัวฉันไปจนตาย และหลังจากที่ฉันได้เขียนเรื่องราวแย่ๆความรู้สึกแย่ๆความเจ็บปวดตรงนี้ไปแล้วฉันพร้อมยอมรับทุกความคิดคำด่ากำลังใจ ฉันได้รู้แล้วว่าเวลาที่เสียไปฉันเลือกผิด ฉันไม่ได้เสียแค่เวลาแต่ฉันยังเสียหนึ่งชีวิตที่บริสุทธิ์